จันทราสีขาว

          ที่ใจกลางเมืองทาร์ต เมืองเล็กๆ ในพื้นที่ชนบทของประเทศอังกฤษเงียบสงบ อบอุ่น  เป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงขาวนวลโดดเด่นบนท้องฟ้า ไร้เมฆบดบังแต่ก็ไร้แสงของดวงดาวต่างๆด้วยเช่นกัน

          ก็อาจจะเป็นเพราะหมู่ดาวต่างเฝ้ามอง บ้านของสามีภรรยาหนุ่มสาว กำลังวุ่นวายในการต้อนรับสมาชิกคนที่3ของตระกูลไนท์ ความวุ่นวายเกิดได้สักระยะหนึ่ง เสียงของทารกหญิงก็ดังขึ้นท่ามกลาง ความชื่นชม ความเหนื่อยล้า  และตามมาด้วยความโศกเศร้า แม่ของเด็ก ได้เห็นลูกน้อยเพียงไม่กี่ชั่วโมง นางก็ได้พักผ่อนไปตลอดกาล ชายผู้เป็นสามี ทรุดกายข้างเตียงไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากของเขามีเพียงสายน้ำตา ที่ดูเหมือนว่าจะไม่อาจหยุดได้และลมหายใจที่ติดขัด  เหล่าเพื่อนบ้านต่างพากันปลอบทั้ง พ่อ และเด็กหญิง แต่ก็ไม่อาจทำให้บรรยากาศ ดีขึ้น

          ในเรื่องร้ายของทารกหญิงนั้นทำให้เหล่า ผู้ที่มิใช่มนุษย์ ต่างเห็นใจโปรยปรายสายฝน สายลม สู่หมู่บ้านทาร์ต ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูไม้แกะสลัก ดังขึ้น7ครั้ง แต่ยังไม่ทันจะมีใครไปเปิดบานประตูก็เปิดออก แขกผู้มาเยือนเป็นหญิงสวย ไม่สามารถระบุอายุได้ สวมชุดราตรีรัดรูปสีขาวประดับด้วยอัญมณีสีขาว เส้นผมสีขาวเหยียดตรงยาว สวมรัดเกล้า ใบหน้าแสดงสีหน้าเห็นใจ เมื่อนางลอยตัวเหนือพื้นดินเล็กน้อย เข้ามาชาวบ้านต่างรู้ว่านางคงจะเป็นผู้วิเศษ 

"ได้โปรดเถิดบุรุษผู้ทุกข์ระทม หยุดความเศร้าแต่เพียงนี้เถิด " น้ำเสียงที่อ่อนหวานดังขึ้น เมื่อนางใช้นิ้วเรียวงามช้อนปลายคางของผู้เป็นพ่อ ซึ่งดูจะไม่แปลกใจต่อแขกคนนี้

"เราคือ อารัคน่าผู้เป็นดั่งพี่สาวของภรรยาท่าน เราจะเป็นผู้ดูแลทารกนี้ดุจบุตรของเราเอง ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องใดอีกแล้ว จงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับภรรยาท่านเถิด"ผู้เป็นพ่ออุ้มทารกส่งให้อารัคน่า เขาส่งยิ้มและโค้งเคารพให้นางก่อนที่จะหยิบดาบสั้นแทงที่หัวใจตัวเองและล้มลงข้างกายภรรยาของเขา ชาวบ้านต่าง งงงวยระคน หวาดกลัวต่อเหตุที่เกิดขึ้น

          อารัคน่าอุ้มทารกด้วยแขนข้างซ้าย เมื่อนางชี้นิ้วขวาไปที่ศพ เกิดเป็นดวงแสง2ดวงหมุนวนสักครู่แล้วหายไป ชาวบ้านต่างคุกเข่า บ้างสวดบ้างอวยพรให้ดวงแสงนั้น อารัคน่ายกมือขวาขึ้นพลันมีประกายออกจากศพทั้งสองลอยมาอยู่ในมือ 

"รัดเกล้าของมารดา และแหวนจากบิดา ถือว่าเรื่องดียังพอมีอยู่ "นางวางของบนตัวเด็กพร้อมหันมาพูดกับชาวบ้าน

"ที่พำนักนี้จะเป็นของตระกูลไนท์ท่านผู้เป็นเจ้าของเก่าโปรดบอกเงี่อนไขเถิด" นางโบกฝ่ามือช้าๆไปที่ศพ  ทันใดนั้นศพก็หายไปเป็นหีบขนาดกลางที่เต็มไปด้วยของมีค่ามากมาย  ชายสูงอายุคนหนึ่งลุกเดินออกมาจากฝูงชนเขายื่นใบกรรมสิทธิ์ให้อารัคน่า

"ถือเป็นของขวัญแด่ทารกน้อยผู่น่าสงสารนี้เถิด เทพี" เสียงที่แตกพร่าเพราะความเศร้า และท่าทางงกงัน