โรงเรียนนี้... ผีเฮี๊ยน

10
เธอ... ช่วยฉันได้เหรอ? (1)
 
     'อิมมันตายแล้ว!!'
     จดหมายข้างเตียง ที่เขียนด้วยเลือดที่แห้งแล้ว แล้วเลือดนั้นเป็นเลือดของ พี่อิม...
     
     'แต่มันยังไม่จบเพียงหรอกนะ'
 
     เรื่องนี้... เรื่องนี้อีกแล้วงั้นเหรอ 
 
     'เตรียมใจเอาไว้ให้ดี...'
 
     ไม่!! ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันไม่อยากได้ยินมันอีกแล้ว ใครก็ได้ช่วยฉันที ใครก็ได้ช่วยพาฉันออกจากที่นี่ที 
     พึ่บ!
     ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ร่างกายมีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่ฉันฝันถึงเรื่องนี้ นั้นมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเต็มไปหมด ทุกคืนที่หลับตาลง ฉันจะฝันถึงเรื่องนี้ทันทีเหมือนเป็นคำสาป ตั้งแต่ที่อ่านจดหมายฉบับนั้น  ฉันก็ได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ไปวันๆ และฉันก็ได้แต่สะดุ้งตื่นมากลางดึกทุกคืน นับวันฉันก็เหมือนกับคนบ้าขึ้นทุกที แม่ของฉันก็ไม่บังคับให้ฉันกลับไปเรียน ท่านคงจะเข้าใจฉัน ผิดกับพ่อของวีวี่ พ่อของเธอบังคับให้เธอต้องไปโรงเรียน แต่ถึงจะไปสมองก็คงไม่ได้รับความรู้อะไร เพราะตอนนี้เธอก็เหมือนฉันนั่นแหละ และก็ยังจะมีเรื่องของรินที่หายตัวไปตั้งแต่ตอนที่วิ่งไล่จับไอ้หัวขโมยนั่นอีก แต่ตอนนี้ฉันคงจะห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองไม่ได้ เพราะฉันก็ไม่รู้จะช่วยตัวเองยังไงดีเหมือนกัน
     ฉันปัดเส้นผมที่บังหน้าให้เข้าที่เข้าทาง แล้วจึงค่อยเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกข้างหัวเตียงดูเวลาอย่างอ่อนแรงเต็มทน ซึ่งตอนนี้้เป็นเวลาเที่ยงคืน อะไรกัน นี่ฉันเพิ่งหลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเหรอ จะนอนก็นอนไม่ได้ ทานอะไรก็ไม่ลงจนตัวผอมแห้งอย่างกับศพ สภาพฉันตอนนี้คงแย่มากๆ แน่เลย
     และฉันจะเอายังไงล่ะทีนี้...
     ในขณะที่ฉันได้แต่สมเพชตัวเอง ชั่ววินาทีนั้นฉันก็คิดความคิดดีๆขึ้นมาได้ ถึงฉันจะไม่มั่นใจกับสิ่งที่ฉันคิดสักเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ลองฉันก็คงจะไม่รู้จะทำอะไรให้ตอนนี้ัมันดีขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ
 
     6:30 น.
     ม. 5/5
     ณ โรงเรียน ค.ว.า.ย.
     ตอนนี้ฉันได้กลับมาโรงเรียนตามเดิมเป็นที่เรียบร้อย แต่มันไม่ใช่เพราะฉันทำใจเรื่องพี่อิมไปได้แล้วหรอกนะ แต่ที่ฉันกลับมาเพื่อจะพบกับยัยนั่น ถึงการที่ฉันจะกลับมาเรียนเพื่อมาคุยกับยัยนั่นแล้วผลอาจจะไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นไปจากเดิม แต่อย่างน้อยฉันก็ได้รับการให้กำลังใจจากเพื่อนๆ ในชั้น 
     "ซาร่า แกรู้ไหมว่าพวกเราเป็นห่วงแกมากจนพวกเรากะจะไปหาแกที่บ้านแล้วนะ T_T" เพื่อนสาวที่ยืนอยู่ตรงกลางโต๊ะเรียนฉันพูดด้วยสายตาที่แสดงความเป็นห่วงฉันจากใจจริง
     "ใช่ๆ รู้มั้ยว่าฉันนะเป็นห่วงแกจนไม่มีใจจะเรียนเลยนะ T^T" และเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ทางด้วยขวาพูดตามมาติด
     แล้วจากนั้นเพื่อนๆ ทุกคนในห้องต่างมาพูดกันกับฉันเต็มไปหมด จนฉันอดจะเสียนำ้ตากับความเป็นห่วงของเพื่อนๆ ไม่ได้ อาจารย์ประจำชั้นก็พอรู้ว่าฉันกลับมาเรียนก็รีบมาหาฉันเลยล่ะ จนฉันแอบอึ้งไม่ได้ที่อาจารย์สุดโหดของฉันคนนี้กอดปลอบฉันแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนรอบตัวฉันเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้ ทั้งคนที่เกลียดยังออกมาแสดงความเป็นห่วงเลย วันนี้ฉันรู้สึกรักเพื่อนๆ ทุกคนมากเลย มันจะเป็นวันนี้ดีที่สดในชีวิตฉันเลยก็ว่าได้ และฉันก็จะไม่ลืมวันนี้โดยเด็ดขาด...
     "เฮ้อ∼ ในที่สุดเธอก็กลับมาเรียนสักทีนะ" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลังฉัน ฉันถึงกับตาโตขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเธอ
     "วีวี่!!" ฉันหันไปสวมกอดเพื่อนรักเต็มแรง พวกเราสองคนต่างยิ้มให้กันอย่างคิดถึง พวกเราทั้งสองคนไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน จนฉันอดห่วงเธอไม่ได้ 
     ฉันหันหน้ามองหาเพื่อนรักอีกคนทั่วโลก แต่ก็ไม่พบรินเลย... 
     "ริน... รินล่ะอยู่ไหน..." ฉันหันไปถามวีวี่ เธอหุบยิ้มทันทีที่ฉันถาม เธอกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิด 
     "เออ..." เธอพูดติดขัด เธอแสดงสีหน้าลังเลอย่างเห็นได้ชัด "คือ... รินมัน..."
     "เธอไม่กลับมา ใช่ไหม..." ฉันพูดประโยคที่ฉันไม่ได้อยากได้ยินที่สุดออกไป ทุกคนในห้องต่างหุบยิ้มทันทีเมื่อฉันพูดประโยคนั้น บรรยากาศรอบๆ ตัวเปลี่ยนไปทั้งที
     นี่ฉันไม่ได้ถามคำถามนั้นออกไปเลย...
     ฉันสบถคำหยาบออกจากปากอย่างหงุดหงิด นี่รินมันหายไปไหนกัน ไม่ใช่โดยลักพาตัวไปเหมือนคนอื่นๆ ในชมรมอีกนะ 
     "อือ" การสนทนาของทุกคนในห้องจบลงจากปากของวีวี่ และทุกคนก็แยกย้ายกันไปนั่งที่ตัวเองเตรียมเรียนวิชาแรก
     
     พักเที่ยง
     ม. 5/3
     "นี่เธอ แอ๊ดอยู่รึเปล่า" ฉันเดินเข้ามาในห้องของแอ๊ดที่เคยบอกไว้คราวนั้น แล้วไปถามผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่คุยกันอยู่
     "อยู่สิ มันอยู่ตรงตรงนั้นน่ะ" ผู้หญิงคนนั้นหันชี้นิ้วไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูท่าจะเป็นแอ๊บด้วยสีหน้าไม่ค่อยเต็มใจตอบฉันเท่าไหร่ 
     เธอคงไม่สบอารมณ์ที่มาขัดเธอล่ะมั้ง ฉันยักไหล่ไม่สนใจยัยนั่นก่อนจะก้าวเท้าไปหาแอ๊บทันที
     เธอจะช่วยฉันได้ไหมนะ...?
     ตึกๆ ตึกๆ
     จังหวะที่ฉันก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้หาเธอ จังหวะการเต้นของหัวใจที่มันเต้นของมันอยู่แล้วก็กลับเต้นผิดจังหวะเสียดื้อๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ ฉันยกมือกุมหัวใจของตัวเองมันยิ่งเด่นชัดขึ้นไปอีก เหมือนกับว่าฉันกำลังรู้สึกกลัว กลัวว่าถ้าฉันขอให้เธอช่วยแล้วไม่ได้ผล แล้วถ้าเป็นแบบนั้น ฉันคง... ฉันเรียกสติของตัวเองด้วยการส่ายหัวไปมาอยู่สักพัก แล้วจึงเดินเข้าไปแตะไหล่ของเธอ
     เธอวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วหันมาทันทีเมื่อเธอสัมผัสถึงมือฉัน เธอหันหน้าด้วยสีหน้างุนงง ทว่าเมื่อเธอเห็นหน้าของฉัน เธอผงะไปไม่กี่วินาที เธอคลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
     "ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะมาหาแอ๊บถึงห้องแบบนี้ ^_^" 
     "..."
     ฉันไม่พูดหรือยิ้มตอบเธอ สภาพแบบนี้ฉันยิ้มไม่ลงจริงๆ ตั้งแต่ที่รู้ว่ารินหายตัวไปเหมือนพวกรุ่นน้องในชมรมฉันก็ไม่รู้อยากจะยิ้มเลยแม้แต่น้อย 
     "แหม∼ คุณนี่ล่ะก็ อย่าทำหน้าดุแบบนี้สิคะ ^_^' " แอ๊บหุบยิ้มลงเล็กน้อย 
     ฉันที่นี่เพื่อทวงสัญญาเมื่อตอนนั้น"
     "คะ?"
     "ฉันอยากให้เธอช่วยฉัน"
 
     Please to be continue...