[ชีวิตจริง]ผู้ชายนินทาเพื่อน(บ่นเฉยๆไม่อ่านก็ได้)

               ไม่นาน หรือนานมากก็ไม่รู้ หยกก็กลับเข้าร้านมา

               แล้วคำถามก็พุ่งเข้าหาเธอ

               “ได้กันยัง?” แก๊ป ทอมหื่นถามอย่างอยากรู้ แต่คำตอบที่ได้คือรอยยิ้มอ่อน ๆ ของหยก ให้เราเดาต่อเหรอ?

               “อะไร เกิดไรขึ้น?” คจจ.ถาม

               “ทะเลาะกันว่ะ”

               “อ้าว ทำไมวะ?” ทุกคนเกิดคำถามพร้อมเครื่องหมายอะไรเอ่ยเต็มหัว นึกว่าจะคืนดีกัน กลับทะเลาะกันซะงั้น อะไรคือสาเหตุ?

               “ตั้งแต่ขึ้นรถไป มันแม่งเงียบตลอดทาง ขับรถเร็วเหมือนกูดูเดอะฟาสท์โฟร์ดี กูก็เลยถามว่าเป็นอะไร”

               “สรุปมันเป็นอะไร?” คจจ.ถามต่อ

               “มันบอกว่า ‘หยกดูไม่เหมือนคนเศร้าเลยเนอะ คุยกับเพื่อนสนุกดี ดูไม่เหมือนคนเป็นทุกข์เลย ดูมีความสุขดีนี่’”

               “อ้าว! จะให้เพื่อนกูแดกไป ร้องไห้ไปไงวะ? เพื่อนกูจำเป็นต้องเศร้าตลอดปะ? โธ่ ไอ้โง่!” แรมทอมถึกถึงกับขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนั้น หยกพยักหน้ารับเห็นด้วยก่อนจะพูดต่อ

               “พวกมึงเห็นที่มันหงุดหงิดปะ?”

               “เห็น”

               “มันรำคาญพวกมึง”

               “อ้าว! ทำไมวะ!!” คจจ.ขึ้นสิครับ พวกเราทำอะไรให้ไม่สบายใจเหรอคะ? กูแย่งเนื้อมึงเหรอ?

               “มันบอกว่าพวกมึงพูดมาก น่ารำคาญ พูดแต่เรื่องไร้สาระ บ้าผู้ชาย บ้าเกาหลี”

               “กูต้องท่องสูตรฟิสิกส์ระหว่างรับประทานอาหารป่าววะ จะได้มีสาระ -_-” เพื่อนหน้าจีนที่มากับแฟนที่นิ่งเงียบฟังอยู่นานเริ่มเปิดปากแสดงความคิดเห็นบ้าง

               ขอนินทาแปป ทีมันยังเอารูปทิฟฟานี่ แทยอน เกิล์ลเจนฯตั้งเป็นรูปแบ็กกราวน์โน๊ตบุ๊คเลย มึงไม่บ้าเหรอ? ไอ้ควาย!

               “เออ แล้วตอนไปถึงบ้านกู มันผลักกูลงโซฟา ขึ้นคร่อมกู จับแขนจับขา จับนั่นจับนี่ ล้วงกางเกงกู แม่ง มีบีบตูดกูด้วย” เอาแล้วไง มึงเจอโรคจิตแล้วหยก -_- จุดนี้จะขำดีไหมเนี่ย (แอบหัวเราะ)

               “เอ้า! ทำไมมันทำงั้นวะ?” แรมเริ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ

               “มันเงี่ยนดิ ไอ่เหี้ย!” หยกขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดก่อนจะเล่าต่อ “กูบอกมันว่าอย่าทำ กูไม่เอา กูไม่ชอบ แม่งก็จูบกูอยู่นั่นแหละ พอแล้ว กูไม่อยากอะไรกับมันแล้ว น่ารำคาญ”

               หยกเล่าไป คีบหมูใส่ถ้วยตัวเองไป ทำไมเรามองคนไม่ออกเลยวะ ทำไมถึงคิดว่ามันดี นี่ถ้าเขาสองคนกลับมารักกันจริง เราคงรู้สึกผิดไปตลอดเลยนะ!

               “หยก เอาจริง ๆ นะ ตอนแรกกูชวนมันมาเซอร์ไพรซ์วันเกิดมึง เผื่อพวกมึงสองคนจะดีกัน แต่มันไม่มา มันบอกว่ามีงานต้องทำ” คจจ.เล่าบ้าง

               “จริงเหรอ? โห สงสารมึงเลยว่ะ มึงแม่งหวังดีกับพวกกู แต่มันกลับบอกว่าพวกมึงน่ารำคาญ”

               “แจง วันที่มึงถามทีสิต คือวันเดียวกับที่มึงทักมาหากูใช่ไหม?” แก๊ปหันหน้าไปถามคจจ.

               #บอกก่อนเล็กน้อย วันที่คจจ.ทักไปหาแก๊ป เราก็ทักไปคุยเรื่องเดียวกับทีสิตนี่แหละ คือ คจจ.เสนอแก็ปให้ทำเซอร์ไพรซ์วันเกิดหยก แล้วฝากแก็ปไปบอกทีสิตด้วยเพราะเขาสองคนเรียนห้องใกล้กัน

               “เออ ใช่ วันนั้นแหละ” คจจ.ตอบ

               “กูไปชวนทีสิตตามที่มึงบอกแล้ว มันก็ตอบกูเหมือนที่ตอบมึง มันบอกว่าไม่ว่าง ต้องทำงาน คืองานวันนั้นทำวันอื่นก็ได้ไง ไม่ได้รีบส่ง มาเซอร์ไพรซ์ก่อนแล้วค่อยไปทำงานมันก็ไม่สายนะเว้ย ทีวันนี้มันยังมาแดกหมู่จุ่มได้ กูว่ามันขี้เกียจเองแหละ” แก๊ปบ่นให้ฟังบ้าง

               “เออ ที่ทีสิตมันมาวันนี้ก็เพราะคิดว่าจะมีอแค่มันกับกู” หยกที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง

               “อ๋อ คือวันเกิดมึงไม่ควรเชิญเพื่อนรักอย่างพวกกูมาใช่ปะ? กูงงกับความคิดมันว่ะ มันคิดอะไรอยู่วะ -_-” แรมตั้งคำถามพลางขมวดคิ้วสงสัยไม่เข้าใจ ซึ่งคำตอบของคำถามนั้นคือ

               กูก็ไม่รู้ครับ