บันทึกเส้นทางในภพโลก
เขียนโดย 
เจ้าหญิงเกย์
วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 18.19 น.
แก้ไขเมื่อ 10 เมษายน พ.ศ. 2563 04.32 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) ตอนที่1 ผู้ชายวัยทำงาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความการเป็นผี มันใช่เรื่องดีไหม?นะ ผมได้เหมือนมาอยู่ภพภูติอีกฝั่งของโลกคนเป็น ผมจำอะไรแทบไม่ได้เลย เกิดไรนะ? ไม่เข้าใจเลย ผมลืมตาขึ้นมาพบว่า โลกที่อยู่นี้
คือ “ขาว” ไม่มีอะไรเลย เอ๊ะ!! มีคนอยู่ข้างผม? ผมไม่คิดว่าจะมีเพื่อนนะ
‘นายจะเลือกเส้นไหนระหว่างตายหรือกลับ’
คนคนนี้ทำให้ผมสงสัย
“ทำไมต้องเลือกหรอ?”
‘งานของผมครับ’
ผมได้คิดว่าคนคนนี้ ไม่เหมือนผมแน่นอน
‘ที่จริงนายยังมีโอกาส ผมให้โอกาส คุณลองคิดดูไหมว่าจะ ตายหรือกลับ’
“ผมกลับแล้วจะทำไรต่อครับ? ผมตายผมจะไปอยู่ที่ไหน?”
‘คุณคิดว่าคุณกำลังทำไรอยู่ตอนนี้ ตอนนี้คุณเป็นใคร คุณจำเรื่องราวตอนนั้นได้ไหม’
คนคนนี้ได้พูดว่า “คุณจำเรื่องราวตอนนั้นได้ไหม?” ผมคิดเรื่องราวนั้นแต่ก็จำไม่ได้ ความจำขาดหายจาก ไปไหน ไปไหนนะ ความจำนั้น ความจำอะไร ไหนความจำ
อยู่ไหน อยู่ไหน
‘ตอนนี้คุณกำลังหาความจำที่ขาดหายอยู่ใช่ไหม?’
“คุณรู้ได้ไง”
‘มันก็เป็นงานของผมเหมือนกัน อยากรู้ความจำที่ขาดหายไปไหมละ’
“อยาก”
ที่ผมตอบว่า อยาก นั้นเพราะ ผมตายหรือยังไม่ตาย ครั้งนี้ความจำที่ขาดหายของผมจะใช้ที่ผมคิดจริงไหม?
‘นั้นผมจะเล่าให้ฟังนะครับ คุณดูข้างบนสิว่าเกิดไรขึ้นนะ คุณในตอนนั้นคุณได้พบกับคนคนหนึ่งซึ้งคุณไม่รู้จักเลย ตอนนั้นคุณกำลังกลับบ้านที่คุณอยู่ อยู่กับครอบครัวของคุณ แต่.........คุณดูภาพนั้นสิ นั้นคุณนอนหลับอยู่ในโรงบาล แล้วคุณลองคิดสาเหตุก่อนหน้านั้นสิ ว่าทำไมคุณที่นอนโรงบาล’
ผมเข้าใจแล้วผมจำได้แล้ว ผมรู้แล้ว ผมเข้าใจแล้ว ตอนนั้นผม โดนผู้ชายคนนั้น
แทงที่ท้องของผมแล้ววันนั้นเป็นวันเงินเดือนของผมจะไปให้ลูกเมีย แต่ผมกลับ..
ไม่ได้ทำตามที่คิด ทำไม ทำไม ต้องเป็นอย่างงี้ว่ะ ผมไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมขอโทษ ผมขอโทษ! ผมอยากที่จะอยู่กับครอบครัวแต่ตอนนี้สิ ผมกลายเป็นคนป่วยแล้วมาอยู่นี้ ผมนี้มันใช่ไม่ได้จริงๆ ผมจะทำไงต่อดีครับ
‘คุณจะเลือกเส้นทางไหน?’
“ชีวิตผมมันจบแล้วครับผมเลือกตายดีกว่า”
‘คุณลองคิดใหม่นะครับ ว่าจะอยู่กลับครอบครัวของคุณ หรืออยู่ที่ที่คุณไม่รู้จัก’
“ผมเลือกแล้ว ผมจะทางที่ผมเลือก ผมขอร้อง”
‘ถ้าผมเป็นคุณผมจะคิดว่าลูกเมียจะอยู่ยังไง จะอยู่ต่อไปได้ไหม’
“เรื่องนั้นผมคิดอยู่แล้ว ผมรักลูกเมีย ผมรักครอบครัว แต่ผมมันเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ”
‘ดูภาพนั้นสิ นั้นลูกเมียคุณนี้น้ากำลังทำไรอยู่นะ’
“นั้นเมียผมกำลังจับมือผมหรอ? ทำไมลูกผมร้องไห้ทำไม”
--------------------------------------------------------------------------------
โลกคนเป็น
ณโรงบาล
‘แม่จ้า ม่าจ้า พ่อจะเป็นไรไหมค่ะ’
“เดี๋ยวพ่อก็หายจ้ะ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ พ่อเขาคงจะกลับมา”
‘แม่หนูคิดถึงพ่อ’
-------------------------------------------------------------------------------
ผมร้องไห้ ทำไมผมจะต้องร้องไห้ ผมอยากจะ อยากจะให้ลูกของผมไม่ต้องห่วงผม
น้ำตาไหลไม่หยุดทำไมนะ ผม..............ผมขอโทษ ผมอยากพูดให้พวกเขาฟัง ว่า ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ
.
.
.
.
.
‘เอาละถ้าจะเลือกทางไหน?’
“ผมจะกลับไป เพื่อลูกเมียครับ”
‘นายตัดสินใจครั้งนี้แล้ว นั้นไปเส้นทางนั้นนะครับ ขอให้โชคดีกับครอบครัวคุณนะครับ’
ผมจะกลับ เพื่อลูกและเมียของผม ผมจะไป ผมจะไปให้ได้
---------------------------------------------------------------------------
ณ โรงบาล
“ผมกลับมาแล้วครับ ที่รัก”
‘คุณค่ะ คุณฟื้นแล้ว ขอบคุณ ที่คุณฟื้นนะค่ะ’
ผมขอบคุณคนนั้นมากกว่า พูดในใจของผม ขอบคุณมากครับจะไม่ลืมคุณครับ ขอบคุณครับ
--------------------------------------------------------------------------
โลกสีขาว
‘ดีจังนะครับคุณได้กลับไปแล้วขอให้โชคดีนะครับ แล้วเจอกันไหมในเมื่อคุณที่จะตาย’
end.
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
