โฉมงามกับเจ้าชายอสูร

"เอ้อ ฟังเสียหูหมามาเยอะแล้วอย่ามาพูดเลยอีพีรพลมึงไม่ต่างกับจอมโวหมอดาบถามจริงเหอะอายมั้ยไอ้อินเดียนแดง...มันเก่งถลกหนังหัวหลานเสี่ยซีพีมือสังหารถลกหนังไอ้หมาตงตงผู้น่าสงสาร ไอ้นี่เก่งแต่ไม่คุยขอให้พระเจ้าคุ้มครองให้มีเงินมีทองหล่อวันหล่อคืน"

พีรพลหน้านิ่ว "กูไม่ได้ฆ่านังปุ้ยแม่อีอั้มพ่อแท้ ๆ ของอีอั้มมันเป็นคนลงมือแล้วกูขับที่ไหนอ่ะรถวันนั้นรถคันนี้มันปลอมอีปุ้ยมันเคยใช้มากกว่าคนอื่นกูไม่ค่อยกล้ารถเส็งเคร็งพวกนี้แย่อันตรายขับรถเศษเหล็กของมึงดีกว่าอีบ้าพูดไปได้ไอ้พีรนันท์ พี่เห้...อะไรว่ะ" แต่มันซ้อมเอาตายกับไอ้นังหมูสันดานหมาได้บอกว่าเอาแบบไม่รอดมันบอกเดี๋ยวจัดให้เอาตายคาส้นตีนไม่งั้นปล่อยไว้คุกแน่ ๆ เสวยสตอตัดชุดวิวาห์เด็กคราวหลานยายสองชุดสี่หมื่นบาทแล้วค่าปรับ "เอาแบบตายไม่รอด"

เฮียปองร้องเพลงได้เพราะแต่เฮียพีรพลแกแน่กว่าแกร้องเพลงมนต์รักอสูรทีทุกคนหันมามอง "อ้าท่านอนันต์ลูกเร้อว่าหลาน" ฝรั่งมันทำเกินทำเก่งน่ะพี่คิดเยอะไป

สายลับเดินทางมาดูลาดเลาถึงกับผงะซ้อมเป็นซ้อมเลยนี่หว่า “ฮัลโหลพี่ค่ะแจ้งความหน่อยค่ะมีน้าผู้หญิงถูกทำร้ายค่ะในตึกแถวใกล้ ๆ ซอยโรงแก้วแสมดำค่ะ”

นางสาวสายลับ เตชะณรงค์หลานสาวในไส้ลูกพี่สาวคนละแม่กันแต่เป็นญาติใช้นามสกุลเดียวกันกับแม่แท้ ๆ ของพีรพลรีบทำหน้าที่พลเมืองดีรายงานตำรวจ

“น้าปองของมึงแกคือผัวกูมายนี่แหล่ะนังสายกระสือจะว่าไปยังไงก็ใช่ผัวแต่รักเหมือนพ่อเข้าใจมั้ยแกจะบ้ารึไงอสูรก็แบบนี้คือให้มันแบบซาดิสต์ตบจูบ ๆ มันกรรโชกนิด ๆ รู้สึกอารมณ์มันได้” สองสาวนั่งทำตาปรอยให้นึกถึงหนังของครูเปี๊ยกพิศาล “เออ โดนถีบตกเรือมั่งเหอะนังมาย”

ไฟรักอสูรเจ้าสาวถูกถีบตกเรือดำน้ำวืดงมขึ้นมาปล้ำบนเรือนแบบชาวตังเกลากอวนจน ๆ โอ้วมาย....สายทำตาหลิบลับ ๆ หรือไม่ก็วนาลีไอ้เสือลากถูลู่ถูกังไปขังปล้ำ หรือไม่ก็จำเลยรักทำกับข้าวไปกินเสร็จปล้ำ...เด็กมันชอบเสียนักรุ่นหนุ่มหลอกรุ่นสาวไปฟัดกันท้องไม่เรียนต่อแต่ไอ้ระบบการศึกษาห่วย ๆ ไม่รู้จะได้อะไรไม่ได้ให้ปัญญาอะไรแก่เด็กเสียแต่ตังค์....เสียเวลาทำงานยังได้ประสบการณ์มากกว่าเรียนเต็มเวลาไม่ได้เรื่อง....

ดอกไม้เพื่อคุณแจกดอกไม้ทุกงานไม่เว้นงานศพงานรับรางวัลงานวิวาห์เยี่ยมไข้ “คือดอกไม้สดที่ส่งไปวันก่อนจะให้เก็บที่ไหนค่ะพี่ภาที่ชั้นสิบเอ็ดแกว่าแรงมากแกบอกหลายทีแล้วไม่รู้จะพูดยังไงจะแจ้งความแล้วกันนะไม่ไหวแล้วอะไรมั่ว ๆ เค้าไม่คบด้วยหรอกปองปรีดาอะไรนั่นแค่นขายดอกไม้สดแล้วแพ้งซ้าเป็นพันสองพันก็มีไม่เอาไม่เกี่ยวเค้าไม่เคยมาสั่งดอกไม้อะไรแล้วให้มาเก็บเงินที่นี่ไม่เกี่ยวไม่เล่นด้วยหรอกตกงานติดคุกใครมาช่วยฉันว่ะ”

เจ้าของเป็นแฟนเก่าที่คบหาบางทีนอนกกกันอยู่ทุกวันนี้ก็ด้วย “ถ้าเหงาล่ะมาหาทีทำมาหากินไม่ช่วยพี่จิ๋มจะเอายังไงลูกชายมันโตแล้วพี่ไม่ห่วงแล้วหลานชายก็สี่ห้าขวบโตกว่าของนังปุ้ยมันอีกปองอย่าทำอย่างนี้กับพี่จิ๋มทำอย่างนี้ไม่ได้ส่งดอกไม้ทีไรไม่เคยได้เงินสักทีอะไรกันอ่ะปองแล้วญาติเธอนังพีรพลอะไรนั่นมันหมั่นสั่งจังแต่ไม่เคยเก็บเงินจากชั้นสิบเอ็ดได้แล้วทำไงนังภานั่นมันด่าเละแจ้งความอีกต่างหากแกล่ะนะหน้ามืดเร้อลูกเป็นพรวนเลี้ยงลูกเค้าไหวเร้อจะกินเองยังไม่พอ” เสียงแม่วัยพี่แค่สองปีบ่นอุบเที่ยวนี้ก็อีกพีรพลเล่นมุกเสียดอกไม้ฟรี ๆ อีกแล้ว

“เฮ้อ มันโตแล้วก็มีให้มันเลี้ยงน้องนุ้งมันเองผิดนักก็งัดแข้งหวานให้มันแด๊กซ์” สิบแปดวานรมันโกรธ โกร๊ธ จนไม่พูดด้วยทุกวันนี้เพราะคำพูดประมานแบบนี้นี่ล่ะ “ตัวกินได้มั้ยล่ะไก่แจ้น่ะตัว”

ไก่อูมันด่าตั้งแต่หัดพูดแล้วประมาณแบบนี้สวนหมับทันควัน

“สงสัยต้องหาขาไก่ตัวผู้มาแช่อิ่มแบบมะม่วงแช่อิ่มมะปรางมะนาวส่วนน้ำมะพร้าวไว้ล้างหน้าดีกว่ามั้ย” ไอ้ตัวเล็กอีกสามสี่ตัวที่มันนั่งอยู่มันคอยประสมโรงสวนทันควันเหมือนกันแบบไม่มีเว้นวรรค

อันเป็นที่รักยิ่งแห่งดวงใจฉัน...เป็นราชินีแห่งตัวฉันนี้คือเธอทุก ๆ ค่ำเช้าเฝ้าละเมอจิตใจพร่ำเพ้อว่ารัก ๆ เธอรักเดียว

อนิจจาควันหลงแห่งเสน่ห์ท่านลุ่มลึกยิ่งกว่าเสน่ห์จันทร์สาวสวยผู้ที่วางแผนฆ่าแต่เธอซ้อนแผนฆ่าพวกบงการและคนลงมือได้ส่วนหนึ่งหลังจากนั้นก็ดื่มยาพิษฆ่าตัวตายดับทุกข์เพราะถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต

แม่ผีเลี้ยงลูกคนในหนังหลายปีดีดักทำเอาแม่ปุ้ยอยากเป็นแม่ที่เป็นผีคอยดูแลลูกรู้สึกว่ามันไปไหนต่อไหนได้ทุกแห่งทุกหนในหนังลูกเกือบไม่รอดจนโตก็หลายเที่ยวแต่วิญญาณแม่คอยตามดูแลไม่ได้ไปผุดไปเกิดใจยังห่วงคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เจ็บเที่ยวนี้จึงไม่ได้คิดอนาทรร้อนใจเพราะรู้สึกว่าคนใจร้ายรุมล้อมลูกทั้งสิบแปดตัวอยู่แล้วถ้าไม่ใช่วิญญาณอย่างในหนังก็ไม่น่าจะเอาอยู่ 

“ไอ้พวกนี้มันกลัวผีกลัวสิ่งเหนือธรรมชาติน้าเลยไม่เคยกลัวตายอีกเลยพอคิดถึงเนื้อเรื่องในหนังเรื่องผีเลี้ยงลูกคนกลับเห็นว่าเป็นโอกาสดีไม่ก่นเกลียดคิดแก้แค้นแต่ยังไงต้องบันทึกกรรมของผู้คนที่เกี่ยวข้องเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ยังไงซ้าสักวันก็ต้องตายเหมือนกันไม่ใช่ไม่ตายเมื่อไรไม่สาปแช่งอะไรแกในเรื่องของตัวเองส่วนตายายนี่เว้นไว้ไม่ได้ต้องจัดการให้แกเพราะพวกแกตายแล้วทั้งคู่รวมทั้งปู่ย่าด้วยยายจิตยายเลี้ยงก็เหมือนกันแกเป็นคนดีใช้ได้น่าเวทนาทำร้ายไปได้ไม่กลัวบาปกรรมตลกดีนางสิงห์หัวใจสัตว์โง่เซ่อบ้าไปได้”

เรื่องแก๊สระเบิดบนทางด่วนหลายคนก่นด่าว่าที่กษัตริย์รัชกาลที่สิบในฐานะท่านมีสายเลือดจีนบางส่วนกับพวกที่รู้เห็นพูดง่าย ๆ คือพวกที่ถูกโจรมันดัดหลัง แต่ท่านพยายามแล้วทุกวิถีทางเพียงแต่ว่ากระบวนศาลหากเคลื่อนไปในแนวทางตรง ๆ แบบตงฉิน พวกที่อยู่ในคณะกรรมการหลายท่านรวมทั้งญาติท่านบางคนด้วยย่อมตกหนักต้องโทษถึงตายทีเดียว ทำเอาท่านเดือดร้อนกันหนักหนาสาหัสถูกด่าก่นสาปแช่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “พวกผมบอกแล้วกระตุ้นแล้วทุกวิถีทางแต่พวกท่านทำเมินเฉยเหยาะแหยะกระตุ้นทีก็เดินเครื่องทียังไม่รู้จักพวกนี้ไม่ใช่ธรรมดาเค้ากลัวตัวเองเดือดร้อนด้วยถึงไม่ยอมตามหรือเดินเครื่องแบบตงฉินมันเป็นยังงี้มันฝังรากเหง้าไว้ในทุกหย่อมหญ้าไม่เว้นแม้แต่ในราชสกุลสืบสายแท้ ๆ ของพวกผมเองผมยอมรับผิดในข้อนี้แต่พยายามแล้วอย่างเต็มความสามารถไม่ได้นิ่งเฉยดูดายเลยด้วยความสัตย์จริง”

หลายคนที่เป็นคนเก่าคนแก่ของเมืองสยามรู้ซึ้งถึงหัวอกท่านเข้าใจท่านทุกพระองค์รู้ว่าที่ผ่านมาก็อย่างนี้และนับวันยิ่งรังแต่จะถูกครอบงำโจมตีจากต่างชาติด้วยคนไทยเราโง่เง่าคบหาเพียงแค่หวังผลประโยชน์จากทุกทางที่ทำได้ไม่เว้นแม้แต่การขายชาติขายพ่อแม่กินไม่ได้ต่างกับยายณีที่สติแลท่าทางแบบที่ทุกคนเห็น “ฉันไม่ได้เรียนไม่รู้กฎหมายหรอกจะเอายังไง”

หลายคนเรียนกฏหมายแบบถูกต้องจบปริญญาทางกฏหมายแต่ไม่ยอมให้ความช่วยเหลือพยายามเบี่ยงประเด็นใช้วิถีทางกฏหมายเพื่อรักษาอำนาจและประโยชน์ไว้ในเงื้อมมือตนเองแล้วยิ่งพวกเจ้าจริง ๆ ก็มีให้เห็นและลูกหลานพวกท่านจริง ๆ ด้วยซ้ำไปยังทำอย่างนี้แล้วจะโทษพวกท่านแต่ฝ่ายเดียวมันก็อยุติธรรมเป็นบาปเป็นกรรมหนักหนาสาหัสชีวิตคนไทยจะมีระบบแบบไหนฟัง ๆ ดูท่านนายกลาวเมืองละคอนเกริ่นหลายครั้งเชิงหนักอก

“มันอยากได้ประธานาธิบดีเชียวโว้ยอีปุ้ยกูล่ะหน่ายไอ้เห้.....มันคงอยากแบบใหญ่โตหน่อยนายกมันคงดูเล็กเกินไปประมาณโลกอยู่ในอุ้งมือได้ยิ่งดีไอ้กันมันหนุนเต็มที่กูฟังแม่งโวทุกวันคนไทยมันซื้อได้ในระดับหนึ่งแถมมึงรู้มั้ยว่าพวกเจ้าพวกนายเชื้อผู้ดีมีเงินมีอำนาจมีความรู้ซ้าส่วนมากอีกด้วยไปโทษในหลวงโทษลูกเต้าท่านข้างเดียวก็ไม่ได้กูลูกผู้ชายอายุปานนี้แล้วกูรู้ซึ้งดีว่ามันแบบนี้มาตั้งแต่โดนแล่วเดือดร้อนแน่เปลี่ยนแผ่นดินเที่ยวนี้ฉิบหายฝันไปไกลเทียวไอ้เห้..ไม่รู้จะเว้าจั้งได๋ เว้า บ่ เถือก”

ปลาดุกมันยักตายเพราะแง่งหรือหนวดเวลาแม่ค้าขายปลาเค้าทำปลาเค้าจะใช้ไม้ทุบหัวให้มึน ๆ ก่อนแล้วตัดหนวดปลาดุกทิ้งแค่นี้เอง...จากนั้นชำแหล่ะเป็นชิ้นถ้าเป็นปลาดุกฟูก็นึ่งก่อนแล้วใช้ส้อมสุย ๆ เนื้อลงกระทะน้ำมันเดือดพอเหลืองกรอบก็ช้อนขึ้นปรุงรสด้วยเปรี้ยวเค็มหวานมะม่วงดิบซอยหอมแดงซอยโรยผักชีหรือคึนช่ายแล้วแต่คนชอบ....พรรคปลาดุกนี่คือวิธีจัดการ

ปลาไหลจับทุบหัวด้วยไม้ร้อยปากเอาใบข่อยรูดน้ำเมือกและผิวลื่น ๆ ออกจนเกลี้ยงจากนั้นสุดแต่จะทำรับประทานตามชอบ...เค็มเผ็ดเปรี้ยวหวานยังไงตามแต่ใจ...นี่คือวิธีจัดการพรรคปลาไหล

ปลาเก๋าจับทุบหัวทำสามรสอย่างเดียวบางคนไม่ค่อยชอบถ้าเป็นคนอิสานต้องใส่เครื่องแกงเผ็ดผัดน้ำน้อย ๆ ทำฉู่ฉี่ใส่หัวกะทิโรยพริกสดหั่นผักสดกระเพราโหระพายี่หร่าปนหน่อยกระชายปนนิดอร่อยแบบแซบเค็มเผ็ดไม่หวาน...นี่คือวิธีจัดการพรรคปลาเก๋า...

นักโทษไฮโซถูกวางยาเบื่อตายแบบนายเวย แซ่เซียเหตุเพราะสะสมแต่ยาเบื่อวางเรียงไว้เต็มตู้ยาประจำบ้านขนาดย่อม...ชอบวางยาหมา แมว สัตว์ทุกชนิดที่ไม่ชอบหน้า....สังเวยชีพพลีกรรมไปแล้วหลายวันที่ผ่านมา

นักโทษฮกติดคุกเพราะถูกย้อนรอยให้เซ็นรับสภาพนักโทษแทนอาสมศักดิ์ แสงชูโตแต่ที่ไหนได้ตาสมศักดิ์นี่ล่ะพ่อแท้ ๆ ของอาเวย อาฮกเข้าใจว่าเซ็นสัญญาจ้างเป็นล่ามจีนให้คุกคลองขวางแต่เอาเข้าจริงกลับกลายเป็นว่าเค้ากลายเป็นนักโทษชั้นดีที่ไม่ยอมออกจากคุกจนครบเจ็ดสิบปี

“ไม่ใช่นะพี่ผู้คุมอีแกล้งแปลผิดเค้าพูดแบบนี่ครับไม่ใช่อย่างนั้น...” ทำเอาทุกคนเข้าใจในเวลาต่อมาว่าฟ้าดินลิขิตให้อาฮกมาช่วยลูกจีนที่โดนซัดทอดแต่ไม่มีปัญญาพูดไทยได้ชัดเจนและรู้เรื่องได้อย่างแท้จริง หากว่าอาฮกเป็นแค่ล่ามตามที่ตั้งใจไว้แต่แรกและพำนักอยู่ภายนอกแน่นอนตายเพราะโดนเก็บไปนานแล้วแต่นี่

“ทำร้ายแกไม่ได้นะเฮียฮกเป็นคนในคุกเป็นคนของกรมราชทัณฑ์เป็นอะไรมาเรื่องใหญ่ผมผู้คุมนะพี่ระวังด้วยนะผมรู้ผมบอกทางการแน่”

ตาเวยนั่นก็เจริญรอยตามแม้กรรมจะมาทางตรง ๆ แต่ตัวเองก็พอตัวแม้ไม่ได้เริ่มลงมือเองมาแต่แรกเริ่ม...หลายครั้งนักโทษไฮโซผู้นี้แกค้านเสียงดังลั่น “อีไม่ได้พูดอย่างนี้แกล้งแปลผิด ๆ นี่หว่า” ทำไปทำมานี่ก็เจ้าชายอสูรมาเองไม่ได้ต่างกับหัวหน้าพรรคปลาดุกนั่นบางทีก็ช่วยสังคมบางทีก็อารมณ์เปลี่ยวไม่มีใครเข้าหน้าแกติดหนีกันหัวซุกหัวซุนเป็นแถวเลย...ยิ่งผู้หญิงขวัญอ่อนเป็นลมล้มทั้งยืนคาอกมานับร้อยนางล้วนแล้วแต่งาม ๆ ทั้งน้าน เรียกว่า ไม่งามเฮียไม่ดุให้ตกใจ

ลูกชายตากิดน้องชายอากิมสมศักดิ์ผู้เป็นอามีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเรียกได้ว่าได้ดิบได้ดีผิดลูกเต้าคนอื่น ๆ คือเสี่ยใหญ่ สุชาติ แสงชูโตผู้เป็นสถาปนึกนึกเก่งมาก วัน ๆ เอาชื่อใครดีหว่ามาใส่นั่นใส่นี่ใส่โน่น “มองเผิน ๆ ผมก็เลวร้ายแต่ว่าผมต้องการให้ทุกคนมาคอนเสรินแล้วหลอกใช้อีแก่ลูกเจ้าฟ้ามันอ่อนกว่าผมสองปีเห็นจะได้” มันก็ดีอย่างเสียอย่างแต่จะว่าไปใคร ๆ ก็ “เอ้าโดนด้วย” ของอะไรถ้าทุกคนมันเจอกันหมดมันพิสูจน์ความจริงได้ง่ายมากกว่าจริง ๆ

“เจ้าชายหัวใจสิงห์” แต่สิงสาราสัตว์คนไทยมักชอบพูดกันมันมีความใกล้เคียงกับสิ่งที่เป็นสายพันธุ์ของเค้าอยู่ตรงคำที่สี่ คนญี่ปุ่นมองว่าเลขสี่หมายถึงชิหรือชินุ(ความตาย)เลขไม่มงคลแต่หากเป็นโฉมงามแล้วเจอเจ้าชายอสูรแบบนี้ทำไงดี

“ส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดดูดีดูสะอาดดูน่ารักมองแล้วมันใช่มันโดนแต่พวกโฉมงามคนสวยตายมาก็หลายแล้วทิ้งขว้างเรื่องสามัญปกตินิสัยแต่กว่าจะร้างไปจริง ๆ ก็ร้องไห้ทรมานโวยวายแบบโง่เสียจริตไม่มีสติคือหลงแล้วบ้า พวกนี้ป่วยตามพวกเจ้าชายอสูรคิดว่าเรามองดูงามเรามีความรู้แต่อสูรพวกนี้ก็ป่วย ๆ แบบไม่รับการรักษาเพราะคิดอย่างผู้ชาย....แต่ใครว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็นเพราะพวกแกทุกข์....อากงผมเอาคุก เอาโศก เอาโรค เอาภัย มาสู่เพียงแค่แลกเศษเงินฝรั่งผมผู้ชายผมอายผมถูกมันหยามจนแทบจะตายทั้งเป็นแต่เด็กเล็กแล้วแม่พวกนี้มันมาถึงทำท่าเป็นหงส์เหนือมังกรเหนือว่าแม่บังเกิดเกล้าอาม่าบังเกิดเกล้าบางคนก็ด่ามึงต้องเลี้ยงดูกูและลูกถ้าเกิดมีขึ้นมาให้มีความสุขต้องให้ตังค์กูใช้ไม่งั้นกูตามราวี แล้วแม่กูอาม่ากูล่ะทำไมต้องอดทนโดนทำร้ายทำงานอย่างกับวัวควายงานบ้านเอยขายของเอยงานในห้างร้านเอยแต่พวกมันมึงต้องจ้างแม่บ้านจ้างเด็กมาทำกูไม่ทำกูเป็นเมียไม่ใช่คนรับใช้ดู๋เอาเถิด...”

สรุปนี่โฉมงามหรือว่าโฉมฉายนางสีดาแปลงกายกันแน่ช่างไม่คิดย้อนดูตนเองทำไมผู้ชายพวกนี้เค้าถึงรังเกียจแม่เชื้อเค้าเล่าย่ายายเค้าเล่ายิ่งคนจีนพวกแกลำบากตรากตรำงานบ้านงานในห้างร้านสารพัดแล้วพวกลื้อหรือพวกคุณอะไรกันนี่มันรักลูกเต้าเค้าหรือเปล่าขนาดแม่เค้าคุณยังไม่มีน้ำใจย่ายายเค้ายิ่งแล้วใหญ่บางคนต้องคดีเพราะช่วยอากงของพวกเค้าเอาชื่อให้ไปเพราะเป็นคนไทยสุดท้ายอย่างอาเนียมเรื่องลอดลายมังกร

“ไม่งั้นก็ไม่มีธุรกิจแต่ชื่ออยู่ในคุกแค่สี่สิบปีกว่า ๆ ไม่ถึงห้าสิบปีดีหนีคดีหลบตำรวจราวกับผู้ชายแล้วทำไมพวกคุณต้องมาฉกฉวยเอาผลได้ที่เป็นความทุกข์หนักหนาสาหัสของแกผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าของพวกเค้าเล่าคิดย้อนดูสิมันยังงี้เอาตังค์มาคุกไม่ต้องนั่นมันยายณีสติแบบไหนไม่ได้เรียนหนังสืออยู่แล้วสุขภาพจิตแบบนี้เอาดอกไม้ดอกกุหลาบอะไรไม่รู้ไปถวายตัวในหลวงอนันท์ตอนเด็กเจ็ดขวบเองที่ฝั่งมหาชัยตรงข้ามท่าฉลอมคราวท่านเสด็จมาชมกิจการโรงเรียนฝรั่งที่นั่นดูสิแกไม่สบายแกคิดเหมือนพวกคุณเจ้อ่ะค่ะ...คือใฝ่สูงฝันซ้าไกลเทียวพวกอาเนียมแกแน่กว่ายังไม่รอดคุกชื่ออยู่ในคุกเหมือนผู้ชายเทียวน่าสงสารนายชนินทร์  เจียรวนนท์นั่นอ่ะแม่แท้ ๆ ของเฮียนินทร์แก โธ่คุณเจ้อ่ะ”

โฉมเอยโฉมงามอร่ามแท้แลตะลึง....คุณเจ้งามกันมากขนาดนั้นเทียวรึไปดูอย่างอาเนียมอาม่าเชื้อสายจีนแท้ ๆ บ้างไทยบ้างอาม่าเรณูแม่เจ้แซม(ปองปรีดา) สมเด็จย่าฯ รึไม่ก็คนแก่เก่าที่เป็นแม่เชื้อพวกเค้าเป็นย่าเป็นยายเป็นอาม่าพวกเค้ารึยังอาม่าปิ่นทองไปดูรูปของพวกแกก่อนตอนสาว ๆ พวกคุณเจ้เรียกว่านี่มันเทพธิดากับนางแจ๋วคือคุณเจ้นะเหมือนนางแจ๋ว  แก้วกระจายน่ารังเกียจไม่น่ารักแม้แต่นิดเดียวไปดูรูปพวกแกกันก่อนไป๊น่าไม่อายเล้ย….พวกแกงามกว่าพวกคุณเจ้เยอะเลยแล้วทุกข์หนักหนาสาหัสจริง ๆ ไม่มีใครมาหลอกแล้วดูไม่งั้นลูกชายจะงามจะมีเงินให้พวกคุณเจ้คิดอยากได้เป็นคุณผัวเร้อแต่แลกมาด้วยอะไรเลือดและน้ำตาของแม่แท้ ๆ ของพวกแกที่งามกว่าพวกคุณหลายร้อยล้านเท่าแล้วลำบากขนาดนั้นเพื่อพวกแก...เดรัจฉานหญิงแท้เทียวเลยพวกคุณอาเจ้อ่ะ....เอาตังค์มา คุกไม่ต้อง....งามแท้แลตะลึงขนาดไหนก็บริโภคกันยาวนานผูกปิ่นโตกันเป็นขาประจำไม่ไหวอ่ะคัก....

ก่อนจากอยากจะบอกเล่มนี้ตั้งใจและจงใจทำเพื่อใช้สำหรับงานศพของบรรดาอาม่าที่ละสังขารกันได้ด้วยทนทรมานแบกรับกรรมรับทุกข์เพราะรักลูกรักผัวกันจนตายเหลือไว้แต่รอยอาลัยให้บรรดาอาคุณเจ้ที่หื่นกระหายอยากได้ลูกชายแกเงินที่คุณเจ้เห็นว่าแกมีทิ้งไว้แต่มีที่มาที่สุดแสนจะรันทดใจเยี่ยงนี้คิดเอาเองไม่ต้องถามเผือ(ใครอื่น)....เดรัจฉานหญิงแท้ใช่คุณหรือไม่....ฤาอยากเป็นเช่นเจ้าจอมรึพระราชินีสี่แผ่นดินอันมีสมเด็จย่าเยี่ยงเจ้ณี...ครูปุ้ยบอกแล้วว่าสบายงานง่ายแค่เปิดเผยตัวตนแม่ยายแม่ตัวของพวกรัชทายาทเท่านั้นเองไม่ต้องจัดการอะไรต่อให้เปลืองแรง...เป็นบ้าอยู่ในนิวเดลฮี  ยิงขมองตัวเองอยู่พนมเปญ หนีอายเข้าป่ารกชัฏอยู่ภูฐาน ส่วนเขยไทยลูกไทยหัวใจฝรั่งก็หลบหนีอายซมซานเพราะถูกแม่และแม่ยายถลกหนังหน้าจนอายแทบตายทั้งเป็น...เรียกได้ว่า....สิ้นชีพยัง บ่ สิ้นความอาย...บ่ สู้ตากหน้าอยู่ฮื้อเผือ...บ่ แม่นเจ้าแม่นสามัญชนหยั่นอายตายหน่ำซ๋ำ...แม้น บ่ สิ้นลมปราณ....