The Ghost

 สวัสดีครับ ผมชื่อ พีพี อายุ 17 ปี ส่วนสูง 170 น้ำหนัก 48 ผิวขาวผมออกน้ำตาลแดง

ยาวระต้นคอครับ วันนี้ผมย้าย รร. จากกรุงเทพมายังชนบทแห่งนี้ ที่ๆเหมือนจะสงบกว่า

กันดารกว่า และ ล้าสมัยกว่า ถึงผมจะพูดแบบนั้น แต่ว่าผมก็ชอบที่จะอยู่ในชนบทมากกว่าที่

กรุงเทพอยู่ดีถึงมันจะล้าสมัยแต่มันก็สงบแถมไม่มีมลพิษเยอะอย่างในกรุงเทพด้วย

"พีวันนี้ไปเรียนเลยน้ะลูก พอดีครูเค้านัดโรงเรียนเปิดวันนี้น่ะจ้ะ"

ผมเงยหน้าขึ้นมาจากการกดโทรศัพท์ของตัวเอง พยักหน้าให้กับแม่ทางเบาะหลังเป็นอันเข้าใจ

รร.ที่แม่ให้ผมไปเรียนก็เป็นแค่ รร.ธรรมดา เพียงแต่ว่าเครื่องแบบจะมีคล้ายๆเป็นนักศึกษา

ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ผมลงจากรถของพ่อเข้าบ้านพักที่แม่ซื้อมาไว้ให้

ก่อนที่พวกท่านจะลงมาลาผมแล้วขับรถออกไป ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ ผมขอพ่อกับแม่ย้ายมา

เรียนต่อที่นี่เอง เพราะปัญหาทาง รร.เก่า ที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร ส่วนพวกท่านต้องกลับไปดู

แลบริษัทที่กรุงเทพต่อ นานๆทีถึงจะกลับมาเยี่ยมผมบ้าง ผมกะว่าจะเรียนต่อที่นี่ให้จบมหาลัย

ไปเลย ผมเข้าบ้าน จัดเตรียมของทุกอย่างเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำก่อนแต่งตัวไป รร. ผมมาถึงที่นี่ประมาน ตี3 กว่าจะทำอะไรเสร็จก็ 6.30 พอดี เลยไป รร. เลย รร.ที่ผมสมัครอยู่ใกล้ๆบ้านครับ

เดินผ่านถนนใหญ่ไปสัก 10-20 เมตรก็ถึงแล้ว (ว่าใกล้มั้ย) ผมเดินไปดูทางรอบๆไป

แถวข้างทางก็มีพวกรถขายของอะไรทำนองนี้อยู่เยอะเหมือนกัน ก่อนเข้า รร. ผมแวะซื้อผลไม้

ไปกินเล่นที่ห้อง ถูกดีจังแหะ... ผมคิดในใจ เอาจริงๆของที่นี่ถูกกว่าในกรุงเทพตั้งเยอะเลย

แถมยังอร่อยกว่าด้วย เพียงแต่มันมีขายอยู่แค่ตามข้างทางที่พวกคุณหนูไม่นิยมอยากจะกินมัน

สัก เท่าไรเพราะบอกว่ามันอาจสกปรกและมีสารตกค้างด้วย แต่ที่ผมคิดคือพวกเค้าน่าจะแค่คิด

ว่าของ พวกนี้ราคาต่ำคงไม่มีคุนภาพแต่ผมว่าไม่เห็นจะเกี่ยวเลย แค่กินได้ก็พอแล้ว..จะอะไร

กันนักกันหนา ผมเดินเข้า รร. คนส่วนใหญ่ก็หันมามองผมกัน ...มองทำไมว่ะไม่เคยเห็นคน

กันหรอ?... ผมทำเป็นไม่สนใจเดินต่อไปที่ห้องพักครูเพื่อไปรายงานตัวตามที่แม่บอกไว้

....[ห้องพักครู]....

"ชื่อ นาย นพดล ศรีสะอาด ใช่มั้ย?"

อ.เนตรถามผม อ.แกแต่งหน้าจัดชะมัดขาววอกจนกลายเป็นนางเอกงิ้วไปแล้ว

"ครับ"

ผมตอบกลับไป ตาก็มองไปที่หน้าของ อ.ไม่วางตา ให้ตายถ้ายัยพรมาด้วยปานนี้ อ.คงโดน

จับแต่งหน้าใหม่ไปแล้วแน่ๆ

"อื้ม.....เธออยู่ที่ ห้อง ม.5/3 น้ะจ้ะ"

อ.แกยกใบอะไรขึ้นมาอ่านสักพักก่อนที่จะบอกกับผม ผมก็พยักหน้าให้เป็นเชิงเข้าใจ

"งั้น..ไปเรียนได้เลยจ้ะ อยู่ชั้น 3 ห้องถัดจากห้องปิดน่ะจ้ะ"

ผมไหว้ อ. แกก่อนที่จะลุกขึ้นหยิบกระเป๋า แต่ก่อนไปขอแนะนำอะไรสักหน่อยเกี่ยวกับหน้าแก

อ่ะ ผมหันหลังกลับมามอง อ.

" อ.เนตร ครับ"

ผมพูดขึ้น อ.แกก็หันมาหาผม

"อะไรรึจ้ะ?"

พอ อ.พูดจบผมก็เดินไปหาที่โต๊ะ มองหากล่องเครื่องสำอาง

"ผมเเต่งหน้าให้ใหม่มั้ยครับ ผมว่า อ.แต่งหนาเกินไป ผมเคยอยู่ชมรมละครครับไม่ต้องห่วง"

ผมพูด อ.แกก็พยักหน้าเออออไปด้วย ก่อนที่ผมจะขออนุณาติแต่งหน้าให้ อ.แกใหม่

[ม.5/3]

หลังจากที่ผมได้ให้ อ. เชยชมกับผลงานของตัวเองเสร็จ อ.แกก็ยิ้มแก้มปริบอกว่าทีหลังช่วยมา

แต่งหน้าให้อีกได้มั้ย ผมก็รับคำ อ.ไป อย่าหาวาผมเป็นกระเทยน้ะครับ พอดีก่อนย้าย รร.

ตอน ม.4 ผมเคยเป็นช่างแต่งหน้าให้ชมรมละครมาก่อน เลยไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผมจะแต่งหน้า

เป็นถ้าวัดกับยายพรเพื่อนสนิทของผม รายนั้นนั่นแหละที่จับผมฝึกแต่งหน้าบอกว่า

"กูทำคนเดียวไม่ไหว ให้มึงมาช่วยเนี่ยแหละ"

ผมเลยต้องจำยอมกลายเป็นช่างเเต่งหน้ารวมกับมัน

ผมเดินเข้ามาในห้องจากก่อนหน้าที่มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายกลับกลายเป็นว่าหลังจากที่ผมเข้ามากลับเงียบกริบจ้องผมกันเป็นตาเดียว คือ..กูก็คนน้ะเห้ย...

ผมมองหาโต๊ะที่คิดว่าไม่มีคนนั่งแล้วเดินตรงไปวางกระเป๋านั่งลงทันที พวกคนในห้องก็พากัน

มองผมอยู่แบบนั้นแหละ หลังจากนั้นสักพัก อ.ก็เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนก็พากันนั่งประจำที่

ของตัวเอง

"วันนี้มีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามาน้ะ ชื่ออะไรล่ะเรา?"

อ.เพยิดหน้าถามมาทางผม

"นพดล ศรีสะอาด ชื่อเล่น ชื่อ พีพี ครับ"

ผมบอกออกไป หลังจากนั้นก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้นทั่วห้อง

"คนอื่นๆก็เป็นเพื่อนกับเค้าด้วยล่ะ"

อ.พูดจบ ก็เริ่มทำการสอนทันที

[พักเที่ยง]

ผมเก็บหนังสือลงใต้โต๊ะทั้งหมด เอาเป็นว่ากวาดลงโต๊ะล่ะกันน้ะ