ความทรงจำกลางฤดูร้อน

  "โธ่เว้ย..รอก่อนนะ"
ผมพุ่งตัวเข้าไปในำไอสีดำ..และโอบกอดร่างของเธอไว้..เธอที่กำลังสติแตกก็ค่อยๆสงบลง..ส่วนไอสีดำก็ค่อยหายไปเช่นกัน..ผมกอดเธอไว้และลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา
"ไม่เป็นไรแล้ว..เธอยังมีฉันนะ..เธอไม่อยู่ตัวคนเดียว"
"โครคัส..ฉันไม่รู้จะทำยังไง..ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว"
"ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องสนใจ..แต่ฉันขออย่างเดียว"
"อะไร"
"เธออย่าคิดเกลียดพ่อแม่และตัวเธอเลยนะ..ถ้ายังเป็นแบบนั้นเธอก็ไปสู่สุคติไม่ได้นะ"
ผมเสี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมันเป็นสิ่งที่คุณอาผมทำนายไว้..และบอกให้ผมช่วยเธอกลับมาจากความมืดมนนั้นให้ได้..เมื่อไม่นานมานี้ที่คุณอาเล่าให้ฟังนั้นคือ..สาเหตุการตายของครอบครัวเธอ
  ย้อนไปวันนั้นที่คุณอาพูดกับผม..ในวันนั้นผมก็นั่งลงเพราะคุณอามีเรื่องจะคุยกลับผม
"เด็กผู้หญิงที่เจอนั้น..เธอเป็นลูกของหมอผี..ทั้งพ่อและแม่เด็กคนนั้นเป็นหมอผี..เธอเคยป่วยเป็นโรครักษาไม่หาย..พ่อและแม่ของเด็กคนนั้นก็ทำพิธีบางอย่างให้เธอหายดีโดยแลกกับชีวิตและความสุขของเด็กคนนั้นไป..และเมื่อรู้ความจริงเธอก็โทษว่าเป็นความผิดตัวเอง..คนที่เข้าใกล้เธอจะได้รับบาดเจ็บกันทุกคน..ทุกคนจึงเลี่ยงเธอ..เธอรู้อย่างนี้เธอจะเข้าใกล้เด็กคนนั้นอีกไหม"
ผมนึกย้อนถึงคำพูดที่คุณอาพูด..ผมกอดถึงอย่างแนบแน่น
"เธออย่าโทษตัวเองเลยนะ..ฉันจะคอยอยู่ข้างๆเธอจนกว่าเธอจะไปสู่สุคตินะ"
"อืม..แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ..ฉันคงไปสู่สุคติได้แล้วล่ะ..ขอบใจมากนะ"
หลังจากผมคลายอ้อมกอด..สีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้น..เธอกระซิบขอบคุณผมที่ข้างหูและเดินเหนือน้ำ..ทุกๆก้าวเดินของเธอผิวน้ำก็สั่นไหว..มีแสงเล็กแสงน้อยล่องลอยมารวมกันที่ตัวเธอ..นั่นคือหิ้งห้อยที่อาศัยอยู่ใกล้ริมธารได้มารวมตัวรายล้อมอยู่รอบตัวเธอไปหมดเหมือนพวกมันจะมาส่งเธอ
"ฉันต้องไปแล้ว..ขอบคุณนะที่คอยช่วย..ถึงแม้ฉันไม่เคยจะดีกับเธอเท่าไร"
"ไม่เป็นไร..สบายๆน่ะ"
"โครคัส..ช่วยคนอื่นต่อไปนะ"
คำพูดทิ้งท้ายของเธอก่อนจะกลายเป็นลูกไฟลอยหายบนท้องฟ้ายามค่ำคืนกลางฤดูร้อน..ผมมองการจากไปของเธอและหันหลังเดินจากไป
 สองปีต่อมา
  บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำแห่งหนึ่ง..ร่างวิญญาณสาวที่ยืนกับชายอีกคน
"ขอบใจเธอมากนะที่บอกเขาแทนฉัน..ฉันต้องไปแล้ว..ก่อนจะไปฉันยังไม่รู้เลยเธอคือใคร"
"ผมชื่อ..โครคัส..เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งที่มองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น"