กาลครั้งหนึ่งถึงวันนี้

          

"ขอบคุณค่ะ/ครับคุณครู" นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5/4เอ่ยคำขอบคุณเมื่อหมดคาบ
          "ขอบคุณค่ะ/ครับ" นักเรียนเอ่ยชั้นอีกครั้ง
เห้ออ น่าเบื่อจัง มายคิดในขณะที่เก็บหนังสือใส่กระเป๋า
     "มายๆ ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยสิ" นิมเอ่ยปากชวนมายเพื่อนสนิท
     "อ่า ได้ๆ" มายตอบด้วยอาการเบื่อวิชาที่เรียน
ระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ...
     "น้องนิม" ....เสียงปริศนา...
นิมหันมองเมื่อไม่มีใครก็หันกลับไป
     "หาไรหรอนิม ?" มายเอ่ยปากถามเมื่อเห็นเพื่อนมองไปข้างนอก
     "ไม่รู้ใครเรียกฉันอ่ะ.." นิมตอบด้วยความกลัว
และเมื่อทั้งคู่เดินออกจากห้องน้ำ
     "น้องนิม" และเสียงนั้นมาพร้อมกับนักเรียนชายตัวสูงไม่มาก ริมฝีปากสีดำ แลดูน่ากลัว หัวเกรียน จมูกสันโด่งนิดหน่อย แน่นอนเขาคือ โดม หนึ่งในรุ่นพี่มีชอบความสวยของนิม
นิมได้แต่ยิมและไม่ได้พูดอะไร...และเดินกลับห้องไป
ตอนเที่ยง...
นิมและมายนั่งอยู่ที่หน้าห้อง
     "มาย" นิมเรียกเพื่อนสนิท
     "หื้ม ?" มายตอบด้วยน้ำเสียงที่สงสัย
     "แกดูข้างบนอาคารฝ่ายตรงข้ามสิ" นิมบอก
     "พี่เขามองแกอะ" นิมบอกมายอีกครั้ง
ภาพที่ปรากฎคือ... รุ่นพี่ที่เรียกนิมเมื่อตอนที่เราไปห้องน้ำ มองและยิ้มมาให้ฉัน...
     "บ้าหรอ ไม่ใช่หรอก พี่เขายิ้มให้แกนั้นแหละ" มายรีบตอบ
     "ไปเถอะ เข้าเรียนกันดีกว่า" นิมรีบชวนมายเข้าห้องเรียน เมื่อเห็นเพื่อนเริ่มอารมณ์เสียเรื่องรุ่นพี่คนนั้นที่มองเธอ
     "ไปๆ" มายตอบด้วยความหงุดหงิด

คาบบ่ายผ่านไปจนถึงเลิกเรียนทั้งนิมและมายไม่พูดถึงเรื่องพี่คนนั้นเลยแม้แต่น้อย ..แต่ในใจทั้งคู่..
ในใจมาย : พี่เขามองฉันหรอ? มองทำไม? กลัวจัง...

ในใจนิม : มันแปลกๆแฮะ หรือ ว่าพี่โดมจะชอบมาย...?
หลังจากวันนั้นเมื่อมายเจอพี่เขาไม่ว่าส่วนไหนของโรงเรียน มายก็จะเดินหนีและหลบหน้า แต่มายไม่รู็หรอกว่าคนที่อยากเจอ อยากมองหน้าของมายนานๆมันทรมานขนาดไหน
ในใจโดม : ทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วย พี่ทำอะไรผิดหรอมาย.คำถามที่โดมอยากถามมายมากที่สุด
แน่นอน โดมเริ่มชอบรุ่นน้องคนนี่ซะแล้ว ว้าวววว
จนกระทั่ง2-3วันผ่านไปหลังจากที่นิมกลับจากโรงเรียนในตอนกลางคืนมีเบอร์แปลกโทรมาหานิม
ตี๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ นิมเดินมารับสาย
นิม : สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครพูดสายอยู่ค่ะ ?
โดม : น้องนิม พี่โดมเองน้ะ
นิม : ห้ะ !!! พี่เอาเบอร์นิมมาจากไหนค่ะเนี้ย
โดม : เอาเถอะ คือพี่มีเรื่องสำคัญจะพูดกับน้องนิม
นิม : เรื่องอะไรหรอค่ะ ?
โดม : สองสามวันมานี้มายหลบหน้าและเดินหนีพี่ตลอดเลยนิมรู้มั๊ยว่าทำไมมายถึงเดินหนีพี่
นิม : อ๋ออ ก็วันนั้นที่พี่มองมายมั้งค่ะ เอาเป็นว่านิมจะถามมายให้อีกทีนะค้ะ ว่าแต่ ทำไมพี่โดมต้องแคร์มายขนาดนี้ด้วยละค้ะ ?
โดม : อ่อ คือ พี่... เอิ่ม... พี่.. คือ...
นิม : พี่ชอบมายใช่มั๊ยค่ะ 
โดม : พี่ก็ไม่รู้อ่ะนิม แต่ความรู้สึกพี่คือ อยากเจอหน้ามายทุกวัน อยากคุนโทรศัพท์ อยากแชทเฟส แชทไลน์ ยิ้มให้กันตอนเจอหน้า แค่นั้นแหละ
นิม : ถ้าเป็นแฟนกันคงดีนะเนี่ย -.- ดีหล้ะ หึม
โดม : มายเขาไม่ชอบพี่หรอกนิม
วันต่อมา...ตอนเที่ยงนิมและมายนั่งด้วยกันเหมือนเดิม
นิม : มาย
มาย : หื้มอะไรหรอ ?
นิม : แฟนว่า...พี่โดมเขาชอบแกอะ
มาย : แกพูดอะไรเนี้ย 
นิม : จริงๆน้ะ ฉันรู้สึกแบบนั้นอะ...
มาย : ช่างเหอะๆ แกอ่ะเลิกเพ้อเจ้อได้ละ
นิม : แล้วแกชอบพี่เขามั๊ยอ่ะ ?
มาย : แก!! จะบ้าหรอ ห้ะ !!!!!
(ในใจมาย : ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิแต่เขาอาจจะใช้ฉันเป็นข้ออ้างแล้วเข้ามาหาเธอก็ได้พี่เขาเข้ามาในใจฉันตั้งแต่ตอนที่เราไปห้องน้ำด้วยกันแล้วย่ะ ยายบื้อนิมม)
มายจะรู้มั๊ยว่า คำพูดที่ไม่ตรงกับใจของเธอจะทำให้คนๆนึงเสียใจ เพราะ โดมดันผ่านมาข้างหลังพอดี...
นับตั้งแต่วันนั้น คนที่หลบหน้าหลบตาและเดินหนีเวลาเจอกันกลับเป็นโดม
ในไดอารี่ของโดม 
     "บางทีการแอบรักก็เหนื่อยนักถ้าคนที่เราชอบเขาไม่ชอบเรา ถึงมันจะเป็นระยะเวลาไม่ถึงครึ่งเทอม พี่อาจจะใจง่ายเกินไป ที่รักมายไปแล้ว พี่ขอโทษนะที่ทำตัวให้น้องคิดกับพี่ให้แง่ลบ พี่รักน้องมากนะ และจะรักตลอดไป รักมาย..."
ไดอารี่เล่มนี้โดมเอาไปโรงเรียนทุกวันด้วยความที่กลัวว่าพ่อจะเอาทิ้ง...
     โดมหลบหน้าน้องเขามาเป็นเวลา 1 เดือน เหมือนพระเจ้าสร้างเรื่องราวให้มายและนิมเจอไดอารี่ของโดม...
วันนี้ นร.ชั้น ป.5/4 มีสอบเก็บคะแนนครูได้พานักเรียนไปนั่งสอบ ในห้องของพี่ ม.3 ที่ครูแกประจำชั้นอยู่ นั้นก็คือห้องของโดม!!!!! ครูได้เมื่อครูจัดที่นั่งให้นักเรียนแล้ว ปรากฎว่า...

มายได้นั่งที่โดม ด้วยความที่มายเตรียมตัวในการสอบมาพร้อมมาก! จึงทำข้อสอบเสร็จก่อนใครๆ เธอเหลือบไปเห็นข้อความบนโต๊ะ เขียนว่า “พี่โดมน้องมาย”และรูปหัวใจ... ทำให้มายสงสัยว่าโต๊ะนี้เป็นของใคร เธอจึงดูใต้โต๊ะ มีไดอารี่เล่มนึง ตอนนี้มายไม่สนใจแล้วว่าใครคือเจ้าของและต้องขอก่อนรึป่าว มายเปิดไดอารี่เพื่อจะอ่านแต่ก็ต้องอึ้ง !!
“เมื่อรูปภาพในไดอารี่หน้าแรกเป็นรูปเธอ...”
มายเปิดเข้าไปอ่านข้างใน จึงเจ้าใจทุกอย่างว่าทำไมพี่โดมถึงหลบหน้าเธอ เธอมิได้ปริบอกบอกนิมเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งตอนเที่ยง… โดมเดินเข้าไปในห้องสมุด เมื่อมายเห็นแบบนั้น จึงชวนนิมไปห้องสมุด
มาย : นิมไปห้องสมุดเป็นเพื่อนหน่อยดิ่
นิม : ไปทำไม
มาย : เหอะน๊า มาเถอะ
มายพูดพร้อมลากนิมเข้าไปห้องสมุด
มายเดินตามโดมไป โดมได้เดินไปนั่งในซอกหนึ่งของห้องสมุด...
เมื่อสบโอกาส มายเดินเข้าไปหาโดม...
 “ พี่โดม ” เสียงนี่โดมจำได้ดี...แน่นอนว่ามันคือเสียงของมาย
“ทำไมพี่ต้องหลบหน้ามายด้วยเจอกัน มองหน้า กัน ยิ้มให้กันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อ่อ ?”
“มาย ฟังพี่ก่อนนะ คือ... พี่...” โดมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้จะตอบยังไง ...
“พี่เป็นพี่โดมคนเดิมได้มั๊ย ที่ยิ้มให้ทุกทีที่เจอ เขินทุกทีที่ยิ้มให้ น้องอยากเห็นหน้าพี่บ่อยๆ” มายพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนว้อน...
โดมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่า ประโยชน์สุดท้ายจะออกมาจากบอกของ ญ. ที่เขาชอบ....
“ดะ ได้ ^^” โดมตอบด้วยความอึ้ง งง และเขินอาย
“จริงนะ ?? สัญญา” มายพูดพร้อมนำนิ้วก้อยของทั้งสองมาเกี่ยวกัน....
ครั้งแรกที่ได้เกี่ยวก้อยมันทำให้โดมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก.
“งั้น มายไปก่อนน้ะค้ะ พี่โดม” มายพูดกับโดมเหมือนสนิทกันทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน
“จ้ะ” โดมพูดพร้อมตามออกไปด้วย...
“พี่โดม จีบมายต่อไปสู้ๆนะ” นิมขาเชียร์พูดกับโดมอย่างเบาๆ
โดมส่ายหัวเพระเขินอาย
ตอนเย็น  โดมได้เขียนบันทึกในไดอารี่เช่นเคย
“ฉันสัญญาจะกลับมาเป็นคนเดิมของเธอ เธอเกี่ยวก้อยฉัน ฉันเกี่ยวก้อยเธอ มีความสุขเกินกว่าใครๆ^^”