ยันเดะเระจัง กับรุ่นพี่สุดหื่น (18+)

     ก็ขอบอกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆกันด้วยนะคะว่าพีมจะทำการแต่งเติมและแก้ไขเนื้อเรื่องที่ผิดพลาดนะคะเพราะพีมยังไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาของเรื่องสั้นว่าจะต้องเป็นยังไง พูดง่ายๆว่าแต่งไม่ค่อยเป็น เนื่องจากพีมแต่งเรื่องสั้นด้วยโทรศัพท์จึงมีคำศัพท์ที่พิมผิดบ้างอันนี้พีมก็ขออภัยจริงๆนะคะเพราะเครื่องมันค้างๆด้วยค่ะ ก็รอติดตามผลงานที่แก้ไขได้เลยค่าาาาาาา เชิญอ่านและจิตนาการตามเลยค่ะ  ณ ห้องพยาบาลที่เก่าๆไม่มีเปลี่ยนแปลง  "น้องครับ น้องครับ" ฉันได้ยินเสียงทุ่มอ่อนๆแบบกำลังตกใจจากชายหนุ่มผู้หนึ่ง ดูเหมือนว่าเค้าจะเป็นรุ่นพี่มัตสึโอะ ฉันเริ่มที่จะขยับช้าและฉันก็ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างสบายใจอยู่ทางด้านซ้ายของฉัน ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าฉันสลบไปเพราะฤทธิ์ยาที่ฉันทานไป มันทำให้ฉันง่วงและเพลียสุดๆเลยหล่ะ "หาวววววววววว" ฉันหาวด้วยเสียงอันนุ่มนวลและอ่อนโยน ฉันค่อยๆพยายามลุกขึ้นมีมือที่ใหญ่และอบอุ่นมาโอบที่หลังฉันและเสียงขยับหมอนที่รู้เลยว่านั่นคือรุ่นพี่ช่วยพยุงฉันเพื่อให้ลุกขึ้นสะดวกและจัดหมอนให้ได้พิงหลังสบายๆ ฉันรู้สึกอบอุ่นในเวลาที่ฉันได้อยู่กับเค้าจังเลย "ขอบคุณนะคะ รุ่นพี่" รุ่นพี่ยิ้มให้ฉันเล็กน้อยเป็นยิ้มที่น่ารักและอบอุ่นมากเลยทีเดียวฉันก็ยิ้มตอบกลับเค้า  ท้องฉันเริ่มร้องแล้ว "จ้อก~~~~~ จ้อก~~~~~" ให้ตายเถอะเสียงท้องร้องของฉันดันดังต่อหน้ารุ่นพี่ซะแล้ว น่าอายชะมัด ฉันแก้มแดงปริเหมือนสีลูกเชอร์รี่  ฉันเริ่มหลบตารุ่นพี่ รุ่นพี่แอบขำนิดๆฉันรู้อับอายที่สุดเลย ฉันเลยพูดตะคอกรุ่นพี่ไปด้วยความโกรธ "ไม่ขำนะคะ!!!!! ╰_╯╰_╯╰_╯╰_╯" ฉันทำหน้าบึ้งตึงพร้อมกับกอดอกตัวเองในท่านั่งยืดขาบนเตียงห้องพยาบาลที่ว่างเปล่า รุ่นพี่ชะงัก!! หลังจากฉันประชดเค้าทำสีหน้าจริงจังใส่ฉัน ยัยเด็กคนนี้ไม่มีมารบาทเอาซะเลย เฮ้ออออ  ผมทำสีหน้าจริงจังใส่ยัยรุ่นน้องขี้โมโหเพื่อข่มให้นางนับถือผม  ไม่ใช่มาพูดตะคอกใส่ผมแบบนี้ รุ่นน้องเริ่มสีหน้าซีดและหวาดกลัวหน้าตาจริงจังของผมและพูดกับผม "หนูปวดท้อง หนูจะออกๆไปได้รึยังคะ" รุ่นน้องพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนและโมโหปนกัน ผมเลยมองหาสิ่งของที่จะมาช่วยให้น้องได้ไปทานอาหารสะดวก เพราะน้องเจ็บขาอยู่  ผมมองไปเห็นไม้ค้ำยัน คู่หนึ่งผมลุกไปหยิบมันมาในทันทีและเดินกลับทาที่เตียงและวางไม่ค้ำยันไว้ข้างเตียง พร้องกับเอามือโอบไปที่หลังของน้องและใช้อีกมือหนึ่งจับขาทั้งสองข้างของน้องไว้และยกตัวน้องขึ้น และนำน้องมาวางไว้ข้างเตียง    ผมหยิบไม้ค้ำยันยื่นให้น้องแล้วให้น้องเดินด้วยตัวเอง เธอเดินได้ดีมากๆ  ผมปรบมือเบาๆแล้วยิ้มเล็กน้อย "เก่งมากเลยนะ เราอ่ะแปปเดียวเดินคล่องเชียว" "รุ่นพี่ก็พูดไปได้มันก็ต้องมีเรียนรู้การเดินไม่งั้นก็ล้มสิคะ" ฉันตอบรุ่นพี่ด้วยสีหน้าที่แดงราวกับลูกเชอร์รี่และยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับหลบสายตาเพราะฉันเขินมากๆ "เดินคล่องแบบนี้ก็กลับห้องเรียนได้แล้ว  งั้นพี่ไปส่งนะ" "กะ...ก็ได้คะ" รุ่นพี่เดินมาหาฉันและยืนมือมาหาฉัน ฉันยื่นมืออันบางเบาและเรียวเล็กของฉันออกไปและสัมผัสบนมือของรุ่นพี่ด้วยควาทอ่อนโยนและนุ่มนวล รุ่นพี่จับมือฉันแล้วพาเดินออกไปจากห้องพยาบาล ที่แสนจะว่างเปล่าและยังไม่มีครูพยาบาลคนใหม่มาสักที "เฮ้ออออออออ" ฉันถอนหายใจเมื่อมาถึงหน้าห้องเรียนของฉัน "ขอบคุณรุ่นพี่มากๆนะคะ" "ไม่เป็นไรจ้ะ" รุ่นพี่ตอบกลับฉันด้วยสีหน้าอารมณ์ดีพร้อมยิ้มเล็กน้อยให้กลับฉัน   ฉันยิ้มกว้างออกมาให้กับรุ่นพี่ "เอ่อ...รุ่นพี่ค่ะ" "ว่าไง" "หนูชื่อ ยันเดะเระ นะคะ" ฉันบอกชื่อของฉันให้รุ่นพี่ได้รับรู้เพราะตั้งแต่รุ่นพี่ดูแลฉันมาฉันยังไม่ได้ให้รุ่นพี่รู้จักกับชื่อของฉันเลย...... To be continue........