Dark's A Diary ไขปริศนาไดอารี่แห่งความมืด

 
   หลังจากวันนั้นทำให้ผมต้องพักการเรียนเป็นเวลาสามวัน ก็ไม่รู้ว่าการที่ผมทำแบบนั้นมันจะดีใหม
แต่การที่ได้หยุดสามวันนี้มันชั่งดีจริงๆ ฮ่าๆ
    "พี่ค่ะ อาหารเช้าอยู่ในตู้เย็นนะค่ะ" เสียงน้องสาวผมตะโกนเรียกจากชั้นล่าง
    "อ่า ขอบคุณนะมิลล์" ผมขานรับไม่รู้ว่าน้องสาวผมจะได้ยินใหมผมตอนนี้ผมกำลังงัวเงีย
  น้องสาวผมตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.1 โรงเรียนเดียวกัน ตอนนี้ผมมีเพียงน้องสาวเท่านั้น
ครอบครัวอันแสนสุขที่ผมเคยวาดฝันไว้หายไปเมื่อสิบปีที่แล้วเพราะพ่อทิ้งพวกเราไป
และห้าปีถัดมาแม่ก็มาเสียไปอีก เหลือเพียงน้องสาวเท่านั้นที่ผมจะปกป้องไว้ได้
ใครจะว่าผมเป็นพวกโลลิค่อนผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก
    "ห้าววววว" ผมตื่นขึ้นมาก็บิดขี้เกียจเลย(จะขี้เกียจไปใหนเนี่ย) เรื่องราวของผมช่วงวันหยุด
มันแสนจะน่าเบื่อเพราะงั้นผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน
  หลังตื่นนอนก็จะเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ล้างหน้า แปลงฟัน เปลี่ยนชุด หลังจากนั้นก็ลงมาทานข้าว
พร้อมกับดูข่าวช่วงเช้า ช่วงสายก็จะอ่านหนังสือ(หนังสือการ์ตูน)พออ่านจนเริ่มรู้สึกเบื่อก็จะออกหาเดินเล่น ส่วนมากก็จะเป็นส่วนสาธารณะและก็แถวๆวิทยาลัยก็แค่เดินไปส่องน่ะ ฮ่าๆ
และตอนเที่ยงก็จะกลับมาอ่านหนังสือต่อ รู้สึกวันนี้น้องสาวผมจะเขียนโน็ตรายการวัตถุดิบที่ไวทำอาหารไว้ด้วยผมจึงต้องออกไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อ กลับบ้านอีกที่ก็ประมาณช่วงเย็นๆ
เป็นที่น่าแปลกที่เย็นจนปานนี่แล้วน้องสาวผมยังไม่กลับบ้าน แต่บ้างทีอาจจะมีฝีกพิเศษหรือ
เรียนพิเศษอะไรนั้นมั้งผมก็คิดแบบนั้นจนกระเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น
   "ใช้บ้านของคุณ...รึป่าวค่ะ" เสียงของผู้หญิง
   "ใช่ครับ"
   "จากโรงพยาบาลนะค่ะ เด็กหญิง......ได้ประสบอุบัติเหตุ...........!!!!" เดี๋ยวนะ พูดเรื่องอะไร
นี่คงเป็นการล้อเล่นใช่ใหม หะๆ ใช่สินี่เป็นแค่การแกล้งเล่นของรายไดรายการหนึ่ง ที่จะโทรมาแกล้งโดยการโกหกแล้วก็จะเฉลยตอนท้ายว่าทั้งหมดเป็นการล้อเล่นสินะ หะๆ มันต้องเป็นแบบ
นั้นแน่ๆ
   "นี่คุณฟังอยู่รึป่าวค่ะ"
   "ถ้าฟังอยู่ละก็ช่วยมาที่โรงบาลด้วยค่ะ...ตืดๆ"
และวันที่ผมกลัวที่สุดก็มาถึงเมื่อผมไปที่โรงพยาบาลและได้พบกับร่างของน้องสาวผมที่ไร้ปฏิกิยาใดๆ เสียงของหัวหยุดทำงาน ผมได้เพียงกำมืออันเย็นเฉียบนั้นไว้และที่ผมให้เธอได้ตอนนี้มีเพียงน้ำตาเท่านั้น ทำไมน้ำตาของผมถึงไม่หยุดใหลกัน