luck love เมื่อรักถามหา

     "ฆาตกรครับ" ลูแปงว่า เขาส่งสายตาเย็นชาและช่วนขนลุกมาทางฉัน
"ก่อนอื่นคุณโชว ผมไม่เคยเห็นวิธีการต่อสู้ที่เหมือนการแสดงแบบนี้มาก่อน มันทำให้ผมประหลาดใจมากนะครับ"
     ลูแปงเปิดคลิปวิดีโอต่อสู้ของโชกับกลุ่มคนวิ่งเข้ามารุมชายหนุ่มมาดนิ่ง แต่เขาหายตัวไปก่อนจะออกมาพร้อมกับแผ่นไพ่ตะหวัดพุ้งใส่ล้มคู่ต่อสู้ได้เป็นกลุ่มจากนั้้นก็ใช้อาวุธที่ตกตามพื้นมาฟาดคนอื่นๆตาม เลือดอาบไปทั่วห้อง และโชก็หันมาชูนิ้วกลางที่กล้อง
   เราทั้งสี่คนต่างมองวิดีโอนี้อย่างเงียบๆแอบทึงอยู่เหมือนกันว่า โชที่เป็นพวกเงียบๆแถมยังมีนิสัยเก็บตัวเหมือนพวกโรคจิตสำหรับเหล่าผู้หญิงแล้วแน่นอนไม่มีใครอยากไกล้แต่มันมีดีขนาดนี้ได้ยังไง
"ส่วนคุณฟิน ผมไม่อยากจะเชื่อเท่าไรว่า หนุ่มร่างสันทัดหน้าละอ่อนจะรอดพ้นมาสู้กับขาโหดอย่างนายโชคได้" ฉันหันไปมองหน้าฟินเพื่อนร่วมห้องข้างๆซึ่งปกติแล้วเขาจะเป็นพวกสนอกสนใจแต่กับสาวๆหน้าตาดี
"นายทำแบบนั้นกับโชคได้ไง เขาดูออกจะหน้าสงสาร"ฉันมองที่คลิปวิดีโอ มีฟินชายหนุ่มผมสีส้มย้อมสังเคราะห์หน้าตาจืดๆและแววตาของมันยังอ่อนต่อโลกแถมไร้เดียงสาหน่อยๆ ให้ตายเถอะแต่ตอนต่อสู้มันเหมือนเป็นปีศาทเลย ขนาดโชคที่มีออร่าสังหารที่แม้แต่ยมบาลยังเข่าอ่อนเพียงแค่โชคลูบหนวดติ๋มนั้น
   ฟินหันมามองสายตายิ้มใจดีก่อนจะหันไปมองจอเล็กๆนั้น
 ในจอลีลาตอนที่ฟินกำลังถูกโชคยกเหวียงทุ้มไปที่พื้นแข็งๆแต่ฟินเองก็ตั้งหลักได้ก่อนจะฟุ้งไปที่ร่างโตๆของโชคแต่สิ่งที่ทำให้อึงจนขนลุกคือ ความเร็วเนื้อมนุยษ์เขาใช้หมัดข้างขาวฟาดจุดสำคัญตรงท้ายทอยของโชคล้มลง
"ผมสนใจคุณมากนะ ทักษะนี้มันหน้าตื่นเต้นอย่างมาก" ลูแปงหัวเหราะอยู่ในลำคอนิดหน่อยฉันรู้สึกได้เลยว่าไอ้หมอนี้มัน S ตัวพ่อแน่ๆ

"ส่วนสาวน้อยที่นั้งอยู่คนเดียวตรงนี้"ลูแปงกอดอกพิงไปข้างหลัง"ผมรู้สึกได้ว่าดูแล้วมันหน้าหงุดหงิด"
     คลิปช่วงเวลาระทึกคู่ต่อสู้คนสุดท้ายได้ฉายขึ้น ฉันถึงกับตกใจเพราะในคลิปนั้นฉันดูแย่มากมันรางของฉันไม่ได้หุ่นดีสวยหน้าเจี้ยเหมือนดาราเลย ฉันอยากจะให้มันจบๆไปแต่ สิ่งที่โชกับฟินที่ดูนั้นหันมาจ้องที่หน้าฉัน
"นี้เธอทำเรื่องแบบนี้ได้จริงดิ" โชพูดขึ้น
"เจ๋งวะ เหมือนไม่ได้สู้เลย" ฟินชี้ไปที่คลิป
"ผมก็คิดแบบนั้น" ลูแปงว่า"คุณบอกหน่อยเถอะ ไอ้ที่เธอใช้มันมาได้ไง"
   ความเงียบปรกคุมรอคำตอบหลักฐานในคลิปนั้นที่อยู่ๆ เซียวหมิงล้มลงอย่างหมดท่า
"ความลับ" ฉันตอบพร้อมกอดอกสบตาทุกคน
 
      หลังจากที่ถูกปล่อยตัวออกจากห้องทดสอบฉันดีใจมากที่ไม่ได้เรียนวิชามนุยษ์สัมพันธ์นรกแตกอาจารย์ที่สอนก็สูงไม่เกิน 120 cm
"โชค วันนี้ที่บ้านนายมีอะไรกินไม" ฉันถามเพื่อนสนิทหน้าสงสารที่ตอนนี้มีปูนดามคอสีขาวของเพื่อนตัวโต ฉันจึงแสดงความเป็นห่วงตามประสาเพื่อนสนิท วาดรูปป๋องแป่งและรูปเท้าสีดำเต็มคอ
"วันนี้ยายทำแกงฟักทอง" โชคลูบคอเบาๆ"แล้วที่บ้านเธอละ คุณอากับชินไม่อยู่หรอ"
"ช่างเถอะน่ายังไงเขาก็ให้ฉันต้มมาม่ากินเอง" ฉันตอบ
"อย่าเวอร์เลย ฉันรู้นะว่าอาของเธอก็ใส่ใจอาหารเช้าของเธอมาก"
"เฮอะไอ้แกงจืดค้างคืนอะนะ" ฉันส่งสายตาอ้อนวอนอยากติดตามเพื่อนชายใจดีไปที่บ้าน
 
   หลังจากที่ฉันกลับมาบ้าน มืดสนิท ไม่มีแม้แต่กลิ่นลมตดฉันจึงไปทำธุระส่วนตัวเดินเข้าไปนอนให้ห้องนอนที่ถูกตัดแต่งด้วยอุปกรณ์ต่อสู้สิ่งที่ฉันโปรดปรานที่สุดคือ ธนูและมีดสั้น ตรงกลางห้องมีประสอบทราย เปลนอนเชือกหน้าที่อ้อนอาสุนทำให้ เป็นห้องนอนที่แสนเรียบร้อยแต่มันไม่ค่อยมีที่วางอย่างอื่นนักนอกจาก กองหนังสือการ์ตูนเท่านั้น
   เช้าวันหยุดในวันเสาร์ประมาณตีห้า ฉันลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเพราะท้องเสียคงเป็นเพราะของแถมจากคุณยายของโชคเอาขนมฝอยทองให้กินก่อนกลับ ฉันก้าวเท้าออกห้องรับแขกเพื่อไปห้องน้ำในตัวบ้าน สิ่งที่ฉันสะดุดใส่คือขาอันใหญ่ของใครบางคนจิตใจของฉันนั้นแสนจะหวาดกลัวแม้ว่าจะมีทักษะต่อสู้ที่มากเหลือล้นแต่เรื่องผีๆฉันไม่อาจต่อกรได้
   เมื่อฉันมองไปที่ร่างที่คุ้นเคยนั้น คุณอากระสุนนั้นเอง
"อาสุน อากาสุน"ฉันใช้เท้าแตะไปที่ขาของเขา แต่สิ่งที่เขาตอบมานั้นเป็นเสียงครางเบาๆก่อนจะมีกลิ่นเหล้าโชยเข้าจมูก นั้นทำให้ฉันรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมไปนอนให้เหมือนคนปกติ

"จุมจิ๋มๆ" ฉันเรียกชื่อสัตว์เลี้ยงที่แสนหน้ารักอย่างสุนัขพันบางแก้วสีขาวตัวโตผิดปกติหนิดหน่อยแถมยังติดฉันอย่างกับปลิง ตั้งแต่เช้า ชินได้เอาไปฝากร้านอาบน้ำสัตว์
จุมจิ๋มวิ่งมาทางฉันก่อนจะแสดงอาการทักทายเป็นท่าบิดขี้เกรียจแต่มันไม่เหมือนเดิมเพราะขนบริเวณคอมันหายไป แถมยังถูกโกนเป็นบางช่วงให้ตายเถอะทำไมมันเป็นแบบนี้ ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำโดยขังสุนัขตัวโปรดของฉันด้วยแม้ว่ามันจะพายายามแคะประตูออกไปซึ่งสถาพมันเหมือนหมาป่วยขนร่วง
  เมื่อฉันกลับมาดูผู้ปกครองตัวโตที่เป็นคนทำให้จุมจิ๋มของฉันเป็นสุนัขป่วยเป็นโรค ฉันจึงตัดสินใจจับหัวเขาลากไปที่ห้องนอนของเขาด้วยความเป็นห่วงอาของฉันไม่ใช่สายเลือดฉัน100% เขาเป็นลูกเลี้ยงติดสามีคนใหม่ของคุณแม่ ซึ่งพ่อและแม่ของฉันเลี้ยงอาด้วยความรักในแบบที่เขาเลี้ยงฉันเช่นกัน ด้วยความผูกพันธ์ของเราสองคนฉันเคยนอนห้องเดียวกับเขาจนอายุ13ด้วยซ้ำแต่ก็ต้องแยกห้องนอนเพราะบ่อยครั้งที่ฉันนอนไม่หลับตอนกลางคืนแถมยังกวนประสาทให้เขาฟังเรื่องผีจนเขาเป็นประสาทหลอน
"เอิ้ก" อาสุนสะอึกก่อนจะเอามือมาลูบที่หัวของฉัน "ไอ้หนูน้อยของอา" เขาพูดดขึ้นด้วยอาการเมา"ช่วยอาด้วย"
"หุบปากไปเลยนายเหม็นเหมือนกองอ้วกเลย นอนตรงนี้แหละฉันจะนอนแล้ว" ฉันบอกอาตอนเมาฉันจะเรียกเขาเหมือนมนุยษ์ที่หาค่าอาหารมาให้ฉัน
"เยียมมากแล้วอย่าแอบเอาเบลล้าของฉันไปซ้อนละ" ฉันได้ยินดังนั้นฉันจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าตรงหลังตู้มีช่องลับฉันรับเปิดมันออกก่อนจะดึงตุ๊กกาตายางที่มีราคาเป็นแสนออกมา จากนั้นฉันก็เอานิ้วล่วงไปที่ปากของเลบล้าที่รัก
"ไอ้ตัวนี้สินะที่เดือนนี้ฉันไม่ได้กินสะปาเก็ตตี้" ฉันฉีกตั้งแต่ปากมันหลุดไปทั้งหัว จากนั้นก็ปาไปที่เตียงจองอาสุน ซึ่งตอนนี้นอนเฝ้ารอตุ๊ตาตัวโปรดที่ได้มาจากเงินกู้นอกระบบ

เวลาประมาณ 9.18น

     "จันหอมจ๋า" คุณอาที่วิ่งมาที่หน้าห้องนอนฉันเคาะเหมือนเป็นบ้า"เธอทำอะไรกับเบลล่าของฉันกัน"
    "อาต่างหากที่ทำอะไรกับจุมจิ๋มของฉัน" ฉันสวนทันทีที่เปิดประตู
"ฉันปล่านะ" อาที่อุ้มตุ๊กกตายางของเขามาด้วยใบหน้าเศร้าสลด เบลล้าของคุณอายังคงอ้าปากกว้าง
"ที่นายเอาจุมจิ๋มไปที่ร้านเพราะว่านายทำขนมันไหม้ใช่ไมนายถึงตัดทรงทุเรศแบบนี้ให้อะ" ฉันเถียงเขาสีหน้าของอาเหมือนจะซีมลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะโยนตุ๊กกาตาไปข้างๆอย่างไม่ลังเลและทำท่าจะเดินหนีแต่เสียงกริ้งประตูบ้านดังขึ้นมาขัด
   "อาไปสิ" ฉันบอก มันเป็นเรื่องปกติที่อาหลานอย่างเราจะเกียงกันไปเปิดประตูรับแขก "ไปเดียวนี้ อาจะให้เด็กผู้หญิงที่พึงตื่นนอนน้ำลายยืดไปเปิดประตูรับแขกหรอ"
"รู้แล้วๆ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเด็กบ้า" อาว่าก่อนเดินไปรับแขก เพียงไม่กี่วินาที เขาก็วิ่งมาทางฉันและหลับข้างหลัง มีคนชุดดำ5 คนเดินเข้ามาในบ้านพวกเขาส่วมแวนตาสีดำอย่างกับหลุดออกจากในหนังมา
"แขกอา ของอา" ฉันถามอาเบาๆ และขยับไหล่ไปมาเพื่อให้อาหลุดจากแผ่นหลังเล็กๆของฉัน
"ไม่รู้โว้ย จัดการให้หน่อยสิ" อาสุนผู้มีความรับผิดชอบได้ออกคำสั่งแม้ว่าอาการมือที่เขาบีบไหล่นั้นจะสั่นสะท้านเหมือนเป็นล้มซักก็ตาม