writedreamonpaperเขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต เก่า

"นั่นไง นั่นไงคะ คุณตำรวจ เด็กนั่นเป็นคนขโมยเงินของเดี๊ยนไปน่ะค่ะ"มีผู้หญิงคนนึงอายุราว 40
กว่า เดินดิ่งตรงมาที่ผม แล้วชี้ที่ผม
"ตะ แต่ผมยัง มะ ไม่ได้ทำอะไรเลย นะครับ"ผมมองตำรวจ ความจริงผมยังไม่ทันทำอะไรเลยด้วย
ซ้ำไป เหตุใดถึงมากล่าวหากันอย่างนี้ ผมพยายามพูดคุยกับตำรวจแต่ก็ไม่สำเร็จ 'ตุบ!' ผมเหลือบ
ไปเห็นกับคนบางคนที่ผมรู้จักคนๆนั้นก็คือ พี่สาว เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาหดหู่และผิดหวังที่สุด
"อะ อรุณ ทำไมถึง...ทำแบบนี้ล่ะ"พี่สาวพูดกับผมเป็นครั้งสุดท้ายผมรู้ตัวเลยว่า ผม....ถูกเนรเทศ
ออกจากบ้านแล้ว ทำไมกัน...ทำไม!ถึงกล่าวใส่ร้ายกันอย่างนี้ ผมไม่กล้าพูดออกไป ผมรู้เลยว่าถึง
พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อผม ผมรู้ว่าตอนนี้...ผมมันก็เหมือนกับ ลูกแกะ ตัวนึงที่ไม่มีทางสู้กับหมาจิ้งจอก
ผู้ล่าที่ตัวใหญ่และแข็งแรงอยู่แล้ว... ตำรวจพาผมไปที่โรงพัก คุยกันอยู่นานสองนาน จนผลสรุปได้
ว่าทุกสิ่งเป็นการหลอกลวง ผู้หญิงคนนั้นหลอกตำรวจที่จริงเธอคงคิดว่า บ้านของผมรวยมากที่มา
ทำเรื่องประหลาดได้ ผู้หญิงคนนั้นพอจบแทนที่เธอจะขอโทษกลับวิ่งหนีไปพร้อมกับหาบและเงิน
ก้อนสุดท้ายที่ผมจะใช้ ผมวิ่งตามเธอไปตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่...ผลคือเธอวิ่งไปพร้อมเงิน
ของผม แต่สิ่งที่น่าเศร้ากว่านั้นคือ ไม่มีใคร...สนใจ...หรือ..เห็นใจผมเลย...เดิมทีทุกคนไม่เห็น
ผมอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ตอนนี้ผมมีแค่เงินจำนวน50บาท และสมุดเล่มเล็กๆเล่มนึงกับชุดขาดๆ และ
ไม่มีรองเท้าใส่ เท้าที่ระบมเพราะวิ่งไปนาน เหงื่อตก หน้าตาและผมเลอะโคลนและฝุ่นเพราะผม
เองก็สะดุดแล้วล้มบ้างขณะวิ่ง ผมทำได้แต่...หาที่พักและเขียนนิยายไปวันๆ....แล้วนึกแต่เรื่องที่
ผมเห็นพี่สาวทำหน้าผิดหวัง มันทำให้ผมแทบจะหยิบเศษแก้วแล้วแทงตนแต่ผมก็ไม่ทำ เพราะ
ผม...ยังจำเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม คำให้กำลังใจ ผมเดินไปขอข้าวตามร้านต่างๆบางร้านก็
ให้แต่ซากเหลือทิ้ง บางร้านก็ใช้หินเขวี้ยงไล่ผม ผม...รู้สึก...เหงา...ผมเหงา ผม...หนาว....ใคร
ก็ได้...บอกที...ว่ามันบ้า... ความฝัน...อนาคต...ทุกสิ่งจมหายไป ตอนนี้ผม..เหลืออย่างเดียว..
คือ รอดชีวิต และหาที่พัก บางทีผม...อาจจะ...ตอนนั้นผมนั่งร้องไห้กับตนเอง นั่งอยู่คนเดียวไม่มี
ใครที่สนใจจะเหลียวแล นั่นสินะ...ผมมันก็คงไม่ต่างจากขยะ...เฮ้อ...ผมเข้าใจความรู้สึกของ
ขอทาน 
"ฮึก.."ชีวิตผม...ชีวิตผมมัน... เฮ้อ... เพราะผม...เพราะผมทำให้พี่สาว...ทำให้พี่สาวและ คะ..
ครอบครัวผม...ต้องเสียใจ....ผม...ขอโทษ... ถ้าเราย้อนเวลาได้ก็ดีสินะ เฮ้อ.. แต่....มันก็คง
เป็นแค่ความฝันสินะ... ตอนนั้นผมได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้ข้างๆกองขยะ แต่แล้วก็มีคนๆนึงเดิน
มาหาผม เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ ใส่ชุดเดรสสีชมพูสวยงาม ผมคิดว่าเด็กน้อยก็คงจะรังเกียจ
ผมแอบเสียใจลึกๆ เธอเดินเข้ามาใกล้แล้วทำสิ่งๆนึงกับผม..
"พี่จ๋า เอานี่ไป"เธอยื่นรองเท้าและเสื้อกันหนาวของเธอให้ผม คนดีๆในโลกนี้..ก็มีเหมือนกันแหะ
"ขะ ขอบคุณครับ"ผมเผลอยิ้มออกไป อ่า... โลกนี้ช่างสดใสขึ้นมา เธอเดินจากไป ส่วนผมก็ใส่
รองเท้าคู่นั้นเดินทางต่อไป...