นิทานก่อนตาย

เมื่อเรื่องสัญญาเช่าเข้าที่เข้าทาง ผมก็เริ่มทำความสะอาดบ้านทีละส่วน ซึ่งเริ่มจากในบ้านก่อนเป็นอันดับแรก ผมเปิดประตู และหน้าต่างทุกบาน เพื่อระบายกลิ่นอับออกไป แล้วเดินไปซื้อ ไม้กวาด ไม้ถูพื้น ถังน้ำ และอุปกรณ์ยังชีพเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่น เสื่อ ที่นอน หมอน ยากันยุง และบลาบลาบลา กลับมาด้วย รวม ๆ แล้วก็จ่ายเงินไปสองพันกว่าบาท แต่ก็ถือว่าคุ้ม และถือเป็นการเริ่มต้น ซึ่งได้เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผม

เวลาผ่านไปจนเย็นย่ำ ท้องผมก็เริ่มหิวขึ้นมาอีกครั้ง การทำความสะอาด เก็บกวาด และจัดวางข้าวของภายในบ้านก็ใกล้จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่การถูพื้นให้สะอาดเท่านั้น ผมจึงปิดประตูบ้านแล้วเดินไปหาอะไรกิน ซึ่งก็ต้องผ่านบ้านของ "เพื่อนบ้าน" นักศึกษาสาวของผมไป แต่เย็นป่านนี้แล้ว ก็ไม่เห็นว่า "นางฟ้า" ของผมจะกลับมาบ้านให้ยลโฉมสักที แต่ก็ช่างเถอะ ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า

ผมหายออกจากบ้านไปสองชั่วโมง เพราะหมดเวลาไปกับการกินข้าว และแวะซื้อของเพิ่มเติม ในร้านขายของ 20 บาททุกอย่าง แล้วเดินเท้าพร้อมแบกของพะรุงพะรัง เป็นระยะทางร้อยกว่าเมตร เพื่อกลับบ้านอันแสนสุขของผม ก็เช่นเดิม คือต้องเดินผ่านบ้านหลังนั้นอีกครั้ง โอ้ว! ครั้งนี้ผมเห็นบ้านหลังนั้นเปิดไฟสว่างจ้าไปทั้งหลัง หน้าต่างทุกบานถูกเปิดออก เห็นผ้าม่านบาง ๆ สีชมพูลายการ์ตูนปลิวไสวตามแรงลมที่พัดเข้าบ้านอย่างแผ่วเบา ผมพยายามมองเข้าไป เพื่อหวังจะได้ยลโฉมนางฟ้าข้างบ้านของผมให้ถนัดตา

แต่ก็นะ ผมกลับมองไม่เห็นอะไรเลย ผมเดินเข้าบ้านไปเก็บข้าวของ แล้วออกมาปูเสื่อนั่งที่หน้าบ้าน จุดยากันยุงเอาไว้ขดหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่น Facebook โพสต์เล่าเหตุการณ์ประจำวัน โพสต์ภาพบ้านหลังใหม่ ที่ผมใช้เงินของตัวเองเช่า และห้องที่ผมทำความสะอาดซะเรี่ยมเร้ แต่ก็ไม่วายที่จะชำเลืองสายตาไปมองบ้านหลังนั้นเป็นระยะ ๆ นี่ผมคงบ้าไปแล้วแน่ ๆ ผมกำลังติดตามผู้หญิงที่ผมไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? 

เวลาผ่านไปจนใกล้จะสามทุ่ม ความง่วงของผมก็เข้าจู่โจมผมอย่างบ้าคลั่ง คงจะเป็นเพราะว่าวันนี้ผมเดินทางทั้งวัน ทั้งรถไฟและเดินเท้า ไหนจะเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านอีก ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย จนตอนนี้ก็เลยเริ่มง่วง ผมถอดใจในการติดตามนางฟ้าของผมเอาไว้เท่านี้ แล้วเก็บเสื่อ ดับยากันยุง เข้าบ้านอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวนอน

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็ทาแป้งเย็นจนทั่วตัว เปิดพัดลมตัวเล็กที่ผมเพิ่งซื้อมา ให้ทำหน้าที่ขับไล่ความร้อนอบอ้าว ปิดไฟ แล้วเอนตัวลงนอนบนฟูกใหม่ที่ผมเพิ่งซื้อมาเช่นกัน ไปนานนัก ผมก็เคลิ้มหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

ผมจำได้... ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน... ผมจำได้... ว่าผมอยู่ในบ้านหลังนั้นคนเดียว... คนเดียว... แต่กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงมาจากไหน!!?? ผมลุกพรวดขึ้นทันทีด้วยความสงสัย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉายส่องไปทั่วห้องอย่างรวดเร็วภายใต้ความมืดมิด และแสงไฟฉายโทรศัพท์ของผมก็ส่องเห็นเพียงแต่ผนังที่ว่างเปล่า กับข้าวของที่วางอยู่บนพื้น แต่กลิ่นน้ำหอมนั้นยังไม่จางหายไป มันยังตลบอบอวลอยู่ในห้องอย่างนั้นเอง

กลิ่นนั้นก็ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร ไม่ใช่กลิ่นน้ำอบโบราณเหมือนในหนังผีรุ่นเมื่อแม่ยังสาว แต่เป็นกลิ่นน้ำหอมแบ่งขายตามตลาดทั่วไป ที่ราคาถูก ๆ ซึ่งผู้หญิงชอบซื้อมาใช้กันนั่นแหละ แต่ต้นตอกลิ่นมันอยู่ตรงไหน? "นี่แหละปัญหา!" ผมรำพึงกับตัวเองอย่างห้าวหาญ เพื่อปลุกใจให้สู้กับความกลัว

"อย่ามาหลอกมาหลอนผมเลยคร๊าบ บ บ บ พี่คร๊าบ บ บ บ... รับน้องแค่พอหอมปากหอมคอพอแล้ว ว ว ว... ไม่ต้องเอาพี่ว๊ากมาน๊า า า า... เดี๋ยวผมเต้นไก่ย่างให้ดูก็ได้คร๊าบ บ บ..."

เฮ้ย! สงสัยผมจะบ้า! ผมลุกขึ้นมาเต้นไก่ย่างซะจริง ๆ ร้องเอง เต้นเอง เพราะหวังว่าบรรยากาศการรับน้องนี้จะหมดไปได้เสียที

"ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ อ๊าย! มันจะโดนไม้เสียบ อ๊าย! เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา เสียวจริง ๆ เสียวจริง ๆ อ๊าย! อ๊าย! อ๊าย!"

แต่มันได้ผล! กลิ่นนั้นค่อย ๆ หายไปทันจมูกเห็น ผมรีบทรุดตัวลงนอนแล้วคลุมโปรงด้วยความหวาดกลัว เนื้อผมกระตุกและเกร็งไปหมด ขนทั่วร่างลุกซู่ชูชัน แต่แล้ว... ผมก็รู้สึกเย็นเยียบที่ขาขวา เหมือนมีคนเอามือมาสัมผัสอย่างแผ่วเบา ทันใดนั้นผมตะโกนด่าออกไปด้วยความกล้า มันจะอะไรกันนักกันหนา เต้นก็แล้ว ร้องเพลงก็แล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอ? ผมรวบรวมความกล้า แล้วตะโกนด่าแบบหยาบ ๆ ออกไปสุดเสียง!

"โหย ย ย ย พี่คร๊าบ บ บ บ... พอเถอะ ะ ะ ะ... ขี้หดตดหายหมดแล้วคร๊าบ บ บ บ..."

เหมือนด่าไปแล้วพี่เขายังคงไม่สำเหนียก ยังค่อย ๆ ลูบขึ้นมาจนถึงกลางแผ่นหลัง ผมรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ค่อย ๆ โน้มลงมาจนถึงข้าง ๆ ใบหูของผม จากที่กลัวอยู่แล้ว มันก็ยิ่งทวีระดับเพิ่มขึ้นจนใกล้จะทะลุกจุดเดือด และเสียงผู้หญิงวัยรุ่นเล็ก ๆ ใส ๆ ก็ดังขึ้นข้าง ๆ หูของผม...

"ยังไม่ได้ร้องเพลงเชียร์เลย จะรีบนอนไปไหน..."

เอาล่ะโว้ย! พอกันที! ผมไม่ทนกับการรับน้องแบบนี้อีกต่อไปแล้ว! ผมพลิกตัวอย่างรวดเร็ว แล้วตวัดเท้าไปที่ต้นเสียง กะว่ายังไงก็ต้องเข้าก้านคอแน่ ๆ ผีก็ผีเถอะวะ!

"ตึ้ง ง ง ง ง!!!!"

เสียงนั้นดังสนั่นลั่นบ้าน เมื่อผมเตะเข้าผนังห้องอย่างจริงจัง และรุนแรง! ผมร้องโอยด้วยความเจ็บปวด ยกเท้าขึ้นมากุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง... นี่เช้าแล้วเหรอ? อย่าบอกนะว่า สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพียงแค่ความฝัน? ผมค่อย ๆ ข่มอาการเจ็บปวด แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เออ... เช้าแล้วจริง ๆ แสงแดดอ่อน ๆ ของรุ่งอรุณ สาดส่องลอดหน้าต่างห้องเข้ามา เสียงนกน้อยร้องจิ๊บ ๆ รอบบ้าน และเสียงของเช้าวันใหม่ ก็ตามมาเป็นระยะ ๆ ผมเลยคิดในใจด้วยความโล่งอกสามประการ

1.ดีนะที่ฝัน เพราะไม่อย่างนั้นคนระแวกนี้คงคิดว่าผมบ้า ที่ร้องเพลงไก่ย่างตอนตีสอง

2.ดีนะที่ฝัน เพราะนั่นหมายความว่า การรับน้องเมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้นจริง และ

3.ดีนะที่ฝัน เพราะไม่อย่างนั้น ผมคงได้เตะผีให้โลกลือแล้ว!

ผมเดินเป๋ออกจากห้อง ด้วยสภาพที่งัวเงียและเจ็บเท้า เปิดประตูหน้าบ้าน แล้วหาวทิ้งไปหนึ่งดอก จากนั้นก็เดินไปเปิดประตูหลังบ้าน แล้วมองวิวยามเช้าที่สนามหญ้าคา ที่ขึ้นจนแทบจะเต็มลานหลังบ้าน ผมได้ยินเสียงคนกำลังซักผ้าอยู่ใกล้ ๆ ก็หันไปตามเสียงอย่างช้า ๆ

ผู้หญิงวัยรุ่น ผมยาวประบ่า หน้าเนียน ตากลมโต จมูกแด่นได้รูป ผิวขาวนวลจนเห็นเส้นเลือด นมขนาดพอดีมือ ขนาดตัวกำลังน่ากอด ไม่อ้วนไป ไม่ผอมไป ใส่เสื้อยืดสีขาวบาง ๆ กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน นั่งอยู่บนเก้าอี้เตี้ย ๆ กำลังก้มหน้าก้มตาซักผ้ากองโตในกะละมัง... โอ้ว นี่น่ะหรือ "นางฟ้าของผม" ไม่ผิดเลย เธอเป็นนางฟ้าจริง ๆ นางฟ้าแสนสวย อย่างที่ผมจินตนาการเอาไว้จริง ๆ คนนี้แหละ ใช่เลย! 

เธอสวยจนผมอยากจะเข้าไปยัดเยียดความเป็นผัวให้ ณ บัดนั้น เธอมาพร้อมกับความสวยที่ทำให้ผมตกหลุมรัก รูปร่างหน้าตาที่ถูกอกถูกใจหนุ่มโสดไกลบ้านอย่างผม และ... กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกับงานรับน้องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...