Mugoidesu รักนี้ต้องเลือด

วันที่11 กุมภาพันธ์เช้ายามสดใสในโรงเรียนนามิโมริเวลา06.30ยังมีชายหนุ่มผู้ชื่นชอบกีฬาเบลบอสขวัญใจสาวๆใน
โรงเรียนนาม"ยามาโมโตะ ทาเคชิ"ม.2ห้องBแต่หารู้ไม่ว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งที่หลงใหลและครั่งใคร่
ในตัวเข้าอยู่เธอคนนั้นเป็นใครกัน???
นร.ญ1:อ๊ายยยยยยยท่านยามาโมโตะค่า
นร.ญ2:ท่านยามาโมโตะค่ามองมาทางนี้หน่อยค่า
นร.ญ3:ท่านยามาโมโตะค่า
เสียงกรีดกราดของกลุ่มFCยามาโมโตะที่ร้องเชียร์เขาอย่างตั้งใจมากแต่หารู้ไม่ว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งที่
แอบมองเขาอย่างเงียบอยู่
หลังจากซ้อมเสร็จ
ยามาโมโตะก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเก็บของเตรียมที่จะเข้าเรียนแต่ว่าระหว่างเขาวิ่งเร็วเกินไปจึงไม่ได้ดู
ข้างหน้าทำให้เข้าสะดุดล้มแล้วก็มีมือปริศนายื่นมาตรงหน้าของเขา

????1:เป็นอะไรไหมจ้ะ
ยามาโมโตะ:มะ.....ไม่เป็นไรครับ//หน้าแดง+จับมือแล้วลุกขึ้น
????1:ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะจ้ะ
ตึ๋ง ต่อง
????1:อะ....ออดขึ้นแล้วขอตัวก่อนนะจ้ะไว้เจอกันใหม่นะจ้ะ//วิ่งไป
ยามาโมโตะ:ดะ..เดียวก่อนสิเฮ้อออไปสะแล้วเอ๋เราก็ต้องขึ้นเรียนด้วยนี้หน่า//วิ่งขึ้นห้อง
ม.2ห้องB
อาจาร์ย:เอาล่ะวันนี้เราจะมาเรียนเรื่องค่าของอุณหภูมิกันนะโดยโมเลกุลของน้ำคือบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สึนะ:อะไรกันเนี่ยงงเป็นบ้าเลยอะ...//คิด(ทำไหมวันนี้ยามาโมโตะถึงได้เหม่อลอยได้ล่ะเนี่ย)
โกคุเดระ:ชิง่ายชะมัดอะ..//คิด(ทำไหมวันนี้เจ้าบ้าเบสบอลถึงได้เหม่อลอกันนะแปลกชั่งเถอะ)
ยามาโมโตะ://คิด(จะว่าเธอคนนั้นก็น่ารักดีแหะ)ยิ้ม
พักเที่ยง(ไวเหมืนโกหก)
สึนะ:ยามาโมโตะเป็นอะไรเหรอเห็นนั่งเหม่อลอยตั้งแต่เรียนคาบแรกแล้วนะ
โกคุเดระ:นั้นน่ะสิเกิดอะไรอีกล่ะ
ยามาโมโตะ:555ไม่มีอะไรหรอกนะ555
สึนะ:อืมๆงั้นเราไปกินข้าวกันเถอะนะทุกคน
โกคุเดระ:ถ้ารุ่นที่10ว่าไงผมก็ตามนั้นแหละคร้าบบบบบ
ยามาโมโตะ:นี่เดี่ยวฉันไปซื้อข้าวก่อนนะพอดีลืมเอาข้าวกล่องมาน่ะ555
โกคุเดระ:ชิ...รีบไปรีบมาด้วยล่ะงั้นเราไปรอที่ดาดฟ้ากันเถอะนะคราบบรุ่นที่10
สึนะ:อืม..รีบๆมานะยามาโมโตะ
ยามาโมโตะ:OK//วิ่งไปโรงอาหาร
ระหว่างทางเดินไปนั้นยามาโมโตะก็เดินผ่านม.3ห้องAพอดีเลยและสิ่งที่เขาได้เห็นก็คือ

หญิงสาวผู้ที่มีดวงตาสีเขียวสดที่เคยช่วยเค้าเอาไว้เมื่อเช้าทำให้เข้ารู้ว่าเธอเ็นรุ่นพี่ชั้นม.3
หัวหน้าห้อง:นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ
นร.ทค:ขอบคุณนะค่ะ/ครับ
หลังจากนั้นหญิงสาวคนนั้นจริงเดินถือข้าวกล่องของตัวเองแล้วเดินไปที่ๆหนึ่งซึ่งเธอรู้ตัวแล้วว่า
ยามาโมโตะแอบตามเธอมาแต่ก็แอบทำเหมือนไม่รู้ตัว
ณ พุ่มไม้สวนดอกทานตะวันหญิงสาวก็นั่งบนทุ่งหญ้า
ยามาโมโตะ:ขอนั่งด้วยคนนะครับ
????1:อะ...คนเมื่อตอนนั้นนี่หน่า
ยามาโมโตะ:ไงครับรุ่นพี่
????1:เอ๋...รู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นรุ่นพี่ของเธอ
ยามาโมโตะ:ก็ตอนที่ผมกำลังจะไปซื้อของน่ะบังเอิญเดินผ่านห้องของรุ่นพี่พอดีเลยเห็นป้าย
บอกว่าเป็นม.3ห้องAน่ะครับ//ยิ้ม
????1:งั้นหรอกเหรอจ้ะ
ยามาโมโตะ:ว่าแต่จะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอครับรุ่นพี่
????1:อะ..จริงสิพี่ชื่อวาทัทสึคิ โยโรฮิเมะจ้ะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ้ะ//ยิ้ม
ยามาโมโตะ:ผมยามาโมโตะ ทาเคชิครับโยโรฮิเมะเหรอชื่อเพราะดีนะครับงั้นผมขอเรียกว่าฮิเมะจัง
ได้ไหมล่ะครับ//ยิ้ม
โยโรฮิเมะ:เอ๋....ฮิเมะจังงั้นเหรอ
ยามาโมโตะ:ใช่แล้วล่ะฮิเมะจัง
โยโรฮิเมะ:หึหึหึได้สิจ้ะยามะจัง//หัวเราะเบาๆ
ยามาโมโตะ:ยามะจังงั้นเหรอ
โยโรฮิเมะ:อะ..เอ่อขอโทษด้วยนะจ้ะที่เผลอเรียกแบบนั้นออกไปน่ะ
ยามาโมโตะ:เห๋...ยามะจังจะเรียกแบบนั้นก็ได้นะ5555
โยโรฮิเมะ:จ้ายามะจัง//ยิ้ม
หลังจากพักกลางวันเสร็จ
โกคุเดระ:ไอ้เจ้าย้าเบสบอลหายหัวไปในมาฮะ
ยามาโมโตะ:555โทษทีพอดีตอนไปซื้อข้าวน่ะขี้เกียจเดินขึ้นดาดฟ้าน่ะเลยนั่งกินข้าวที่นั้นเลย55
โกคุเดระ:เจ้าบ้าเอ่ยรุ็ไหมว่าแกทำให้รุ่นที่10เป็นห่วงนะเฟ้ยยยย
สึนะ:น่าๆเรื่องมันแล้วก็แล้วไปเถอะนะโกคุเดระคุง
โกคุเดระ:ชิ...ถ้ารุ่นที่10ว่างั้นก็ได้ครับ
ตึ๋ง ต่อง
อาจาร์ย:เอาล่ะนักเรียนครูมีเรื่องจะมาแจ้งนะช่วงนี้น่ะนักเรียนหญิงของโรงเรียนเราเนี่ยได้ตายกัน
อย่างปริศนาโดยที่ไม่ทราบสาเหตุเพราะฉะนั้นผู้หญิงในห้องนี่ทุกคนเวลากลับบ้านก็ระมัดระวีงตัว
กันด้วยนะ
นร.ทค:ครับ/ค่ะ
อาจาร์ย:เอาล่ะกลับบ้านได้
สึนะ:เดียวโกะจังกลับบ้านด้วยกันไหม
เคียวโกะ:เอาสิจ้ะไปด้วยกันนะจ้ะยามาโมโตตุง//ยิ้ม
ยามาโมโตะ:ขอโทษทีนะแต่วันนี้ฉันมีธุระน่ะกลับกันไปก่อนเถอะนะ
โกคุเดระ:งั้นเราไปกันเถอะครับรุ่นที่10
สึนะ:อืม...ระวังตัวด้วยนะยามาโมโตะ
ยามาโมโตะ:OK
เคียวโกะ:จะไม่ไปจริงเหรอจ้ะ
ยามาโมโตะ:อืม..ต้องไปทำธุระน่ะไปก่อนนะ
หลังจากนั้นยามาโมโตะก็รีบเดินตรงไปที่ม.3ห้องAเพื่อรอฮิเมะจังนั้นเอง
โยโรฮิเมะ:รอนานไหมจ้ะยามะจัง
ยามาโมโตะ:ไม่นานหรอกครับกลับบ้านกันเถอะครับ
โยโรฮิเมะ:จ้า
ระหว่างทางกลับ้านนั้นทั้งสองก็เดินคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อยระหว่างนั้นยามาโมโตะก็ดันไป
จับมือของโยโรฮิเมะซะได้แต่ก็ถือว่าโชคดีไปสำหรับโยโรฮิเมะล่ะนะ

โยโรฮิเมะ:อะ...ยามะจังทำอะไรน่ะ//หน้าแดง
ยามาโมโตะ:ปะ...ป่าวนิครับแค่จับมือเอง//หน้าแดง
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินจับมือกันไปโดยที่แต่ละคนก็ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยมือกันง่ายๆด้วยสิจน
กระทั่งถึงบ้านของโยโรฮิเมะ
โยโรฮิเมะ:อะ...ถึงบ้านฮิเมะแล้วล่ะค่ะ
ยามาโมโตะ:อะ...บ้านของฮิเมะจังน่ะเหรอ
โยโรฮิเมะ:ใช่แล้วล่ะค่ะงั้นขอตัวก่อนนะจ้ะ
ยามาโมโตะ:อืมไว้เจอกันนะ
โยโรฮิเมะ:จ้ะ แต่ว่าช่วยปล่อยมือก่อนจะได้ไหมจ้ะ//หน้าแดง
ยามาโมโตะ:อะ...ครับ//ปล่อยมือหน้าแดง
โยโรฮิเมะ:งั้นก็กลับบ้านดีๆนะจ้ะ
ยามาโมโตะ:ครับ
หลังจากนั้นยามาโมโตะก็เดินกลับบ้านไปจนสุดตาของโยโรฮิเมะ
คืนวันนั้น ที่บ้านของโยโรฮิเมะ
 
 
 
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
อีกไม่นานเขาก็จะเป็นของฉันคนเดียวแล้ว
555555555555