เเมวน้อยจอมป่วน

หลังจากวันนั้นที่ "บราว"กลายร่างได้ทั้งบ้านก็คงยังมีเเค่ฉันที่รู้เเน่นอนล่ะใครเค้าจะเอาเรื่องเเบบนี้ไปบอกคนอื่นเล่า บอกไปเค้าก็ว่าฉันเป็นบ้าอ่ะดิ เเละดูเหมือนจากวันนั้น บราว ก็ตามฉันตลอดค่อยเป็นองค์รักษ์ที่ดีด้วยการตามอย่างโรคจิตเเบบนี้>>>>ส่วนฉันอ่ะหรอ?ต้องค่อยมองคนรอบข้างเเบบนี้>>>>ไม่ต่างจากคนป่วยเป็นโรคจิตเลย เป็นเเบบบนี้ทุกวันเเหละ...
     "ฮ้าว ง้วงเป็นบ้าเลย นี่! เเล้วนายจะตามฉันอีกนานมั้ยเนี้ย?" ฉันหันไปเสียงดังใส่ บราว ที่ตอนนี้ไม่น่ารักอีกต่อไปแล้วก็เเน่ล่ะจะน่ารักได้ยังไงตามยังกะปลิง
     "ก็เป็นห่วงเธอนิ"เค้าทำเสียงอ้อนเเละพร้อมน่าตาน่ารักของเค้า
     "ใครเค้าขอให้ห่วงเนี้ย"ฉันยังคนใจเเข็งเหมือนหินเหมือนเดิม
     "อาโปรใจร้ายจัง"เค้าทำหน้ายังกะจะร้องไห้ออกมาฉันก็อดสงสารไม่ได้อ่ะ จนจำใจต้องใจอ่อนจนได้ในที่สุด
     "อ่ะๆ โอเครๆห้ามไม่ได้ก็ไม่ห้ามล่ะตามก็ตาม โอเค้?"ฉันปลอบเค้าแบบนั้นก็จริงนี่อะไรกันอยู่ๆก็มาตาม เเล้วพอบอกให้เลิกตามก็จะร้อง เเละวินาทีที่ฉันกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี่อยู่เค้าก็อาศัยช่วงนั้น "จุ๊ฟ" ที่หน้าผากฉันเต็มๆ
     "น...นี่! ทำไรของนายอ่ะo/////o" ฉันหันไปตะวาดเสียงใส่ บ้าที่สุดเลยทำไมทำงี้อ่ะถึงจะเป็นเเมวฉันก็เขินนะ
     "มันเป็นความฝันของเเมวอย่างผมเลยนะที่จะ "จุ๊ฟ" กับเจ้านายที่น่ารัก
     "น...นายมันเเมวโรคจิตตตตตตตตตตต......"
....................................................................................................................
        โปรดติดตามด้วยนะค่ะในตอนหน้าเเล้วเจอกัน