ถึงเค้าไม่ค่อยได้บอกรัก แต่เค้าไม่เคยบอกเลิก

          ทุกวันหลังเวลาเลิกงาน สาวขี้เหงา เด็กต่างจังหวัดที่ต้องเข้ามาใช้ชีวิตประจำวันคนเดียวในเมืองหลวงอย่างปูนต์ สิ่งเดียวที่เป็นเพื่อคลายเหงาได้นั่นก็คือ โทรศัพท์ ปูนต์ จะเล่นโทรศัพท์ ทุกวันหลังเลิกงาน ซึ่งก็เป็นอีกคนนึงที่ติด Facebook (บอกชื่อสื่อเลยละกันเนาะ) เพราะปูนต์ อาศัย พูดคุยทักทาย กับเพื่อนๆ และครอบครัวที่อยู่ทางบ้านด้วย Facebook  ซึ่งกันต์ เองก็คงติด Facebook  ด้วยเช่นกัน  
          เย็นวันนี้ กันต์ ส่งข้อความมาหาปูนต์ ด้วยคำทักทายแปลกๆ   "ปูนต์ครับ กันต์ถามปูนต์จริงๆนะ ปูนต์มีคนรักหรือยังครับ" ปูนต์อ่านข้อความของกันต์ แล้วก็สงสัย (แอบตื่นเต้นนิดๆ) เพราะกันต์ ถือว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ในระดับนึง ปูนต์ตอบกลับข้อความของกันต์ อย่างตั้งใจ  "ทำไมหรอ?" กันต์บอกถึงเหตุผล ที่มาของคำถาม เค้าก็อธิบาย ให้ปูนต์ฟัง ถึงอดีต และเรื่องราวต่างๆ ทั้งสองคนได้แลกเปลี่ยนความคิดและความรู้สึก ซึ่งกันและกัน อยู่พักใหญ่ๆ รวมถึงปูนต์ ก็ได้ บอกถึงสถานะของเทอร์เองกับกันต์ ด้วยเช่นกัน กันต์ ขอคบกับปูนต์ ในฐานะคนพิเศษ ถึงแม้ว่าปูนต์ จะเคยมีครอบครัวมาแล้ว และอีกอย่าง กันต์ เป็นเด็กหนุ่ม ที่มีอายุน้อยกว่า ปูนต์ ถึง 2 ปี (ทั้งคู่เปิดใจคุยกันทางข้อความทุกอย่าง) "ปูนต์ รู้สึกแปลก ๆ ทำไมล่ะ เด็กหนุ่ม หน้าตาดี จะมาเทคแคร์ดูแล และจะมาขอ ขยับความสัมพันธ์ กับ ฉันได้ยังไง ทั้งๆที่ทั้ง เรา อยู่ คนละที่ ห่างไกลกันมาก และอีกอย่าง ไม่เคยพบเจอตัวจริงกันด้วยซ้ำ"  แต่ด้วยความที่ ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ตัวดำๆ อ้วนๆ คนนึง มีผู้ชายหน้าตาดี มาคุยด้วย มอบความรู้สึกที่ดีๆ ให้ ย่อมมีความหวั่นไหวในใจแน่นอน ปูนต์จึง ตอบข้อความของกันต์ ไปว่า "ก็ลองคุยๆกันไปก่อน แบบนี้แหละ เพราะเราเองเพิ่งรู้จักกัน"  ซึ่งกันเอง ก็ตกลงตามนั้น 
          กันต์ กับปูนต์ ก็ทำแบบนี้ทุกวัน  เหมือนวันแรกที่เพิ่งรู้จักกัน  คือ สื่อสารกันทาง Facebook  ไม่ว่าจะเป็นข้อความ หรือแม้กระทั่ง คอมเม้นต่างๆ จนระยะเวลาผ่านไปเกือบๆ 2  เดือน กันต์ ได้เอ่ยปากขอเบอร์ โทรจาก ปูนต์ เพื่อใช้ติดต่อกันให้มากขึ้น ซึ่งปูนต์เองก็ไม่ได้ปฎิเสษที่จะให้ ปูนต์ รีบให้เบอร์กันต์ เพราะเวลา   เกือบๆ 2  เดือน  กันต์ กับปูนต์ สนิทสนมกันมากขึ้น และเพิ่มความรู้สึกดีๆ ทีมีต่อกัน มากขึ้นทุกวัน เมื่อปูนต์ ให้เบอร์ กันต์ ไป ก็มีเบอร์ แปลกๆ โทรเข้ามา  เอ๊ะ!!!!  เบอร์ ใคร โทรมาดึกขนาดนี้  ปูนต์ บ่นกับตัวเอง แอบคิดในใจกันต์ แน่ๆเลย เพิ่งขอไป ทำไมโทรมาเร็วจัง ปูนต์ กดรับสาย เบอร์แปลกนั้น เสียงที่ได้ยิน เป็นเสียงของผู้ชายคนนึง "ฮัลโหล ๆๆ ปูนต์ ได้ยินดันต์ไหมครับ" ใจปูนต์ เต้น ตุ๊บๆๆๆ คุยกันมา เกือบๆ 2  เดือน  ไม่เคยเห็นตัวจริง  ไม่เคยได้ยินเสียง  ตื่นเต้นสิคะ ปูนต์ รีบตอบกลับ  ได้ยินจ้า กันต์ หรอ ว่าไง กันต์ รีบตอบกลับ ขอบคุณนะ ปูนต์ ที่ให้เบอร์ของปูนต์ จริงๆ ขอบคุณนะ ที่ปูนต์ รับสายกันต์ ซึ่ง ทั้งสองคน ก็สนทนา กันมา เป็นระยะเวลา เกือบๆ 3 ชั่วโมง (ซึ่งเวลานั้น ดึกมากแล้ว) ปูนต์ ก็ขอตัววางสายเพื่อพักผ่อน แต่กันต์ บอกว่า "ปูนต์ นอนสิ เอาโทรศัพท์ ไว้ข้างๆ หูนะ กันต์ อยากหลับพร้อมๆ ปูนต์"  ตอนเช้าโทรปลุกกันต์ ด้วยนะ  ฝันดีครับ ปูนต์ก็นอน เพราะง่วงมาก หลับเมื่อไหร่ไม่รู้ 
          ตื่นเช้ามา ปูนต์ รีบโทรปลุก กันต์ เสียงสัญญาณ ระหว่างรอ ดังไม่นาน ปลายทางก็รับสาย "ฮัลโหล ตื่นแล้วหรอครับ มอร์นิ่งนะ ขอเรียกที่รักได้ไหม" เช้าวันนั้น เป็นวันที่ปูนต์ มีความสุขที่สุด แล้วปูนต์ กับกันต์ ก็ได้ ทำแบบนี้ และสานความสัมพันธ์ ต่อเรื่อยมา แบบ เสมอต้นเสมอปลาย จนเวลา ผ่านมา ได้ 8 เดือน 17  วัน (หลังจากที่คุยกัน  และตกลงจะคบกันเป็นแฟน ในช่วง 6 เดือน)
            กันต์ โทรหาปูนต์ ช่วงบ่ายๆ ของวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันหยุด ของทั้งสองคน "ตัวเอง เค้าไปหาตัวเองได้ไหม ไปอยู่ที่นั่นกับตัวเอง ไปหางานทำ เราจะได้อยู่ใกล้ๆ กันมากขึ้น" ในใจก็คิดว่า อยากให้มา เพราะอยากเจอหน้า แต่อีกใจก็ไม่อยากให้มา เพราะถ้าเค้ามาเจอหน้าล่ะ  เค้าจะยังรัก เราไหม จะคุยกับเราต่อไหม เค้าจะทิ้งเราหรือเปล่า เพราะ มันก็เกือบปี และนะ ที่เรา คบกัน ซึ่งมันก็ คือความรัก (รูปในเฟส ใช้แอพ มือถือ แต่งรูปสวยมากกว่าตัวจริงเยอะเลย เค้าเจอเราแล้วเค้าจะเหมือนเดิมไหม  เรารักเค้าแล้วนะ บอกกับตัวเอง) ปูนต์ ตัดสินในให้ กันต์ มาหา ในช่วง ปลาย ปี ก่อนเทศกาล ปีใหม่ ซึ่งกันต์ ขอไปเจอ ครอบครัวของเราด้วย ซึ่งเค้าก็น่าจะจริงใจ (มั๊ง) ความคิดในตอนนั้น หลังจากนั้น กันต์ ก็ปรึกษา น้องชาย ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน (อ่อลืมบอกไป กันต์ กับน้องชาย พักอยู่ด้วยกัน) ว่า พี่พร้อมที่จะมีครอบครัวแล้วนะ พี่จะไปหา เค้าที่ กรุงเทพฯ แล้วเราจะกลับบ้านเกิดของเค้าที่โคราชพร้อมกัน เราจะไปกราบพ่อกับแม่เค้า น้องว่ายังไง "รุฒ" น้องชายของกันต์ ด้วยความที่มีกันอยู่ 2 คนพี่น้อง ก็ไม่เห็นด้วย ที่พี่จะไปไกล ไปต่างบ้านขนาดนั้น ถ้าเค้าไม่ยอมรับพี่ล่ะ พี่อย่าลืมนะ ว่าพี่ไม่ปรกติ (อ่อลืมบอกไป กันต์ ขาหักจากอุบัติเหตุ รถชน ขาใส่เหล็ก เดินไม่เหมือนคนปรกติ เพราะขาที่ใส่เหล็ก สั้นกว่าขา ปรกติ แต่ กันต์ กับปูนต์ ได้ คุยกันแล้ว และปูนต์เองก็ ไม่ได้ว่าอะไร เค้ายินดีที่จะรัก กันต์ คนนี้  ที่เป็นแบบนี้)  กันต์ บอกกับรุฒ ว่า พี่กับปูนต์ คุยกันแล้ว เค้ารับได้ ถ้าพี่ มั่นใจ พี่ก็ไป แต่ถ้าไปถึงแล้วเค้ารับไม่ได้ พี่ก็กลับมาบ้านเรานะ (ทั้งสองคนพูดจากันด้วยภาษาเหนือ ภาษาถิ่น น่ารักมุ้งมิ้ง) 
              เย็นของวันที่ 28 ธันวาคม 2555 กันต์ ตัดสินใจ ซื้อตั๋วรถทัวร์ เพื่อเดินทางมายัง กรุงเทพฯ เพื่อมาตามหาหัวใจของเค้า ที่เค้าฝากไว้กับผู้หญิงคนนึง ที่ได้ยินแต่เสียง พร้อมกับกระเป๋าเป้สะพาย 1 ใบ  ข้างใน มีแต่เสื้อผ้า ไม่กี่ชุด พร้อมกับความตั้งใจเต็มกระเป๋า กันต์ ใช้เวลา นั่งรถ จาก เชียงราย มาถึงหมอชิต เป็น เวลา 8-9 ชั่วโมง ซึ่งก็มาถึง รุ่งเช้าของวันที่ 29 ธันวาคม 2555  เมื่อมาถึง เค้าก็รีบโทรหา หญิงสาว ผู้เป็นคนรัก ทั้งสองคนตื่นเต้นมาก แต่ด้วย อะไรหลายๆ อย่าง ที่ทำงานของปูนต์ เงินยังไม่ออก ปูนต์ รับเงินสด ต้องรอเงินก่อน แถมยังต้อง รอเคียร์สถานที่พร้อมดูแลลูกน้อง อีก เพราะ โรงงาน ปิด บ่ายวันนี้ (อ่อลืมบอกไป ฐานะของ ปูนต์ กับกันต์ ค่อนข้างบ้านๆ ตามประสาเด็กบ้านนอก ไม่ร่ำรวย อะไรมาก) กันต์ นั่งกอดกระเป๋า รอปูนต์ อยู่ ที่หมอชิต กว่า 7 ชั่วโมง กันต์ เริ่มท้อ  คิดแล้วว่า ปูนต์ คงหลอกกันต์ แน่ๆ เค้ารีบโทรหาน้องชาย พร้อมน้ำตา  ทำไมล่ะ ทำไมกันต์ ถึงคิดแบบนั้น......เกิดอะไรขึ้น???? ปูนต์ไปไหน 
 
                      โปรดติดตาม  ตอนต่อไป
 
                                                                      หมึกดินสอ