S1.The lastdream ฝันสุดท้าย

***ทันทีที่เธอได้เห็นข้อความนั้น เธอรับรู้ได้ในทันทีถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น มือเธอเริ่มชา ตัวเธอค่อยๆสั่น หยดน้ำตาใสๆเริ่มไหลรินออกมาจาก2ตา เธอนั่งฟุบลงกับพื้นสายตามองไปยังร่างของชายคนนั้นคนที่เธอรอมา 2 ปีกว่าเสียงกรีดร้องดังขึ้นในทันที พร้อมทั้งตะโกน ซ้ำไปมา "ไม่นะ ไม่จริง"
 
 เธอประคองร่างของพี่เอลไว้ที่ตัก.ชุดปริญญาที่ขาวสะอาดตอนนี้เต็มไปด้วยคราบเลือด จนมองแทบไม่ออกว่าเป็นสีอะไร
 
 ความรู้สึกยินดีถูกแทนที่ด้วยคราบเลือดมากมายที่เปรอะเปื้อน
 ช่อดอกไม้ช่อใหญ่กลับกลายเป็นลมหายใจที่อ่อนล้า
 ความรู้สึกที่มีถูกแทนที่ด้วยหยดน้ำตาแรกที่พบกัน
 
***เบลนำมือของชายคนนั้นขึ้นมากุมเอาไว้ พร้อมพูดว่า "พี่เอลไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว ลืมตาสิ คุยกับเบลสิ" หยดน้ำตาใหลนองทั้ง2แก้ม พร่ำเพ้อเหมือนคนใกล้เสียสติ เหมือนจะบ่งบอกถึงความรู้สึกที่เธอมีตลอดเวลาที่ฝ่านมา แต่ตอนนี้มีเพียงแค่ความเจ็บปวดกับความทรมานที่เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
 
*ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาประคองผมใว้ผมเห็นแค่ลางๆแต่ผมรู้สึกได้ว่าเป็นใคร หญิงสาวผมตรงยาวดำสนิท ใบหน้าโค้งมน จะมีใครอีกละ .หยดน้ำบางอย่างรดลงมาที่ใบหน้าของผม..เฮ้อผมมันแย่จริงๆทำให้น้อง ร้องไห้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยหรอนี่ ผมขอโทษผมมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ.ผมทำได้แค่พูดในใจ ผมไม่มีเรื่ยวแรงเลยมันชาไปหมดทั้งตัว แม้แต่หน้าผมยังเห็นไม่ชัด แล้วทุกๆอย่างที่ที่ผมมองเห็นก็ค่อยๆ มืดลง..มืดลง จน ดำสนิท
 
***ร่างของชายคนนั้นค่อยๆนิ่งลง มือที่เธอกุมไว้รูดหล่นมากระทบพื้น ในวินาทีนั้น ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างมันหยุดเคลื่อนไหว เสียงอึกทึก รอบข้างเริ่มเบาลง เบาลงจนเงียบสงัด โลกแสนกว้างใหญ่หายวับไปกับตา มีสิ่งเดียวที่เธอได้ยินคือเสียงลมหายใจของเธอเองที่มันเต้นรัว ถี่ๆ ตึก..ตึก..ตึก.ตึก.ตึกๆๆๆๆๆๆๆกับภาพของชายที่เธอรอตลอดเวลาหลายปีตรงหน้า น้ำตายิ่งทวีความรุนแรงตาเธอแดงกล่ำ ความปวดร้าวเข้าแทรกซึมเข้ามาในจิตใจของเธอ เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นจนเกินจะรับไหว เสียงร้องประดุจว่าใจจะสลายดังขึ้นมารอบที่2
หมอ..หมออยู่ไหน ไม่นานนักรถพยาบาลก็มาถึงที่เกิดเหตุ
 
...แม่กับพ่อของเบล เห็นว่าลูกหายไปนานเลยพากันออกมาตามด้านหน้ามหาลัย ก็เจอกับภาพเหตุการณ์บางอย่าง คือ เห็นลูกสาวตัวเองกำลังกระโดดขึ้นรถพยาบาลในสภาพที่มอมแมมเนื้อตัวเลอะ ด้วยความตกใจ แม่ของเบลรีบตะโกนถาม
 ลูกแม่จะไปไหน.
 
**อย่าเพิ่งถามได้มั้ย พ่อกับแม่รีบขับรถตามมาเลยนะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง
 ทั้ง2ได้แต่ยืนงงๆกับเหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนตัดสินใจขับรถตามไป
**พี่ได้ยินมั้ยๆอดทนหน่อยนะใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอกระวนกระวายมองซ้ายมองขวา เมื่อไหร่จะถึงสักทีเนี้ย
 
***ทั้งที่โรงพยาบาลใช้เวลาไม่นานมากก็ถึง แต่ว่าวันนี้ทำไมมันยาวนาน  และไกลสุดสายตากว่าทุกที คงเป็นเพราะเราไม่เคยสนใจหรือเห็นความสำคัญ จนถึงวันนี้ ทุกๆเมตรที่รถขยับ ทุกๆวินาทีที่ฝ่านไปมันถึงได้ดูนาน..นานแสนนาน....