Everyday, I love you รักนี้ไม่เว้นวันหยุด

 9 กุมภาพันธ์
ลมหนาวครั้งสุดท้ายพัดพาเอาความหนาวเย็นไปทั่วทุกหัวระแหง แต่ถึงอย่างนั้น นิโนะมิยะ ฮิคารุกลับรู้สึกว่า แม้แต่ลมหนาวนั้นก็ยังไม่หนาวเหน็บเท่าหัวใจเขาในตอนนี้
"เฮ้อ"
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงนั่งเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ห้องเรียนด้วยจิตใจห่อเหี่ยว สายลมอ่อนๆ พัดผ่านเข้ามาในห้องเส้นผมสีสวยปลิวไปตามแรลมเบาๆ สีเขียวของต้นไม้ด้านนอกนั้นไม่ได้ช่วยให้จิตใจเขาดีขึ้นแม้แต่น้อย นับตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาอกหักจากอาจารย์คิบะ ยูอิจิ นั้นก็ผ่านมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ทำยังไงก็ตัดใจไม่ได้เสียที มันยังคงเสียใจทุกครั้งที่เดินสวนกัน ถึงจะเจอกันน้อยครั้งก็เถอะ เพราะเขากับอาจารย์นั้นอยู่กันคนละตึก แต่ก็ใช้ว่าจะไม่มีโอกาสบังเอิญเจอกันเลย
ยังดีที่ว่าอีกไม่กี่สัปดาห์เขาก็จะปิดเทอมคงไม่ได้เจอหน้าอาจารย์ไปพักใหญ่
"เฮ้อ"
บ่อยครั้งที่เขานึกสงสัยตัวเองว่าทำไมถึงหลงรักอาจารย์ ยูอิจิได้นะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ มาก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลยแท้ๆ เขานั้นเอาแต่มุมานะเรียนมาตลอดโดยไม่สนใจคนรอบข้าง
เขาคิดว่าความรักมันเป็นเรื่องน่าเบื่อ
ความรักมันเป็นอุปสรรคที่จะมาทำลายความอนาคต เป็นตัวถ่วงที่ทำให้คนเราไม่พัฒนาไปไหน
แต่นั้นก็เป็นความคิดเมื่อครั้งเก่าก่อนจะได้เจอกัยอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ
 
วันนั้นมันเป็นเหตุการณ์ที่เรียกว่าบังเอิญก็ไม่ใช้ ตั้งใจก็ไม่เชิง ต้องโดนตอบคำถามเป็นคนแรกด้วย เลยตั้งใจว่าจะขอยืมของยูกิ เพื่อนสนิทที่อยู่สายศิลป์เสียหน่อย
แต่เมื่อเดินไปถึงกลับไปเจอยูกิกำลังคุยอยู่กับอาจารย์คนหนึ่งที่หน้าห้อง ตอนนั้นเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์คนนั้นเป็นใคร แต่เพียงเห็นหน้าและรอยยิ้มที่สดใส เขาก็รู้สึกว่าหัวใจตนเองเต้นแรงผิดปกติยังไงไม่รู้
ยิ่งพอเขาเดินเข้าไปทัก อาจารย์ก็ยิ้มอย่างจริงใจส่งให้ ก่อนจะเอ่ยว่า 'เด็กสายวิทย์นี่' เพียงแค่นั้นความประทับใจก็พวยพุ่งในใจเขา มันเหมือนกับว่า อาจารย์คนนี้จำหน้่ลูกศิษย์ ของตนได้ทั้งหมดทุกคน
และหลังจากนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว