My Love ชีวิตรักประจำวันของฉัน

    เวลา 06:00 น. ณ บ้านใบหม่อน 

     "พี่หม่อน!!ยังไม่ตื่นอีกหรอ??"

     ตึก ตึก ตึก ตึก ก็อก ก็อก ก็อก

     "พี่หม่อน พี่หม่อน พี่หม่อนผมเข้าไปนะ"

     เมื่อกิ่งเคาะเรียกใบหม่อนอยู่หน้าประตูแต่ไม่มีเสียงตอบจึงเปิดประตูเข้าไปดูในห้อง แคล็ก

     "พี่หม่อนตื่นได้แล้วนะ นี้พี่"

     กิ่งเขย่าตัวใบหม่อนเพื่อให้ตื่นนอนแต่ใบหม่อนก็ยังไปตื่นจึงใช้มือทั้งสองข้างไปบีบแก้มของใบหม่อนแต่ก็ต้องตกใจเพราะแก้มของใบหม่อนร้อนผ่าวเหม่อนพึ้งใช้มือจับแก้น้ำร้อนที่ไม่มีหูยังไงยังงั้นเลย

     "พี่หม่อน พี่หม่อน พี่ไม่สบายหรอ พี่หม่อน พี่หม่อน"

     กิ่งรีบวิ่งลงไปข้างล้างเพื่อไปตามแม่มาดูอาการของใบหม่อนบนห้องอย่างแตกตื่น"

     "แม่ แม่ แม่ ขึ้นไปดูพี่หม่อนหน่อยพี่เขาตัวร้อยอย่างกับไฟเลย คงจะไม่สบายอะแม่"

     "เดี๋ยวแม่ขึ้นไปดูให้นะ"

     เมื่อใบหม่อนได้ยินเสียงเอะอะของกิ่งก็ตื่นขึ้นมาแล้วลุกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตูห้องนอน

     "ไอร๊กิ่งเอะอะอะไรแต่เช้าของมันเนี้ยลงไปดูหน่อยดีกว่า ไม่สิเราต้องรีบไปอาบน้ำจะได้ไม่ไปสาย ไม่ไปสาย ไม่ ไป สะ สาย"

      ตุบ เมื่อใบหม่อนลุกจากเตียงพร้อมกับบ่นพึมพัมก็ล้มลงไปโดยไม่รู้สึกตัวเลย

     "กิ่งเสียงอะไรข้างบนนะหรือว่าหม่อน"

     เมื่อแม่ของใบหม่อนได้ยินเสียงก็ตื่นตระหนกจึงรีบวิ่งขึ้นไปดูที่ห้องหม่อน ก็เจอใบหม่อนนอนสลบอยู่ที่พื้นข้างๆเตียง เมื่อเห็นอย่างนั้นแม่หม่อนจึงวิ่งไปอุ้มใบหม่อนอย่างเป็นห่วง

     "หม่อน หม่อน หม่อน เป็นอะไรไหมลูกหม่อน .กิ่งแม่ว่าพี่เราอาการไม่ดีแล้วละไปเรียกพ่อให้พาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะ

     "ครับแม่"

     เมื่อกิ่งได้ยินอย่างนั้นจึงรีบวิ่งลงไปตามพ่อให้รีบพาหม่อนไปโรงพยาบาล

     ณ โรงพยาบาล

     "หมอคะ!!ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

     "ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะคุณแม่ แต่อาการแบบนี้ถ้าไม่ดูแลไม่ดีน้องเขาอาจจะเกิดช็อคขึ้นมาได้จึงต้องดูแลน้องให้ใกล้ชิดนะคะ ถ้าอาการน้องดีขึ้นหมอจะให้น้องกลับบ้านได้ในวันพรุ่งนี้นะคะแต่ถ้ายังไม่ดีขึ้นคงต้องอยู่ดูอาการสักพักค่ะ หมอขอตัวก่อนนะคะ"

     "พี่หม่อนจะตายป่าวแม่ คงไม่ตายใช่ไหม"

     "พี่แกไม่ตายเพราะไข้หวัดหรอกกิ่ง"

     "ที่พี่เป็นแบบนี้เพราะติงหวัดจากผมแน่ๆเลย "

     "อย่าโทษตัวเองเลยกิ่งทุกคนอฝเกิดมาก็ต้องมีแบบนี้กันบ้างละนะ ดูอย่างกิ่งสิกิ่งยังเป็นหวัดได้เลยแล้วทำไมพี่เขาจะเป็นบ้างไม่ได้ละกิ่ง"

     "แม่วันนี้ผมลาได้ ผมอยากอยู่ดูพี่เขาอะ"

     "อืมก็ได้ คอยดูพี่เขานะกิ่งงันแม่กลับก่อนนะแล้วใกล้ๆเที่ยงแม่จะมาดูพี่เขาอีกทีนะ"

     "ครับแม่"

     เมื่อสิ้นเสียงของแม่กิ่งก็เข้าไปดูหม่อนในห้องพักผู้ป่วย

     "พี่หม่อนผมอยู่ข้างๆนะพี่ พี่หายเร็วๆนะ"

     เมื่อกิ่งพูดจบก็ฟุบหลับข้างๆเตียงของหม่อนจนถึงเที่ยง

     "กิ่งแม่มาแล้วเอาข้างเที่ยงมาให้ด้วยนะ"

     "มาแล้วหรอครับ พี่ยังไม่ตื่นเลย"

     "ก็คงจะตื่นตอนเย็นนั้นแระหม่อนนะ เป็นอย่างนี้ประจำอยู่แล้วถ้าเป็นหวัดทีไรจะไม่ตื่นจนเย็นนั้นละ"

     "งันหรอครับ งันผมกินข้าวเลยนะแม่"

     "เป็นพี่เขาละสิกิ่ง"

     "ป่าวสักหน่อยน่าแม่นี้ละก็"

     กิ่งทำท่าเขินอายแล้วหลบหน้าไปทางอื่นพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อย

     ใครจะไปเป็นห่วงคนไม่ได้เรื่องอย่าวพี่กันเล่า แต่ก็หายไวไวนะพี่หม่อน กิ่งคิดในใจขณะที่ด้านนอกมีเพียงสายลมเอื่อยๆพัดผ่านหน้าต่างไป

     ณ ที่โรงเรียน

     "ฮึ๊ย!!หมายความว่าไงกันยะที่บอกว่าหม่อนเข้าโรงพยาบาลอะ"

     "ก็เห็นบอกว่าไม่สบายอะไรทำนองนั้นนะ"

     "ไหนแกพูดอีกทีสิไม้ว่าหม่อนเป็นอะไรนะ"

     "โอ๊ย!!เจ็บนะแพร มาดึงแก้มเราไมอะอยากดึงละก็ไปดึงไม้สิโกรธไม่อยู่ไม่ใช่หรอ"

     "ก็ฉันอยากดึงแก้มนายนะมีปัญหาหรอไอร๊เมฆ"

     "ป่าวครับ ไม่มีปัญหาครับ"

     "คอยดูนะวันนี้เลิกเรียนเมื่อไหร่ฉันจะไปบุกหม่อนให้ถึงโรงพยาบาลเลยคอยดู"

     "ใจเย็นหน้าแพรให้ใบหม่อนพักเถอะ"

     "ไม้พูดงี้ได้ไงเนี้ยฉันว่าแพรก็พูดถูกเพราะง่าโรงพยาบาลนะเป็นศูนย์รวมของสาวๆพยาบาลสวยๆทั้งเลยละ"

     "ฉันว่ามันผิดประเด็นไปหน่อยแล้วมั้งเมฆ แล้วอีกอย่างฉันว่าที่หม่อนต้องเข้าโรงพยาบาลก็เพราะนายกับแพรนั้นแระนะ"

     ใบไม้พูดด้วยท่าทางหนักใจก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่