writedreamonpaperเขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต เก่า

โดยการ..... ผมจะหาบเร่ขายของตามที่ต่างๆไม่ว่า ตลาด ถนน หรือแม้สถานที่ที่ไม่มีใครอยากไป

ผมจะทำ ผมไม่อยากให้คนอื่นต้องเดือดร้อน ผมไม่อยากละทิ้งความฝัน ผมไม่อยากเสียทุกสิ่ง

ผมไม่อยาก...ให้ความพยายามของผมนั้น...สิ้นเปล่า นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดตอนนั้น  วันรุ่งขึ้นผม

เตรียมของที่จะขายของ ส่วนมากจะเป็นของกิน ขนม เพราะตัวผมนั้นไม่มี..ไม่มี...อะไรเลย

ผม...เป็นเด็กที่ไม่ค่อยชอบที่จะออกนอกบ้าน นอกบ้านมีคนอยู่หลากหลายเชื้อชาติ หลากหลาย

หน้าตา และหลากหลาย นิสัย มนุษย์กับเหล่าสัตว์ต่างๆไม่ว่าเล็ก ใหญ่ หรือความต่างของเผ่าพันธุ์

ต่างมีนิสัยที่แตกต่างกัน บ้างก็ดี บ้างก็ชั่วร้าย แต่มนุษย์มักจะมีนิสัยที่แปรปวนมากกว่าเหล่าสรรพ

สัตว์ จะดีมนุษย์เราก็ดี จะร้ายมนุษย์ก็ร้าย ผมปิดกั้นคำว่า โลกภายนอกมานาน ปิดกั้นคำว่า สังคม

ปิดกั้นคำว่า มิตรภาพ แต่วันนั้นทำให้ผมเริ่มเปิดโลกใบใหม่ ถึงมันจะเลวร้าย ผมจะพยายามเพื่อที่

จะให้ความฝันเป็นจริง! แต่พอผมได้ออกมาจากบ้านและเริ่มเดินทางขายของ ก็พบกับบางสิ่ง คือ

มนุษย์ที่ทำร้ายสัตว์ มนุษย์ที่โอ้อวดตนเอง มนุษย์ที่เกียจคร้าน มนุษย์ที่สนเพียงชื่อเสียง เงินทอง

บางที...มนุษย์เราอาจจะ...เคยทำแบบผม...แต่ก็ไม่สำเร็จสินะ...เฮ้อ... เพราะความคิดนั้นทำให้

ใจของผมสับสน เราควรจะทำไหม แต่ถ้าทำเราอาจจะ...ไม่ประสบผลสินะ เอ..แต่ถ้าไม่ทำล่ะ ชีวิต

เราอาจจะดีและรวย แต่ความฝันของเราล่ะ ความฝันที่เราอยากเป็น...นักเขียน! ความฝันของเรา

เรามิอาจละทิ้งมันได้...แต่คิดสิ ความเป็นไปไม่ได้ย่อมมีความเป็นไปได้ อยู่เราต้องพยายามสินะ

ความมุ่งมั่นที่จะทำ ความตั้งใจที่จะทำ ความพยายามที่จะไม่สูญเปล่า ความฝันที่อยากจะทำ แต่

เหตุผลล่ะ เหตุผลที่บ่งบอกว่าเป็นไปได้ ความจริง..ความจริงของอนาคต ไม่สิ!หากเราพยายาม

เราอาจจะแปรผัน เปลี่ยนมันได้ชีวิตเราก็จะเป็นไปตามที่คิด เราอย่าให้แง่ร้ายมันครอบงำสิ เราควร

พยายามแม้จะยากเพียงใด ลำบากเพียงใด เราต้องสู้!ที่จะเปลี่ยนโลกที่ไร้สีสันของเราให้มันน่าอยู่

ผมจะต้องพยายาม ความคิดนั้นทำให้ผมเลือกที่จะเดินต่อไป แม้รองเท้าจะไม่ใส่ แม้เสื้อจะขาด 

แม้อาจจะไม่สามารถเปลี่ยนมันได้ แม้เราจะ...แม้เราจะท้อเพียงใด เราจะสู้!สู้ต่อไป มันก็เหมือน

สนามรบ มันก็เหมือนกับการแข่งขันที่เรียกกว่า โอลิมปิก แม้จะท้อ แม้จะเหนื่อย แม้จะยากลำบาก

เพียงใดเราจะไม่ถอย เราเป็นผู้ลิขิตชะตานี้เอง เพราะฉะนั้น เราต้องสู้สินะ ตอนนั้นผมยืนนิ่ง

อยู่ท่ามกลางผู้นับหมื่น ทุกคนทั้งมีความสุข ทั้งรวย ทั้ง...ทั้ง..ทั้งความ..ความเป็นจริง ผมรู้ว่ามัน

คงจะบ้าถ้ามาขายของเพื่อหาเงินไปล่าฝัน ผมยอมทิ้งความสบาย ผมยอมทิ้งความสุข ผมยอม

ทุกอย่างผมยอมแค่ได้ช่วยเหลือตนเอง ช่วยไม่ให้คนในบ้านเดือดร้อน เพียงแค่นั้น..เพียงแค่นั้น!

ฮึก..ฮึก สุดท้ายผมก็ตัดสินใจ...อะไร...ไม่ออกเลย แม้แค่...การก้าว...ไปด้านหน้าของผม ผม

ไม่รู้ว่า...ถ้าผมก้าวไปชีวิตผมจะดีหรือไม่หรืออาจจะ...แหลกเป็นผุยผง สุดท้ายแล้วผมก็ตัดสิน

ใจจะเดินก้าวไปข้างหน้า ผมยอมหันหลังให้ทุกสิ่ง ผมยอมหันหลังให้กับ ความเป็นจริง ผมรู้ว่า

มันยาก  ผมรู้ว่าเราทำอะไรมันไม่ได้ ผมเลือกที่จะทำเอง ผมก็ต้องทำเพื่อตนเอง พอผมหลุดจาก

เขตเมืองที่รุ่งเรืองมาเจอกับร้านหนังสือแห่งหนึ่ง ผมเข้าไปในร้านทุกคน...มองผมเช่นเหล่าสัตว์

มีคนกระซิบกระซาบกันเยอะแยะ บางที...ผมมันก็แค่ตัวประหลาดในสายตาพวกเขา ผมไม่ใส่ใจ

กับคำพูด ผมเดินไปที่ชั้นหนังสือหมวด สารคดี มีพี่สาวคนนึงเธอสวยมาก และเป็นคนเดียวที่ไม่

กระซิบเรื่องของผม และห้ามปรามทุกคน เธอเดินมาแล้วหยุดอยู่ข้างๆผม

"นี่...น้องจ้ะ มาล่าความฝันหรอ?"ผมสะดุ้ง ไม่เคยมีใครที่ถามผมเลยมีแต่คนที่เข้าใจผิดคิดว่า

ผมเป็นเด็กที่ประหลาด ทำไม่เหมือนคนอื่น แต่พี่คนนี้...ทำไมถึง...

"ค...ครับ"ผมก้มหน้าตอบ ในใจผมรู้สึกดีใจนิดๆที่มีคนใส่ใจผม ขณะที่ผมตื่นตากับหนังสือต่างๆ

ผมก็ไปสะดุดตากับเล่มนึงเป็นหนังสือสีน้ำตาล อยู่บริเวณมุมๆของชั้นที่ไม่มีใครสังเกตุ แต่มันอยู่

สูงเกินไปผมหยิบไม่ถึงผมพยายามจะเขย่ง 

"...มา..เดี๋ยวพี่หยิบให้นะจ้ะ"พี่สาวคนนั้นหยิบหนังสือให้ผม 

"ขอบคุณครับ"ผมเปิดหนังสืออ่าน หนังสือนั้นเกี่ยวกับประเทศแอฟริกาส่วนหนึ่งมีผู้คนที่อดอยาก

ไม่มีอันจะกิน ผม...ไม่เคยคิดเลย...ว่าจะมีประเทศที่แห้งแล้งอยู่บนโลก...พี่สาวที่นั่งข้างผมเอง

ก็เงียบไปเช่นกัน คงจะรู้สึกแบบผมสินะ พอเปิดหน้าต่อไปก็เจอกับรูป สงคราม คนบางคนหนีไม่

รอดก็พบกับจุดจบนั่นก็คือ ความตาย คนที่รอดก็อดอยาก ครอบครัวบางคนต้องไปเป็นทหารนาน

แสนนานที่จะเจอกับลูกเมียของตน บ้างก็สูญเสีย ผมปิดหนังสือแล้วบอกพี่สาวให้ช่วยเก็บที่เดิม

แต่แทนที่จะเก็บที่เดิมที่มุมๆ พี่สาวกลับจัดใหม่ให้อยู่ตรงกลาง บริเวณที่คนจะเห็นมากที่สุด 

"พี่ฮะ..ทำไมถึง...วางไว้ตรงนั้นน่ะครับ"ผมถามพี่สาว พี่สาวหันมายิ้มกับผม

"ก็คนจะได้เห็นถึงความทุกข์ของคนอื่น แทนที่จะสนแต่ความสุขสบายของตนไงจ้ะ^^"พี่สาวพูด

"น้องเอง พี่รู้นะว่าน้องก็ล่าฝัน เพราะฉะนั้นอย่าริอาจทิ้งมันไปนะจ้ะ^^"พี่สาวพูดต่อ 

"ทิ้ง...ทิ้งอะไร...หรอครับ"ผมถามพี่สาว 

"ความมุ่งมั่นไงจ้ะ พี่เองก็เคยล่าฝันแบบน้องเพียงแต่พี่ยังมุ่งมั่นไม่พอแต่ถ้าเป็นน้อง น้องอาจจะ

ทำได้ก็ได้นะ^^"พี่สาวพี่จบก็เดินจากไป ผมเองก็เช่นกัน ผมเดินออกมาแล้วกำมือแน่น ผมชูมือ

แล้วตะโกนดังๆ 'สู้โว้ย'ผมจึงมุ่งมั่นเดินขายของต่อไป และนั่นเองก็เป็นหนึ่งในกำลังใจเช่นกัน

ครับ^^