ขอเพีงยแค่ได้จับต้อง

                              ผมก็เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่ม มปลาย อายุสิบแปดที่ดูไม่ได้มีฐานะอะไรมากมาย ผมชอบเด็กผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กคนนึง ผมมักจะคอยปรึกษาปัญหาเรื่องความรักให้เธอ ทั้งของที่ผู้ชายชอบและอื่นๆอีกมากมาย จนในที่สุดคืนนั้นก็ได้มาถึง มันเป็นคืนวันคริสมาร์ตเธอเข้ามาปรึกษาปัญหากับผมเพราะว่าคืนนั้นเธอตั้งใจที่จะสารภาพกับคนที่เธอรัก ซึ่งแน่นอนถึงแม้ว่าตัวผมจะเจ็บปวดให้ตายยังไง ผมก็ยังให้คำปรึกษากลับไปให้เธอ ผลเป็นไปอย่างที่เธอหวังรุ่นพี่คนนั้นได้คบกับเธอ ระยะห่างของพวกเราไกลออกไปเรื่อยๆจากที่เธอเคยมาปรึกษาปัญหาทุกอย่างกับผมตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพวกเราไม่ได้คุยกันอีกเลย ผมได้แต่ยอมรับความจริงและคอยดูแลเธออยู่อย่างห่างๆโดยไม่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตเธอให้มากนััก จนในที่สุดพวกเขาสองคนก็เลิกกัน เพื่อนสมัยเด็กของผมช่วงนั้นเธออยู่ในสภาพที่เรียกว่าเลวร้ายที่สุด ผมพยายามทุกอย่างให้เธอกลับมาเป็นคนเดิมแต่ผลสุดท้ายก็คือมัน
'เฟล' นั้นเอง
สภาพจิตใจที่ไม่พร้อมบวกกับร่างกายที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงของเพื่อนสมัยเด็กผมที่มีโรคประจำตัวเป็นโรคหัวใจจึงทำให้เธอล้มป่วยอย่างอาการหนัก
"อากาเนะ เธอจะต้องไม่เป็นอะไรนะ"ผมพูดกับเพื่อนสมัยเด็กที่ตอนนี้เธอนอนหน้าซีดอยู่บนเตียงของห้องพยาบาล ผมพยายามปลอบเธอให้มากกที่สุด เธอคนนี้คนที่ผมรักจะต้องไม่เป็นอะไรจะให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมเหลือเพียงแค่เธอเพียงคนเดียวแล้ว
"อิคิ ขอโทษนะที่มาล้มป่วยอย่างกระทันหันแบบนี้ ฉันน่ะเป็นภาระให้นายตั้งหลายเรื่องนายคงจะเบื่อฉันมากเลยสินะ"ไม่ใช่ ผมไม่เคยที่จะเบือเธอเลย ผมน่ะรักเธอแต่ไม่รู้ว่าจะพูดมันอย่างไรดีเพราะตอนนั้นเธอก็มีคนรักอยู่แล้ว
"ไม่ใช่นะ อากาเนะ ฉัน่ะไม่เคยเกลียดเธอหรือเบือเธอเลย มันสุกซะด้วยซ้ำที่ได้มีเธออยู่ด้วยกันน่ะ"ผมพูดกับเธอขณะที่น้ำตากำลังนองหน้าอยู่ร่งกายของเธอเริ่มแปลกๆไปร่างกายของเธอเริ่มที่จะกระตุก ตอนนี้คุณหมอและพยาบาลต่างรีบวิ่งเข่ามาภายในห้องพยาบาลก่อนที่พวกเขาจะให้ผมออกไปนั่งรอข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ด้านนอกกำลังผลที่ออกมาผมได้แต่เฝ้าหวังในใจให้เธอไม่เป็นอะไร แต่แล้วผลที่ได้มันกลับไม่เป็นไปตามคาด
"คุณหมอลูกสาวของผมเป็นยังไงบ้างครับ"คุณลุงที่นั่งอยู่ด้นข้างผมลุกขึ้นไปถามหมอที่ตอนนี้หน้าตาของเขามรความกังวลอยู่มากมาย
"ลูกสาวของคุณอยู่ในระดับอันตรายถ้าไม่ได้รับการปลูกถ่ายอวัยวะในอีกสองวันล่ะก็จะเสียชีวิตครับ"หลังจากที่คุณหมอพูดจบตัวผมแทบจะทรุดลงไปกับพื้นเพียงแค่สองวันงั้นเหรอ ทำไมเวลามันถึงสั้นยังงี้ ใครกันล่ะที่จะบริจาคหัวใจภายในสองวันทันมันไม่มีทาง ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ผมก็เจอทางที่จะทำให้เพื่อนสมัยเด็กของผมรอด
 
 
 
 
 
 
 
ใช่แล้วหัวใจของผมยังไงล่ะ ยังไงซะผมก็มีแค่ตัวคนเดียวถ้าเกิดผมเสียเธอไปล่ะก็ผมคงจะไม่เหลืออะไร ถ้างยังงั้นก็ให้ตัวผมเนี้ยแหละเป็นคนมอบหัวใจให้เธอ
"คุณหมอครับเอาหัวใจของผมไปได้ไหมครับ อายุของผมก็ถึงแล้ว ครอบครัวผมก็ไม่มี"ผมรู้สึกว่าคุณมองผมมาด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะถามว่าเอาจริงเรอะ ผมไม่แคร์
"แน่นอนครับ แต่ว่าคุณเอาจริงงั้นเหรอ ถ้าเกิดบริจาคไปแล้วคุณจะอยู่ได้อีกแค่ไม่กี่วันนะ"คุณหมอถามผมกลับมาเพื่อให้ผมแน่ใจ แน่นอน ผมน่ะพูดแล้วไม่คืนคำแน่นอน
"ครับคุณหมอ จะให้ผมเซนต์อะไรก็รีบๆเถอะครับ"ผมบอกคุณหมอเขาจึงพาผมเดินไปยังห้องทีทำการเพื่อที่จะเซนต์อณุมัติและให้กลับไปเตรียมเอกสาร การผ่าตัดจะเริ่มภายในคืนนี้ 
ผมเดินกลับไปยังห้องของผมและเขียนจดหมายฝากถึกอากาเนะก่อนที่ผมจะเริ่มทำการบริจาคหัวใจผมยังมีสิทธิ์คุยกับเธอถึงเพียงแค่คืนนี้ ผมเดินทางกลับไปยังโรงพยาบาลเพื่อที่จะเตรยมตัวเข้ารับการผ่าตัด ผมเดินเข้าไปยังห้องเพื่อที่จะคุยกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
"อากาเนะฉันขอเข้าไปนะ"
"เข้ามาสิ มีอะไรงั้นเหรอ แค่กๆ"สภาพของเธอดูไม่ได้เลย แต่ว่าม่เป็นอะไรหรอกอีกไม่นานเธอก็จะหายดีแล้ว
"ได้ยินข่าวแล้วสินะอากาเนะ เธอจะรอดแล้วนะ มีคนจะมาบริจาคหัวใจให้เธอด้วย"ผมโกหกเธอออกไปถ้าเกิดผมบอกเธอไปตรงว่าเป็นผมที่บริจาคหัวใจให้เธอคงจะไม่ยอมรับมันแน่นอนเลย
"รู้แล้วล่ะฉันอยากจะขอบคุณเขาคนนั้นจังเลย"ไม่เปนไรหรอกอากาเนะเธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอกเพราะยังไงฉันก็ทำมันด้วยใจ
 
ผมเดินออกไปจากห้องที่เธอนอนอยู่ดูเหมือนว่ายาสลบจะได้ผลสินะ ผมเดินตรงไปยังคุณลุงและฝากจดหมายที่ผมเขียนไว้ก่อนมาที่นี้ไว้ให้อากาเนะ ก่อนที่ผมจะโดนวางยาสลบและเริ่มการปลูกถ่ายอวัยวะให้กับอากาเนะ 
 
ลาก่อนนะอากาเนะ มีความสุขมากๆล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                    การผ่าตัดของเด็กหนุ่มและเด็กสาวผ่าไปด้วยดี ตอนนี้เด็กสาวตื่นขึ้นมาภายในห้องใหญ่ที่โรงพยาบาล 
"คุณหมอค่ะคนไข้ตื่นแล้วค่ะ"พยาบาลสาวตะโกนเรียกคุณหมอเจ้าของไข้ให้มาดูเด็กสาวที่ดำลังลืมตาเหมือนกับว่าสติยังไม่ได้กลับมาเต็มร้อย 
"อาการเป็นยังไงบางครับ"คุณหมอถามเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับยืนจดหมายฉบับหนึ่งไปให้
"อะไรเหรอค่ะ"
"มีคนฝากมาให้น่ะ"
"ใครเหรอค่ะ"
"เปิดอ่านดูสิ"
เด็กสาวรับจดหมายในมือหมอมาก่อนที่จะเริ่มอ่านจดหมายภายในซอง
"คุณหมอค่ะ ใคร ปะ เป็นคนบริจาต หัวใจให้หนูกันค่ะ"เด็กสาวพูดติดๆขัดเธอไม่อยากจะให้สิ้งที่เธอคิดเกิดขึ้นจริงๆ แต่ว่าคำจอบที่เธอได้จากหมอมันทำเอาเธอสติหลุดลอยไปพักนึง
"คนที่เป็นคนให้จดหมายคุณยังไงล่ะ"คุณหมอตอบเด็กสาว น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากตาของเด็กสาว เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะรักเธอได้มากขนาดนี้ แต่เธอกับไม่เคยมองเห็นมันเลย ทั้งๆที่มันก็เป็นเพียงกระจกบางๆถ้าตอนนั้นเธอสามารถทำลายมันได้จุดจบแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น ภายในจดหมายได้มีเขียนเอาไว้ว่า
                                                                               ถึงอากาเนะ
ไง ถ้าเกิดเธอได้รับจดหมายนี้แล้วแสดงว่าฉันก็จะไม่ได้อยู้ข้างๆเธอแล้ว ฉันน่ะไม่อยากจะให้เธอโทษตัวเองหรอกนะ เพราะสิ่งที่ฉันทำฉันทำดพื่อเธอได้ทั้งหมด จะอะไรฉันก็สามารถให้เธอได้ ฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อที่จะได้ลองมองโลกในอีกแง่นึงดู ชีวิตน่ะเธอยังสามารถที่จะทำอะไรได้มากมายนะ สุดแล้วฉันอยากจะบอกเธอว่า
ฉันรักเธอ ถึงแม้ว่าตำๆนี้จะไม่ได้บอกออกจากปากแตว่าเพียงแค่ในจดหมายนี้ก็พอ ฉันอยากให้เธอจำฉันเอาไว้ตลอดก็เพียงพอแล้วถึงแม้ว่าความรักของพวกเรามันจะไม่มีได้จับต้องก็ตามแต่สุดท้ายฉันก็จะเก็บมันเอาไว้จนกว่าเราจะได้พบกันใหม่ ลาก่อนนะอากาเนะ ฉันน่ะรักเธอมากๆ และจะรักเธอ'ตลอดไป'
 
 
 
 
 
ความรักน่ะไม่เกี่ยวว่าอีกคนจะมีชีวิตอยู่หรือไม่หากใครบางคนที่เรารักได้เพียงแค่จับต้องนั้นแหละคือความรักที่ทั้งสองคนได้ส่งไปถึงกัน