T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

...ผมตื่นมาในวันนี้ "เฮ้อเข้าวันที่3แล้ว" ผมใช้เวลาวันแรกเพื่อคิดถึงสิ่งต่างๆที่ผ่านมาของเราสองคนอย่างยากลำบาก  วันที่สอง ผมใช้เพื่อทบทวนสิ่งต่างๆที่ได้ผ่านไปซึ่งมันไม่ไช่เรื่องง่าย ส่วนวันนี้ วันที่สาม วันนี้ผมจะใช้มันเพื่อตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร ผมนั่งอยู่บนเตียงที่วันนี้เป็นของผม ผมนั่งมองรูปของเราสองคนที่อยู่ในกรอบที่ตั้งใว้ ที่ผมยังไม่อยากเก็บ
 
  บอกกับตัวเองไว้           ต้องลืม ให้ได้ ในวันนี้
ปลดปล่อย ทุกอย่างที่มี    ทิ้งไว้ตรงนี้ กลางทาง
  บอกกับใจให้รู้              ให้มองดู เอาไว้
ทุกๆสิ่ง ที่เธอทิ้งไป         จะเก็บไว้ เหลือแค่ ความทรงจำ
 
...ผมลุกขึ้นมา อาบน้ำทำกับข้าวเหมือนปกติที่เป็นมา วันนี้จิตใจผมเริ่มรู้สึกว่ามันโล่งขึ้น มันคงจะเริ่มชินแล้วก็เป็นได้ หลังทานข้าวเสร็จ ก็เดินออกมารดน้ำต้นไม้ หยิบฝักบัวขึ้นมารด
 
   แสงแดด อ่อนๆ สาดส่องมา         ท้องฟ้า มันดู สวยสดใส
เจ้าดอกไม้ ฉันยังอยู่ ไม่ทิ้งแกไป     ไม่เหมือนใคร บางคน ที่ลืมกัน
  เข้าใจว่า ชีวิต ในตอนนี้               มันว่างเปล่า ไม่มี แม้สีสัน
จากวันนั้น จนวันนี้ ที่แยกกัน           จบที่ฉัน สามวัน เพื่อลืมเธอ
 
...ผมกลับเข้าบ้านมาหลังจากรดน้ำต้นไม้เสร็จ ก็มานั่งตรงโชฟาตรงห้องนั่งเล่น แล้วเปิดทีวีดู ผมหยิบของ สองสิ่งที่ไม่ได้หยิบและแตะต้องมันเลยตลอดเวลา 2 วันที่ผ่านมา อย่างแรก
 
  "ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกดเข้าไปดู  เบอร์เธอยังอยู่พร้อมหน้าจดหมาย  บอกขอโทษที่ลาจากไป  คงโกรธใช่มั้ยยังเป็นเพื่อนกันได้นะพี่" อ่านกี่ทีมันมีแต่โมโห เรื่องราวใหญ่โตขอโทษมาง่ายๆ แฟนเป็นเพื่อนกลายเป็นพี่คิดไปได้งัย ไม่ต้องพูดอะไรให้มากมายคงจะดี
 
...ข้อความเก่าๆของเรายังคงอยู่ สบายดีมั้ย คิดถึงจัง รักที่สุด  สบายดี คิดถึงมาก รักเหมือนกัน
วันนี้มันไม่มีอีกแล้ว ถ้าจะมีก็คง  ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้า บ้าที่สุด ผมเลื่อนดูไปเรื่อยๆ สุดท้ายผมก็เลือกทุกข้อความ เพื่อทำการลบทุกๆอย่างออกไป มือผมค้างอยู่นานเพราะ
 
  ใจหนึ่ง อยากเก็บไว้                 ยังเสียดาย ข้อความ ที่จะลบ
ใจหนึ่ง อยากจะทำ ให้มันจบ        คิดจะลบ ไม่ลบ ลังเลใจ
  สุดท้ายตัดสินใจลบมันทิ้ง          ปล่อยทุกๆสิ่ง ลงไว้ ที่ข้างหลัง
ปล่อยความรัก ความฝัน ให้ผุพัง   แล้วหันหลัง เดินหน้า รับความจริง
 
..."เบอร์เธอที่เคยใช้ รู้ดีคงติดต่อไม่ได้ในวันนี้ เบอร์ใหม่ของเธอเขาคงจะมี เอาไว้ให้เขาที่เธอคิดว่าดีโทรเข้ามา " ผมมองเบอร์ของเธอ ผมรู้ ต่อให้ผมลบมันออกไป ตัวเลขทั้งหมดมันยังฝังแน่นอยู่ในหัว "3 ปี แล้วนิที่ผมกดเบอร์นี้โทรหา แต่วันนี้แม้แต่โทรศัพท์ยังไม่หยิบขึ้นมา ดูสักที" 
 
...ผมหยิบของอีกอย่างขึ้นมา มันเป็น กระเป๋าใส่เงินของผมเอง ผมเปิดกระเป๋าออก รูปคู่ของเราที่เธอนำมาใส่ไว้ แล้วบอกกับผมว่า "ห้ามนำออกไป"ยังคงอยู่
 
   รูปในกระเป๋า                   ที่เธอเอา มันใส่ใว้
ตอนนี้ มันยัง อยู่ข้างใน         แต่เธอหายไป อยู่ไหน ไม่รู้เลย
   ค่อยๆดึง มันออกมา          พร้อมวันเวลา ที่ขาดหาย
ขาดเธอวันนี้ คงไม่ขาดใจ      คงไม่ตาย ยังหายใจได้ แต่อาจ ไม่เหมือนเดิม
 
...ผมนำรูปของเราที่เอาออกมาจากกระเป๋าเงิน แล้วค่อยๆถือไปวางใว้ในกล่องใบใหญ่ที่ใส่ของ ของเธออยู่ แล้วเดินกลับมานั่งดูทีวีเหมือนเดิม
 
...ผมบอกตัวของผมเองว่า สักวันผมคงได้คำตอบของคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจผมตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายวัน ว่า "ทำไม ทำไม และทำไม"