ข่าวร้าย

 
คำ ๆ เดียวที่เปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ ก็คือคำว่า ของเขา กับ ของเรา...
ขวัญฤดีลนลานเก็บสัมภาระคว้ากุญแจรถพุ่งออกจากที่ทำงาน มือไม้สั่น เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนี้เอง ที่หล่อนยังนั่งสลดใจกับข่าวบนหน้าฟีดเฟสบุค รถบรรทุกชนประสานงากับรถตู้โรงเรียนอนุบาล น่าสงสารเวทนาเด็กตัวน้อย ๆ เหล่านั้นนัก พ่อแม่มิเศร้าโศกปิ่มว่าจะขาดใจกันเลยหรือ ข่าวรายงานว่า ตายเกือบสิบ ที่เหลือเจ็บระนาว 
หากแต่เมื่อครู่นี้เอง ที่โรงพยาบาลแจ้งข่าวแก่หล่อน
“ผู้ปกครองน้องณัฐภูมิคะ น้องประสบอุบัติเหตุอาการสาหัสค่ะ”
น้องภูมิ ลูกชายวัยสี่ขวบเศษ เมื่อเช้านี้เอง ที่หล่อนเพิ่งดุแกมบังคับให้เขาขึ้นรถไปเรียนทั้งน้ำตา
“ภูมิไม่ไป ภูมิจะอยู่บ้าน ฮือ ๆๆ”
“อย่างอแงได้มั้ยลูก แค่เสื้อเลอะแค่นี้จะไม่ไปร.ร.ได้ไง”
หล่อนตวาดลูกไปด้วยความฉุนเฉียว เด็กน้อยผู้ไม่ประสา เขาไม่รู้เลยว่าแม่ต้องลำบากแค่ไหนเพื่อทำงานมาเลี้ยงดูเขาแต่ลำพัง สามีของหล่อนตีจาก มันจะไม่เป็นไรเลยหากมันเป็นเรื่องของคนอื่น แต่นี่เป็นหล่อน และวันนี้ก็ถึงคราวของลูกหล่อน
“ภูมิ แม่ขอโทษ”
เสียงร่ำไห้ขาดหายไป เมื่อพยาบาลเข้ามาบอกว่า
“น้องณัฐภูมิ ทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตไปแล้ว เสียใจด้วยนะคะ”
ขวัญฤดีเขาอ่อน ล้มลงทั้งยืน.... หล่อนไม่เหลือสิ่งมีค่าใดอีกแล้วในชีวิต เหมือนโลกทั้งใบแตกดับลงตรงหน้า หล่อนได้ซาบซึ้งกับคำนี้ วันนี้เอง
“แม่ครับ”
เสียงร้องเรียกอันคุ้นหูดังขึ้น ขวัญฤดีมองผ่านม่านน้ำตา แน่ใจเหลือเกินว่า นั่นคือลูกชายของหล่อน  หล่อนปราดเข้าโอบกอดร่างเล็ก ๆ นั้นไว้ในอ้อมแขน ร่างนั้นอุ่น มีเลือดเนื้อ
“ภูมิ ภูมิจริง ๆ ใช่ไหมลูก”
น้ำตาไหลรินเปรอะบ่าลูกชาย หล่อนยืดตัวออกเช็ด บนอกเสื้อเปรอะฝุ่นเปื้อนเลือดนั้น สลักชื่อ พล ไชยา หล่อนอ่านทวนซ้ำ สลับกับมองใบหน้ากลมเล็กนั้นอย่างแปลกใจ
“ภูมิแลกเสื้อกับพลครับ ภูมิไม่อยากใส่เสื้อเปื้อนไปโรงเรียน”