Sayanara I Love You

 
Sayonara "I Love You"
 
          "วันนี้พวกเราก็จะได้ไปดูดนตรีระดับโลกแล้วล่ะเนอะ น่าตื่นเต้นจัง!"
 
          หญิงสาวผมสีดำออกน้ำตาลแดงเล็กน้อยมัดแกะสองข้างเอ่ยพูดขึ้นกับเพื่อนของเธออีกคนอย่างตื่นเต้น
 
          "จ้ะๆ เก็บอาการหน่อยค่ะ คุณเพื่อนบิว"
 
          หญิงสาวผมสีดำล้วนตรงยาวสลวยหากแต่เธอรวบมัดหางม้าไว้เอ่ยแซ่วเพื่อนสาวนามว่า 'บิว' ของเธอมราตื่นเต้นกับการที่จะได้ไปดูดนตรีระดับโลกเสียเหลือเกิน
 
          "แหมๆ แกก็ตื่นเต้นพอกันนั้นแหละ คุณเพื่อนดา"
 
          บิวใช้ศ้อกสะกิดดาเบาๆก่แนจะชายตามองไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวถัดไปต่อจากพวกเธอ เขาเป็นที่หน้าตาดีมาก ผมสีดำที่ตัดกับผิวขาวเนียนของเขาที่ยิ่วเด่นสะดุดตาเข้าไปใหญ่ ใบหน้าที่เรียวและดวงตาที่คมกริบ เพียงแค่มองผ่านก็กระชากใจสาวๆได้เป็นแถบๆเพียงชั่วพริบตาเดียว ดาถึงกับเขินบิดไปบิดมาเพราะเพื่อนสาวของเธอดันดูเธอออกหมดเปลือกเลยซะนี่
          ดายอมรับนะว่าเธอตื่นเต้นมาก แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะได้มาดูดนตรีระดับโลกอะไรนั้น แต่เป็นเรื่องที่เธอจะได้มาเจอกับคนๆหนึ่งในวันหยุดที่แสนจะน่าเบื่อนี่ต่างหาก
 
          "แต่ฉันได้ข่าวมาว่า 'โชนเป็นเกย์' นะ"
 
          บิวเอ่ยแซ่วดาเบาๆเพราะไม่อยากจะให้เจ้าตัวที่เธอกำลังนินทาอยู่ได้ยิน
 
          "ข่าวมั่วแล้ว โชนไม่ได้เป็นเกย์สักหน่อย!"
 
          ดารีบเอ่ยแย้งในทันทีที่บิวบังอาจมาว่าว่าคนที่เธอชอบเป็นเกย์!
          ดาแอบชอบโชนมาได้ 5 ปีกว่าๆแล้ว เธอและเขาอยู่ชมรมเดียวกันตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.5 วันนี้ที่ชมรมดนตรีของเธอมีการให้นักเรียนสมาชิกในชมรมได้ไปดูดนตรี ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้เจอกับเขา... ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมาดาพยายามที่จะกลับไปเป็นเพื่อนโชนอีกครั้ง เพราะเขารู้ว่าเธอยังคงชอบเขาอยู่ เขาจึงตีตัวออกห่างเพื่อให้เธอสามารถตัดใจจากเขาได้ดสียที ดาก็แสร้งทำเป็นชอบว่า ชอบคนนู้นคนนี้ แต่ที่จริงแล้วในใจของเธอมันมีแค่โชนมาโดยตลอด ไม่เคยเปลี่ยนผันไปให้ใครอื่นเลยนอกจากเขา...
 
          "ดาๆ เราขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ"
 
          มิ้น เพื่อนสาวอีกคนของดาเอ่ยทักเธอขึ้น มิ้นเองก็อยู่ชมรมเดียวกันกับเธอและยังได้ไปดูงานแสดงดนตรีเช่นเดียวกับเธอ
 
          "ได้สิ รอแปปนะ"
 
          ดาตอบตกลงมิ้นไปก่อนจะเอื้อมมือล้วงเข้าไปในกางเกงพละของเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและค่อยยื่นใหหมิ้นที่ยินรออยู่
 
          "ขออใจจ้ะ"
 
          มิ้นเอ่ยขอบคุณดาและส่งยิ้มบางๆให้กับดาก่อนจะยื่นมือมารับโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของดาและเดินตรงไปยังที่ๆโชนนั่งอยู่ ทำให้ดานึกขึ้นได้ว่า เธอตั้งรูปหน้าจอหลักเป็นรูปของโชน! และถ้าโชนเห็นเขาจะต้องรู้แน่ๆว่าเธอยังคงแอบชอบเขาอยู่ ซึ่งหมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับไปเป็นแบบเมื่อ 5 ปีก่อน! ... ซึ่งเธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว!
          ดารีบวิ่งตรงไปยังที่ๆโชนและมิ้นนั่งอยู่ แต่เธอก็ต้องชงักเมื่อเห็นว่ามิ้นกำลังซบไหล่ของโชนอยู่! เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอชาไปหมด ในหัวก็โล่งว่างคิดสิ่งที่เธิกำลังทำและกำลังจะทำไม่ออก และเริ่มรู้สึกร้อนวาบขึ้นมาที่ดวงตาของเธอทั้งสองข้าง แต่ก่อนที่เธิจะได้ทำอะไนต่อนั้น เสียงของมิ้นก็ดังขึ้นเรียกสติของเธอให้กลับมาเสียก่อน
 
          "โชน...ดูสิ"
 
          มิินชูโทรศัพท์ของดาที่ตอนนี้ถูกปลดล็อคแล้วเผยให้เห็นรูปของโชนที่มันถูกตั้วเป็นหน้าจอหลัก โชนทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ผรับเป็นใบหน้าเรียบเฉยในไม่กี่วินาทีต่อมา
 
          "โทรศัพท์ของใคร?"
 
          โชนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่เล่นเอาดาถึงกับหน้าถอดสีในทันที เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ กลัวว่าสิ่งที่พยายามมาตลอด 5 ปีจะสูญเปล่า!!
 
          ไม่ ไม่! อย่าบอกนะมิ้นอย่าบอก!!
 
          ดาคิดในใจดังๆหวังเพียงสักนิดว่ามันจะส่งไปถึงตัวของมิ้น มิ้นชายตามามองทางดาเล็กน้อยก่อนจะแสยยะยิ้มออกมาทำให้ดารู้สึกใจเสียอยู่ไม่น้อย
 
          "โทรศัพท์ของ 'ดา' น่ะ"
 
          มิ้นหันไปตบอคำถามโชนโดยเน้นชื่อของเจ้าของโทรศัพท์เครื่องที่อยู่ในมือของเธอเป็นพิเศษ... ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าเธอกำลังแกล้งดาอยู่ และไม่ใช่แค่การแกล้งหยอกเล่นตามภาษาเพื่อน แต่เป็นการแกล้งที่จริงจังใจจงใจทำให้ดาเจ็บปวดมากถึงมากที่สุด!
 
          ทำไม...ทำไมเธอถึงทำแบบนี้!?
 
          ดาคิดอย่างไม่เข้าใจว่ามิ้นทำลงไปทำไม และเพื่ออะไร? ทำไมถึวต้องมทำให้ความพยายามตลอด 5 ปีที่ผ่านมาของเธอต้องสูญเปล่า!?
          โชนหลบฟน้าจากหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปทาวอื่น ถึงมันจะไม่ได้ไกลอะไรมากแต่สำหรับดา มันช่างห่างไกลเสียเหลือเกินๆ เหมือนกับว่าเขา...จะหายจากเธอไปตลอดกาล... มิ้นเดินมาหาดาก่อนจะยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้กับดา ดารับโทรศัพท์ไว้และกำแน่นด้วยความคับแค้นใจ มื้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินผ่านดาไปอย่างกับว่าเธอไม่มีตัวตน แต่มีหรือที่ดาจะปล่อยให้มิ้นจากไปเสียดิ้นๆเช่นนี้?
 
          "เธอทำแบบนี้ทำไม?"
 
          เพราะคำถามของดาทำใฟ้มิ้นหยุดชงักเล็กน้อย
 
          "ก็ให้โชนรู้ไว้มันไม่ดีกว่าเหรอ?"
 
          ไม่ดีสิ! ไม่ดีมากๆด้วย!!
 
          "อีกอย่าง... กำจัดศัตรูก็เป็นทางที่ดีไม่ใช่เหรอ?"
 
          มิ้นพูดจบก็หัวเราะในลำคอด้วยความสะใจอย่างผู้มีชัยก่อนจะเดินจากำปทิ้งให้ดายืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเพราะโดนเพื่อนของเธอเองหักหลัง
 
          เธอมันปีศาจร้าย...มิ้น!!
 
 
 
          ณ มหา'ลัยมหิดล
 
          หลังจากนั้นมาโชนก็ไม่คุยกับดาเลยสักคำแถมยังพยายามหลบหน้าเธออย่างเห็นได้ชัด ดาเองก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะเธอก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อเพื่อให้โชนกลับมาพูดคุยกับเธอตามปกติอีกครั้ง... มันจบสิ้นแล้ว...ทุกสื่งทุกอย่างที่พยายามมาตลอด มลายลงด้วยนางมารร้ายที่เข้ามาขัดขวางเธอ ไม่เหลือ...ไม่เหลือเลยสักสิ่ง เหลือเพียงตัวคนเดียว โลกเดิมก็เหมือนถูกพังทลาย...ไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มที่จะมอบให้กันอีกต่อไป...
 
          แหมะ...
 
          อยู่ๆน้ำตาของดาก็ไหลรินลงมาเสียเฉยๆโดยที่เธอเอวก็ไม่รู้ตัว จากหยดสองหนดก็กลายเป็นสายน้ำที่ไม่ขาดช่วงแม้เธอจะพยายามห้ามให้มันหยุดไหลสักเท่าไหร่ มันก็ยิ่วพากันเทลงมามากเท่านั้น เสียงดรตรีถูกบรรเลงให้ช้าซึ่วเป็นจังหวะทำนองที่ฟังแล้วดูเศร้าสร้อยยิ่งทำให้เธอหยุดสายน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสายได้เข้าไปใหญ่ มิหนำซ้ำยังจะไหลออกมามากกว่าด้วยเสียด้วนซ้ำ!
 
          มันจบสิ้นแล้ว...สินะ?
 
 
 
          หลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับไปเป็นเช่นเมื่อ 5 ปีก่อน โชนหลบหน้าดาและไม่คิดพูดคุยหรือแม้กระทั่งปรึกษาเธอเลยเสัยด้วยซ้ำ นั้นทำให้ดาเสียใจมากและคิดว่านี่คงจะถึงเวลาต้องปล่อยวางทุกสิ่งแล้ว เธอจึงตัดสินใจย้ายโรงเรียน เธอบอกเรื่องนี้กับทุกคนในชมรมและล่ำลากันอย่างเรียบร้อย ยกเว้น...โชน...
          หลายวันผ่านไปก็ไม่มีใครบอกเรื่องที่ดาย้ายออกจ่กโรวเรียนให้โชนรู้ เพราะดาได้ขอไว้ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับโชน แต่ถ้าเขามาถามหาเธอเมื่อไหร่ก็ค่อยถามเมื่อนั้น... เรียกได้ว่าเป็นการเรียกร้องความสนใจครั้งสุดท้ายโดยที่เจ้าตัวเอวก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว...
 
          "พี่พลอย...ทำไมเดี๋ยวนี้ดาไม่มาซ้อมเลยล่ะ?"
 
          โชนเอ่ยถามพลอย รุ่นพี่ที่อยู่ชมรมเดัยวกับเขา เมื่อเขาสัวเกตว่าในหลายวันมานี้ดาไม่ได้ขึ้นซ้อมเลยแม้แต่ครั้วเดียว แถมพอเขาไปด้ำๆมองๆที่ห้องเรียนของเธอก็ไม่พบเธอเลย
 
          "เอ่อ...ดาน่ะย้ายโรงเรียนไปตั้งนานแล้วล่ะ"
 
          พลอยเมื่อเห็นว่าโชนเอ่ยถามถึงดาแล้วก็จึงตอบเขาไปเพราะจริงๆเธอเอวก็ไม่อยากจะปิดเขานักหรอก แต่ดาดันขอไว้ว่าอย่าบอกเด็ดขาด คำพูดนั้นเมื่อตอนก่อนที่ดาจะย้ายโรงเรียนไปเธอยังจำมันได้ดีไม่มีวันลืม
 
          'ขอให้หนูได้เรียกร้องความสนใจจากโชนเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะคะ'
 
          ไม่ว่าจะดูยังไงเด็กคนนั้นก็ท่าทางจะชอบโชนมากอยู่ดี พอเธอได้ฟังเรื่องราวตลอด 5 ปีที่ผ่านมาก็ไม่อยากจะเชื่อที่ดาแอบชอบโชนนานถึง 5 ปี! ถ้าไม่รักจริงดาคงไม่ยอมทนเจ็บเพราะโชนมาตั้งนานแสนนานหรอก...
 
          "อะไรนะ! ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้!?"
 
          โชนเอ่ยถามขึ้นเสียงดังอย่างตกใจ
 
          "ดาน่ะย้ายออกไปได้ประมาณ 3 อาทิตย์กว่าแล้วล่ะ ที่โชนไม่รู้ก็เพราะดาขอให้ทุกคนปิดเป็นความลับจนกว่าโชนจะมาถามหาเธอเองน่ะ"
 
          โชนก้มหน้ากำมือแน่น เจ็บใจที่อีกฝ่ายไปโดยไม่ล่ำลาแถมยังสั่วห้ามให้คนอื่ยบอกเรื่องนี้กับเขาอีก แต่ส่วนหนึ่วก็เป็นความผิดขอวเขาเองนั้นแหละ เพราะถ้าเขาสนใจเรื่องของเธอม่กกว่านี้อีกสักนิด ก็คงไม่ต้องมาเจ็บใจทีหลังแบบนี้หรอก...
 
          "อ้อ! แล้วดาก็ฝากจดหมายนี้มาให็โชนด้วยน่ะจ้ะ"
 
          พลอยยื่นซองจดหมายสีขาวสะอาดตาให้กับโชน โชนเอ่ยจอบคุณก่อนที่ตะรับจดหมายซองนั้นมาเปิดอ่าน พลอยที่เห็นดังนั้นก็เอ่ยขอตัวอ้างว่ามีธุระต้อวไปทำต่อ แต่โชนก็หาได้สนใจไม่เพราะตอนนี้เขากำลังจดจ่ออยู่กับจดหมาย...
 
          'สวัสดีนะโชน ตอนโชนเห็นจดหมายฉบับนี้เราคงจะไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนนั้นแล้วล่ะ... เราไม่รู้หรอกนะว่าโชนได้อ่านตดหมายฉบับนี้ของเราตอนไหน อาจจะผ่านไป 1 เดือนที่เราลาออกไปแล้วก็ได้ ฮ่าๆ! ก็นะ..ใครมันจะไปรู้ได้ล่ะก็เรื่องของอนาคตนี่เนอะ...
          เราขอโทษนะที่มาโดยไม่ลาโชน เรากลัวว่าโชนจะลำบากใจที่ต้องคุยกับเรา...ขอบคุณนะโชนที่พยายามไม่ให้เราต้องเจ็บปวดเพราะโชน แล้วก็ขอโทษนะ...ที่ปฏิเสธความหวังดีนั้นของโชนมาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา...
          ฟังดูแล้วมันดูน่าตลกนะ...แต่เราก็อยากได้ยินจากปากโชนสักครั้ง ว่าตอนนี้พวกเราน่ะ... 'เป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม?' เราน่ะ..ที่พยายามมาตลอด 5 ปีก็เพราะอยากจะเป็นเพื่อนกับโชน อยากจะเป็นคนที่โชนไว้ใตปรึกษาในทุกๆเรื่อง แต่เราไม่คิดว่ามันจะทำให้โชนลำบากใจ...เราขอโทษนะ
          และสุดท้ายนี้ เราอยากจะบอกกับโชนว่า 'เราชอบโชนนะ' คำๆนี้เป็นคำที่เราเก็บไว้ในใจมาตลอด 5 ปี มันเป็นคำที่เราไม่กล้าที่จะพูดมันออกไปให้โชนได้รู้ เพราะเรารู้ว่าใจพวกเราสองคนมันไม่ตรงกัน เราก็ไม่อยากจะเสี่ยงเอามิตภาพความเป็นเพื่อนของเราสองคนที่เราพยายามจนมันเกือบตะกลับเฝไปเป็นแบบเดิมนั้นพังทลายลง แต่ตอนนี้เราได้บอกมันออกไปแล้ว ไม่ว่าโชนจะคิดแบบเดียวกับเราหรือไม่ แต่ความจริงที่ว่าเราชอบโชนมันก็ไม่เปลี่ยนแปลง เราไม่อยากให้โชนรู้สึกผิดนะ เราผิดเองที่ไม่ตัดใจจากโชน เพราะอย่างนั้น...อย่ารู้สึกผิดไปเลย...
          เราน่ะชอบโชนมากนะ แล้วก็ชอบโชนที่สุด ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนๆเราก็ชอบโชนและเป็นห่วงโชนที่สุด เพราะงั้น...เราจะชอบโชนอย่างนี้ตลอดไป...ลาก่อน
                    Sayonara 'I Love You' '
 
 
 
 
 
S a y o n a r a I L o v e Y o u
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของไอนะคะ
ซึ่งเรื่องไอดีดแปลงมาจากชีวิตจริงของคนๆหนึ่ง
แต่ไอจะไม่จอบอกรายละเอียดเกี่ยวกับคนๆนั้นนะคะ
และเรื่องสั้นเรื่องนี้ก็เป็นแนวดราม่าค่ะ
เพราะงั้นไม่มีฉากจบที่แสนสุขแน่นอน~
รักคนอ่านทุกคนค่าาาา (‘∀’●)♡