writedreamonpaperเขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต เก่า

สวัสดีครับ ผมชื่อ อรุณ ครับผมอายุ 15 ครับผมเป็นนักเขียนเยาชนผลงานของผมมีมากมายมากพอ
ที่จะสร้างเป็นบ้านหลังเบ้อเริ้มเลยนะครับฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะครับ ความจริงผมก็เป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดา
เป็นเด็กกำพร้า จนๆ คนนึงนั่นแหละครับ แต่ตอนนี้ ผมมีเงินมากมายที่พอจะให้ผมซื้อ มาม่า เยอะๆ
ได้เลยทีเดียวเชียว 55 พอดีกว่าเนอะ เข้าเรื่องเถอะ เรื่องมันเริ่มตั้งแต่ผมอายุ 12
ย้อนไป 3 ปี
"นี่ๆ พี่สาวครับ นั่นคืออะไร?"ตอนนั้นเป็นตอนที่ผมคุยกับเด็กสาวคนนึงเธอเป็นเพื่อนของผมและ
ทางบ้านของเธอก็เป็นคนใจบุญ มักจะหาข้าวมาให้ผมกินเสมอเลย 
"มันคือ เรื่องสั้น จ้ะ^^"เธอก็ตอบผมแล้วยื่นให้ผมดู มันเป็นหนังสือเรื่อง companion4สหาย
ผจญโลกต่างมิติ (อันนี้ขออนุญาตโปรโมทนะคะ แหะๆ อาจจะเป็นนิยายของคนอื่นด้วย ขออภัยค่ะ)
มันเป็นเล่มแรกที่ผมอ่าน ตอนแรกก็อ่านไม่รู้เรื่องหรอก งงมากกก งงสุดๆแต่พี่สาวก็สอนผมให้อ่าน
น่ะนะ จนในที่สุดผมก็อ่านจนจบ มันก็สนุกดี ผมจึงเริ่มอ่านไปหลายๆเรื่องๆ บางทีก็เป็น นิยายบ้าง
แนวหวานแหววบ้าง แนวระทึกขวัญบ้าง แฟนตาซีบ้าง แต่ถึงจะแนวไหนผมก็ติดทุกเรื่องงอมแงม
เลยล่ะครับ55 ก็มันสนุกเกินห้ามใจนี่ครับ บางทีก็ลุ้นเอามาก ทำให้ผมไปห้องสมุดที่บ้านพี่สาว
บ่อยขึ้น เรา2คนก็นั่งอ่านกันที่นั่นแหละ เรื่องไหนที่มีเล่มต่อผมก็จะถามพี่สาวตลอดว่ามารึยังๆ
พี่สาวผมก็ตอบรับทุกครั้ง บางทีพี่สาวก็แนะนำเรื่องอื่นด้วยซ้ำ วันนึงผมก็เลยลองแต่งเองสักเรื่อง
นั่นก็คือ.....(**ถ้าชื่อตรงกับของใครก็ขออภัยด้วยค่ะ) 'ชีวิตของอรุณและพี่สาว' ผมลองแต่งเอง
ถึงลายมือจะไม่ค่อยสวย แต่พี่สาวก็พยายามอ่านจนจบ ผลที่ได้คือ............. พี่สาวชมผมด้วยล่ะ
ว่า
"เขียนเก่งอย่างนี้ ไปเป็นนักเขียนเลยดีกว่านะอรุณ"พี่สาวชมผม ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่านักเขียนคือ
อะไร ผมก็เลยถามพี่สาวคำตอบที่ได้คือ
"นักเขียนก็คือ คนที่แต่งเรื่องต่างให้ได้อ่านไงจ้ะ บางทีก็ดังจนมีเล่มต่อออกมาหลายต่อหลายเล่ม
ถ้าเขียนดีแต่ถ้าเขียนไม่ดีคนอาจจะไม่ติดตาม ทุนหายกำไรหด ชื่อเสียงก็ไม่มี"นั่นแหละครับ
คำตอบ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่ผมก็เขียนเล่นๆไปให้คนในบ้านพี่สาวได้อ่าน แต่ไปๆมาๆ
ผมก็แต่งจริงจังแบบสุดๆขึ้นมา 1 เรื่อง คือ หุบเวหาสู่สาวชาวเมือง เป็นเรื่องที่ผมเขียนเป็นเรื่อง
แนวรักครับ คือ จากหนุ่มชาวป่าเขาแต่กลับหลงรักสาวชาวเมือง ซึ่งความต่างทั้งชื่อเสียง เงินทอง
นั้นเป็นอุปสรรคของความรักซึ่งทางฝ่ายบ้านของหญิงสาวไม่ชอบที่ลูกของตนไปหลงรักชาวป่าเขา
จนๆ ไม่มีชื่อเสียง หน้าตาก็ไม่ผ่านมาตรฐานบ้านของหญิงสาว แต่ตัวนางเองกลับเทใจให้เขาไป
หมดเลย ผมเอาเรื่องนี้ไปให้พี่สาว พ่อแม่ของพี่สาวอ่าน ทั้ง3บอกเป็นเสียงเดียวเลยว่า
"อินสุดๆ"เพราะงั้นความฝันของผมจึงถือกำเนิดขึ้น!!! คำว่า นักเขียน ไม่ได้เป็นคำไม่มีค่าสำหรับ
ผมอีกต่อไปแล้วแต่มันเป็นทุกสิ่งที่อยากทำ ผมไปเดินตามบอร์ดประกาศประจำเมืองของผม 
รอบนึงมีประกาศ 'รับสมัคร! นักเขียนวัยเยาว์หน้าใหม่'สิ่งนั้นมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะทำมัน
แต่ทุกอย่างกลับมอดลงดั่งกระดาษที่ถุกเผาเป็นขี้เถ้า นั่นคือ'ค่าสมัคร 15,000บาท'พอผมดูอีกที
ก็พบว่า ทางบ้านบุญธรรมเองก็ ธุรกิจเริ่มไม่ดีการเงินไม่คงที่ และเงินในกระเป๋าของผมเองก็เหลือ
ไม่ถึง20บาทเลย ทำให้ผมอดไป ทำให้ผมเริ่มคิดที่จะเก็บออม และสะสมไว้จนกว่าจะถึงการสมัคร
ครั้งหน้าในอีก2ปีให้หลัง ซึ่งมันอาจจะทันการของผมก็ได้ วันนึงผมไปเดินเล่นที่สวนประจำเมือง
ของผม ผมไปตีสนิทกับพวกเด็กเรื่องความฝันของผมกลับโดนล้อว่า "นายน่ะทั้งจน 
พึ่งแต่คนรวย อยากจะหาเงินมาสมัครเป็นนักเขียนน่ะมันไกลเกินเอื้อมของนายไปรึป่าว นายน่ะ
มันคงเป็นได้แค่คนทำงานโรงงานหาเงินเรื่อยเปื่อยไปวันๆแหละน่า"เด็กพวกนั้นเป็นลูกคนรวยมี
นิสัยส่วนใหญ่ในกลุ่มนิสัยไม่ดี แต่คนดีๆก็มีแต่เพราะนิสัยส่วนใหญ่เป็นผู้นำน่ะสิ คำพูดพวกนั้น
มันทำให้ผมขึ้น แต่ผมระงับอารมณ์ไว้ได้ แล้วผมก็กลับมาพิจารณาอีกที ก็คิดว่า น่าจะเป็นอย่าง
นั้นจริงๆ เพราะเราทั้งจน ชื่อเสียงโด่งดังอะไรก็ไม่มี ผมนั่งร่ำไห้กับตนอยู่นาน พี่สาวก็เข้ามาปลอบ
"นี่อรุณ..นายน่ะถ้าจริงจังนายก็ทำได้ คิดสิว่า ความเป็นไปไม่ได้จะมีส่วนนึงที่เป็นไปได้อยู่นะ"
"หมายความว่า ยะ ยังไงครับ ฮึก"
"หมายความว่าถ้านายพยายามคำว่านักเขียนนายก็จะเป็นจริง แม้จะไม่ได้โด่งดังอะไรก็ตาม^^"
นั่นเป็นคำปลอบที่ดีที่สุด ผมเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการ..........