The Ghost

"กวาดหนังสือลงโต๊ะรวดเดียวแบบนั้น เดี๊ยวแมลงสาบก็เข้าไปอยู่ในใต้โต๊ะของนายหรอก"

ผมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ มองผู้มาเยือนคนใหม่ที่เดินมาอยู่หน้าโต๊ะองผมและส่งยิ้มบางๆมาให้

"แมลงสาบมันไม่มาอยู่ในใต้โต๊ะฉันได้ในวันเดียวหรอกน่า"

ผมทำหน้าระอา บอกปัดๆส่งไปให้ก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อที่จะไปโรงอาหาร

"ฮ้ะๆนั่นสิน้ะ ฉันชื่อ เนส นายชื่อ พี ใช่มั้ย?"

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆมาให้ผมและก็ส่งยิ้มแหยๆมาให้ ถ้านายไม่ทำหน้าแบบนั้นนายจะดูหล่อ

กว่านี้มาก ผมพยักหน้าน้อยๆส่งไปให้เค้าเดินมาอยู่ข้างๆผมก่อนจะพูดขอเดินไปโรงอาหารด้วยคน

ผมก็ตอบตกลงไปและเดินออกจากห้องจากนั้นผมก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบเงิน

แกร๊ง!

"เห้ย! แหวน แหวนฉันร่วง"

ผมโวยวายยกใหญ่เมื่อเห็นว่าแหวนวงสำคัณที่พ่อให้มันหล่นรอดไปในใต้ประตูห้องข้างๆ

ผมหน้าซีดเผือก มองหน้าเนสเป็นเชิงบอกนัยๆว่า ช่วยที เนสทำหน้าเหวอส่ายหน้ารัว

"นายจะบ้าหรอ นี่มันห้องปิดน้ะฉันไม่มีทางช่วยได้เเน่"

เนสสวนกลับทันควัน มันจะกลัวอะไรกันนักกันหนาาาา แค่ขอให้ช่วยล้องมือหยิบแหวนให้หน่อย

แขนกูมันสั้นว้อยยยย ผมส่ายหน้าระอาก้มตัวลงไปใต้ประตูพยายามสอดมือควานหาแหวนของผม

"เห้ย พี เอามือออกมา!"

เนสดึงแขนของผมให้ออกมาจากใต้ประตู ผมทำสีหน้าไม่เข้าใจกำลังจะอ้าปากถามแต่ว่า...

กริ๊ง แกร๊ง แกร๊ง..

แหวนถูกส่งออกมาจากใต้ประตูข้างในห้อง ผมกับเนสต่างพากันเงียบไม่ปริปากพูดอะไรได้เพียง

แค่ก้มมองแหวนที่ถูกส่งคืนออกมา ต้องมีคนอยู่ข้างในนั้นแน่ๆ

"ขอบคุณน้าา!"

ผมตะโกนบอกผ่านประตูไป เนสรีบเอามือมาปิดปากผมแล้วอุ้มพาดบ่าทันทีโดยที่ไม่ได้ตั้งตัวก่อน

จะลากผมไปที่โรงอาหารในสภาพที่น่าอายที่สุดผมพยายามดินและกัดมือของเนสจนเค้าวางผมลง

ที่โต๊ะในโรงอาหารที่ตอนนี้ผู้คนต่างให้ความสนใจมาที่พวกเราสองคน

"นายจะบ้ารึไง ไปพูดกับผีแบบนั้นเกิดห้องเราเจอเรื่องแบบนั้นอีกจะทำยังไง!"

เนสตะคอกใส่หน้าผมอย่างดัง ทำให้ผมสะดุ้งตัวสั่นหน้าเหวออย่างบอกไม่ถูก เนสดูน่ากลัวมาก

"ก็ฉันทำผิดอะไรเล่าก็แค่บอกขอบคุณคนที่ส่งแหวนคืนมาให้ฉันเอง"

ผมสวนกลับไป

"นายจะไปรู้เรื่องอะไรล่ะ ในห้องนั้นน่ะในห้องนั้น...มันมีใครอยู่ซะที่ไหนเล่า"

เนสค่อยๆลดเสียงให้เบาลง หน้าของเขาเริ่มซีดเผือกยิ่งกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดไม่ต่างจากผมที่

ทำสีหน้าไม่เข้าใจเหมือนเช่นเดิม ผมทำอะไรผิดว่ะ???

"เอาไว้ทานข้าวเสร็จฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"

เนสบอกกับผมแล้วหันหลังกลับไปซื้อข้าวมานั่งกินที่โต๊ะกับผม

---------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่เราทานข้าวกันเสร็จเนสยังคงนั่งเงียบอยู่เช่นเดิมมากว่า 10 นาที ส่วนผมก็นั่งอยู่

ตรงข้ามกับเค้ารอฟังสิ่งที่เค้าพยายามจะบอกกับผมอย่างใจจดใจจ่อ

เนสพ่นลมหายใจตนเองออกมาหนหนึ่งก่อนมองมาที่หน้าผม และเอ่ยปากพูด

"ห้องๆนั้นเรียกว่า ห้องปิด เป็นห้องที่พวกฉัน..หมายถึงทุกคนใน รร. พยายามทำเป็นว่าไม่มี

ห้องนั้นอยู่ที่นี่.."

เนสค่อยๆเล่าออกที่ละคำทีละประโยคอย่างติดัด

"ทำไมถึงต้องทำแบบนั้น มีเหตุผลอะไร"

ผมเลิกคิ้วถาม เนสมองมาที่หน้าของผมแล้วกุมมือที่เปียกชุ่มของตัวเองไว้แน่น

"เมื่อ 4 ปีก่อน ห้องนั้นเคยเป็นห้องที่ทุกๆคนใน รร. ต่างชื่นชอบที่จะเข้าไป มันเป็นห้องที่

สงบและสนุกสนานในเวลาเดียวกัน เป็นห้องดนตรี ที่สร้างขึ้นมาเพื่อพักผ่อนจิตใจโดยเฉพาะ

แต่ทว่า...เมื่อ นร.หญิงที่เป็นถึงนักไวโอลีนระดับ จ. ได้มาซ้อมที่ห้องแห่งนั้น เธอได้ซ้อม

ตามปกติเพื่อที่จะนำไปแข่งในระดับต่อไป จู่ๆก็เหมือนมีอะไรสักอย่างมาดลใจเธอ ให้เธอกระโด

หน้าต่างจากห้องนั้นลงมา...เธอตายทันที "

ผมสะอึกกึก กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนั้นทำลงไปทำไม

"หลังจากนั้น 4 วัน นักบาสของ รร. ก็มาพักผ่อนที่ห้องนั้นเช่นกัน เค้าเผลอหลับในห้องนั้น

ไปกลางคันแต่เมื่อเวลาเช้าตรู่ เมื่อเค้าตื่นขึ้นมา เค้าก็ตัดสินใจเอาหัวโขกกับกำแพงห้องนั้น

จนเลือดอาบทั่วกำแพงเป็นทางยาว หลังจากนั้น ทุกๆ 4 วันถัดมา มักต้องมีคนตายในห้อง

นั้นโดยที่ไม่มีฆาตกร และไม่มีมูลเหตูการฆ่าตัวตายของใครเลย ทุกๆอย่างเกิดขึ้นเพราะอะไร

ไม่มีใครรู้"

ผมนิ่งอึ้งไปพักนึ่ง เนสมองมาที่ผมและเริ่มเล่าต่อ

"หลังจากนั้น 4 เดือน เหตุการณ์เริ่มรุกรามไปใหญ่โต วันหนึ่งนั้น นร.ห้อง ม.5/3 รุ่นที่

45 จู่ๆก็ลุกขึ้นมาฆ่ากันเอง ไม่มีใครรอดชีวิต..แม้แต่คนเดียว ปีต่อมาก็เป็นอีกเช่นกัน จนมาถึง

เมื่อ 4 ปีก่อน รุ่นพี่ ม.6 ตัดสินใจที่จะปิดห้องนั้นอย่างถาวร และพยายามสั่งให้ทุกๆคนทำ

เป็นว่าไม่มห้องนี้อยู่จริง...มันได้ผล แต่ว่า มีคนที่กล้าขัดคำสั่ง นร.กลุ่มหนึ่งได้เปิดห้องนั้นอีก

ครั้งและทุกๆเรื่องราวก่อนหน้าเริ่มย้อนกลับมา พวกเราพยายามแก้ไขปัญหา จนมันสงบสุขไ

ด้ถึงทุกวันนี้ ฉันถึงไม่อยากให้นายยุ่งกับ..ห้องนั่นสักเท่าไร"

เนสก้มหน้าลง สีหน้าหม่นหมองปนหวาดกลัว ผมเข้าใจเรื่องทุกอย่างอย่างชัดเจน

".....นายอย่าไปยุ่งกับห้องนั้นน้ะ สัญญากับฉันได้มั้ย พี ว่าจะไม่ทำอะไรที่มันเสี่ยงเเบบนั้น

อีก..."

เนสมองมาที่ผม สายตาขอร้องวิงวอง ผมพยักหน้าไปเบาๆ

"แต่ฉันก็ไม่ได้เปิดห้องนั้นนิ ฉันก็แค่ล้วงมือไปเอาแหวน"

ผมพูดบอก

"แต่นายก็ตะโกนข้ามฝากประตูนั่น มันแสดงว่าตัวตนของห้องนั้นยังมีอยู่"

...โอเค อันนี้ผมผิดจริงๆนั่นแหละ ผมพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องทุกอย่างและเราก็ขึ้นห้อง

กันระหว่างทางที่ผมเดินผ่านห้องๆนั้น เหมือนผมได้ยินเสียงของไวโอลีน ที่บรรเลงอย่างเศร้า

หมองคล้ายกับกำลังพยายามที่จะบอกว่า พวกเค้ายังอยู่ในห้องนี้.....