Short Fic Inazuma & Go

Fic Inazuma Go เกลียดนัก รักซะเลย

     ณ ที่พักของเหล่า อินะซึมะ เจแปน
"ฝันดีนะ กัปตัน ^^" ทุกๆคนในทีมกล่าวพร้อมกัน
"อื้มม!! ทุกคนด้วยนะ!! เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาซ้อมกัน!!" มัทสึคะเสะ เท็นมะ กล่าว
"โอ้สสสสส!!"
.
.
.
     ห้องของชินโด
"ทำยังไงดีๆ ลูกก็รับไว้เกือบไม่ได้...ชิ!!! บ้าเอ้ยยยย!!" ชินโด ทาคุโตะ บ่นกับตัวเอง โดยมีร่างสูงผมขาวยืนฟังอยู่หน้าห้อง
"....นายเกลียดฉัน..งั้นหรอ...." อิบุกิรู้สึกแย่มาก มันเพราะอะไรกัน แค่การแข่งขัน 2 แมท ทำให้ความรู้สึกเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ "ชินโด!!" เขาตัดสินใจตะโกนเข้าไป
...ตายยากจริงๆ -_-......
"อะไร!!!???" เขาตะโกนออกไป
"ขอเข้าไปหน่อย..." อิบุกิพูด
"เข้ามาดิ ห้องลืมล็อก..." ชินโดว่าแล้วอิบุกิก็เดินเข้ามาพร้อมยื่นนมกล่องให้
"ขอบคุณนะที่ซ้อมให้น่ะ ^^" อิบุกิยิ้มให้ชินโดอย่างสดใส แต่ร่างเล็กกลับทำหน้าชินชาใส่หารู้ไม่ในใจนั้นแทบทะลุออกออกมา
....บ้าเอ้ยย!! นี่หวั่นไหวมากไปมั้ย ไอ้ชินโดเอ้ยย!!..... ร่างเล็กรำพันในใจ
"เออ..หน้าที่ต่างหาก..." เขารับนมกล่องนั่นมาและรีบเจาะดื่มอย่างรวดเร็ว
....ขอบคุณละกัน กำลังหิวเลย :).....
"แล้ว...ว่ายังไงกับการแข่งรอบต่อไป..." อิบุกิถามคำถามเสียดแทงใจตนเองทั้งๆที่คำตอบน่าจะเป็น ฉันจะรักษาประตูเอง....
"รอผู้รักษาประตู มารักษาประตูให้ไง ฉันเป็นกองหลังนะ ให้ลงไปรักษาประตูรึไงกัน -*-" ชินโดบ่น
"อ...อืม..ฉันจะทำให้เต็มที่ ^^" อิบุกิยิ้มรับที่คำตอบนั้นไม่ได้ไปเสียดใจเขาเลย
"เออๆ กลับห้องไปๆ จะนอนแล้ว.." ชินโดไล่
"เคๆ ไปละชินโด ฝันดีนะ ^^" และอิบุกิก็เดินออกจากห้องไป
....อะไรกันเนี่ย...ความรู้สึกแบบนี้มัน....
.
.
.
.
"ชินโด ทาคุโตะ...:) ชักจะ...แน่ใจแล้วสิ...."
.
.
.
.
     เช้าวันต่อมา

"ไงชินโด.." อิบุกิเรียกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง
"เห้ย!! ยังไม่ลงอีกเรอะ!!??" ชินโดตกใจ
"ก็มารอคุณชายตื่นสายไงครับ ^[++]^" อิบุกิพูดพร้อมยิงฟันโชว์ฟันสวย(พิสูจน์ว่ากูแปรงฟันแล้ว)
"รอทำไม?!" ชินโดถามด้วยความสงสัย เออรอทำไม บั้ดดี้ กูรึไง หื้มมมม?!
"ก็มีอะไรจะบอก แต่ลืมละ เดี๋ยวนึกได้แล้วบอกเอง - 3-" อิบุกิบู้ปากเพราะรำคาญความขี้ลืมของตัวเอง
"ลงได้รึยังครับ โค้ชรออยู่นะ..."
"รอที่ไหนเล่าป่านนี้ยังไม่ตื่นเลยมั้งง.." และทั้งสองคนก็เดินลงไปข้างล่าง โดยทั้งทีมก็ยังมาไม่ครบ (เช่นทุกวัน)
"เดี๋ยวรอคนอื่นๆ แล้วไปกินข้าวจากนั้นก็พัก 15 นาทีแล้วซ้อมต่อนะจ้ะ^^" อาโออิบอกเท็นมะ
"อ่า..โอเค ^^ ขอบใจมาก อาโออิ" เท็นมะกล่าวแล้วไปโม้กับสุรึงิต่อ อิบุกิยืนนิ่งๆมาสักระยะหนึ่งเพื่อใช้ความคิดอะไรบางอย่าง
....กูจะบอกอะไรชินโดวะ.....อ้อ รู้ละ -_,-......ถึงกูจะเขินนิดหน่อยก็เถอะ -////-....

     ระหว่างทานข้าว

"ทุกคน...จับบัดดี้กัน ><" เท็นมะกล่าวทำให้ทุกคนที่กินข้าวอยู่จะพุ่ง -.,-
"นี่เท็นมะ..เรามาแข่งบอลระดับโลกนะ จะให้ไปซื้อขนมมาให้บัดดี้นี่มันอะไรกัน..." ชินโดบ่น
"ให้จับคู่ซ้อมต่างหากเล่า - 3-" เท็นมะอธิบายเพิ่มให้กระจ่าง "ให้ทุกคนแบ่งเป็นทีม ยกเว้นมาทาทากิ , ฉัน , สึรุงิ จะซ้อมด้วยกัน ที่เหลือให้จับคู่กันเอง ฉันจะนับ 1-3 นะ..." และก็มีการส่งซิกส์เกิดขึ้น " 1......." เริ่มวอร์มเท้า "2......." ย่อเข่าเล็กน้อย "3!!!" ติดเกียร์หมาวิ่งไปหาคู่ทันทีโดยมีชินโดที่ไม่ทำอะไรเลยและมีคนมาจับมือไว้... ทุกๆคนยืนข้างๆ คู่ของตัวเอง เท็นมะเห็นชินโดและคู่ก็แอบยิ้มน้อยๆ เขาเหร่มองไปที่มือชินโดคนในทีมเห็นเท็นมะทำหน้าเจ้าเล่ห์เลยมองตามแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามกันไป -_,-
"มองอะไรกัน.." ชินโดที่เห็นผิดสังเกตุก็เอ่ยถามขึ้นไม่มีความรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่มือ
"ป..เปล่าครับ ร..รุ่นพี่ ^^;" เท็นมะแก้ตัวให้และก็.....
แชะ!!!! สึรุงิเอากล้องที่ยืมมาจากอากาเนะมาถ่ายรูปอย่างสวยงาม
"จะถ่ายก็ไม่บอกจะได้โพสต์ท่า..." ชินโดก็เอามือขึ้นมาแล้วพบกับ มือของอีกคนที่จับตนไว้ ใบหน้ารู้สึกร้อนวูบขึ้นมา -///-
"นี่ไง ผมเลยถ่าย...." สึรุงิพูดเสียงนิ่งแต่ใบหน้าแฝงความเจ้าเลห์ไว้มากมาย
"ไอ้บ้า อิบุกิ!!!!!!!" ชินโดตะโกนลั่น
"โอ้ยย!! อะไรกัน!! หูสิแตกกกก!!" อิบุกิว่าชินโด
"เออ...ให้ตายไปเลย จู่ๆ มาจับมือฉันแกบ้ารึเปล่าเนี่ย >///{}///<" ชินโดหน้าแดงแปร็ดตะโกนด่าอิบุกิไป
"การตอบสนองแบบนี้มัน..." จู่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปสนใจที่ เซอร์ล็อก โฮล์มแห่งญี่ปุ่น
"อะไรเหรอมินาโฮะ!!*^*" เท็นมะตาเป็นประกาย
"ก็....( -///-) ความรักไง..." เขาหันไปหามานาเบะแล้วพูดคำสุดท้ายไปซึ่งมานาเบะเองก็หน้าร้อนวูบเช่นเดียวกัน
"นี่ มินาโฮะ ถ้านายไม่หยุดฉันจะ ง...." จากนั้นมินาโฮะ(ผู้หน้าด้าน)ขโมยหอมแก้มมินาเบะมาฟอดใหญ่
"มินาโฮะะะะะะะะะ!!!! >///{}///<" มานาเบะวิ่งไล่ตีมินาโฮะอย่าเมามันส์ ทำให้ทุกๆคนก็ยืนยิ้มน้อยใหญ่ไปอีก
"ไป!! ไปซ้อมกันนนนน!!" กัปตันทีมรีบวิ่งออกมาแล้วไปซ้อมกันอย่าสนุกสนานมีเล่นบ้าง ตีกันบ้าง กระทืบกันบ้าง(?)

     12.00 น.
อิบุกิกินข้าวเสร็จก็ปลีกตัวออกมายืนอยู่ตรงที่เทตสึคาโดะมายืนบ่อยๆ เขารู้สึกผ่อนคลายมาก
"อิบุกิ..." ชินโดเรียกร่างสูง ทำให้เจ้าของชื่อหันมาแช้วยิ้มเศร้าๆให้
......ฉันจะบอกยังไงดีนะ......
"มีอะไร นายยิ้มแบบนั้น...นายจะกระโดน้ำตายรึไง?!" ชินโดรีบคว้าแขนร่างสูงมาแนบตัวทันที
"บ้ารึไง ในเมื่อมีเรื่องคาใจ ฉันก็ยังตายไม่ได้หรอก...." อิบุกิบอกแล้วยืนให้ชินโดเกาะต่อไป สายลมที่ผัดผ่านทั้งสองมันชวนหยุดเวลาเสียจริง
"เรื่องคาใจอะไร?" ชินโดถามพร้อมปล่อยมือออกจากแขนอิบุกิ เพราะเขาเริ่มรู้ตัวจากสิ่งที่เขาทำ ก็กูเขิน -/////-
"นายจะช่วยฉันได้รึเปล่า....." อิบุกิถาม
"ได้!! ฉันไม่ได้อ่อนแอแบบนาย!!" ชินโดพูดแบบไม่พอใจที่ร่างสูงชอบถามย้ำ
"ตอนเข้ามาใหม่ก็อ่อนแอ ตอนนี้ก็อ่อนแอ นายเกลียดฉันมากรึไง!!" อิบุกิเสียงดัง
"ใช่!! ฉันเกลียดนาย...นายทำให้้เราโดนดูถูกไง...." ชินโดพูดอย่างไม่ใยดีร่างสูง ไม่รู้ว่าร่างสูงเจ็บแค่ไหน ไม่รู้ว่าเขาอยากกระโดดน้ำตายมากเพียงใด ทำไมต้องทำร้ายเขาขนาดนี้ ทั้งๆที้เขาทุ่มให้ร่างเล็ก....ทั้งหัวใจ....
"เหรอ...ขอโทษละกัน..." อิบุกิเบนหน้าหนีแล้วมองออกไปกลางทะเลอีกครั้ง
"ฉันช่วยนายได้!! ฉันไม่น่ามาเสียเวลาเลย เลยต้องมาฟังนายเนี่ย..." ชินโดกอดอกไม่พอใจ ทั้งๆที่บ่นแต่ก็ยอมฟัง
"เห้ออออ.....แอบชอบคนในทีม..." อิบุกิพูดเปิดประเด็น
"แค่เนี้ยะ?! คาใจแค่นี่เนี่ยนะ?" ชินโดตกใจเล็กน้อย เหมือนมีบางอย่างมาเสียดใจ
"ฟังก่อนเสะ..--" อิบุกิหน่าย "เค้า....ไม่ชอบฉัน....เค้าเก่ง มีความเป็นผู้นำ..." อิบุกิบอกซึ่งชินโดก็ นึกเรื่องคุณสมบัติพวกนี้ "เขาคอยช่วยเหลือเพื่อนในทีมเสมอมา เขาเป็นพวกขี้บ่น จู้จี้จุกจิก ทำแต่งาน เรื่องเล่นๆ ไม่ต่อยจะมี ต้องชวนเล่นอยู่บ่อยๆ....และสุดท้าย..." อิลุกิหันมามองชินโดและพูดต่อว่า "เขาคนนั้นยืนอยู่ตรงนี้....." ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าแดงก่ำ อะไรกันมาสารภาพรักแล้วบอกนิสัยหมดเปลือกเลย สารภาพรักบ้าอะไรเนี่ยนึกว่าบ่นเถอะ
"อิบุกิ...."
"คำถามคือ คิดว่าคนคนนั้นจะรับรักฉันมั้ย..." อิบุกิถามแล้วยิ้มอ่อนโยนให้ชินโด
"ร...รับสิ...-///- เล่นบอกมาหมดเลย รู้งี้ไม่ฟังดีกว่า" ชินโดบอกอย่างเขินๆ
"ทำไมอ้ะ..." อิบุกิหลุบตาลงต่ำ
"ก็เขินอ่ะ ฟังแล้วเขินฟังทำไม?!" ชินโดบ่นนิดหน่อย
"แต่ชอบใช่ป้ะล่ะ?!" ไม่ว่าเปล่าหยิกแก้มเจ้าตัวดีเบาๆ
"โอ้ยยย เจ็บนะ -)3(-" เจ้าตัวก็พองแก้มงอนๆ
"ชินโด...ฉันรักนายนะ..." อิบุกิพูดไปตรงๆ ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบและไม่เหลืออีกเลย อิบุกิจูบชินโดเนิ่นนานจนอากาศหายใจแทบไม่มีจะผละออก "แล้วนายล่ะ...."
"ฉันเกลียดนาย -//////-" ชินโดพูดออกมาอย่างชัดเจน
"ฉันรักนายมากกว่า...ไอ้ซึนเดเระ" อิบุกิว่าพลางหอมแก้มชินโดเบาๆ
"เออ....ฉันยอมล้ะ" ชินโดว่าแล้วกระซิบต่อมีเพียง 2 คนนี้เท่านั้นที่รู้ว่าชินโดพูดอะไร
"ไปซ้อมได้แล้วครับ!! มดขึ้นแล้ววววว!!" เสียงๆหนึ่งตะโกนดุ ทำลายบรรยากาศ
"ท...เท็นมะ...." ชินโดเรียกเจ้าของเสียง
"อ้ะๆ อย่าๆไม่ใช่ผมคนเดียว ดูนู่น...." เท็นมะว่าแล้วชี้ไปหลังพุ่มไม้ พบกับทุกคนที่ซุ่มอยู่
"แหม...ถ้ามัทสึคาเสะไม่ห้ามไว้น่าจะได้อีกซักรูป" สึรุงิพูดเป็นคนแรก พร้อมกับเก็บกล้องที่ยืมอากาเนะมาอย่างเสียดาย
"นี่!!! แกล้งกันใช่มั้ยเนี่ย -////-" ชินโดเค่นเสียงไม่พอใจ
"แล้วที่กระซิบกัน กระซิบว่าอะไรเหรอครับ?!" เท็นมะถาม
"อ๋อ....ฉันรู้ๆ..." มินาโฮะ อาสาเดาคนแรก "คงจะเป็น ฉันก็รักนาย ไม่แพ้กัน..." มินาโฮะว่า
"หึ...นายมันไอ้ตัวแสบ..." อิบุกิหัวเราะเบาๆ
"ก็นะ ที่รักของมานาเบะทั้งคน..." ว่าแล้วเจ้าตัวก็ส่งยิ้มให้มานาเบะ ทำเอามานาเบะเขินน้อยๆ
"จะว่าไป มีรูปอะไรบ้าง..." ชินโดนึกขึ้นได้เลยถามขึ้น
"อ่า ตอนรุ่นพี่เกาะแขนกัน รุ่นพี่กอดอกคุย รุ่นพี่จูบกัน รุ่นพี่โดนหยิกแก้ม บลาๆๆ" สึรุงิร่ายยาว
"-_______-" >> ชินโด
"-_______________-;;;;;;;;;" >> อิบุกิ
"สรุป...ไปซ้อมได้รึยัง?!" เท็นมะถาม
"อ่าๆ ไปก็ไป..."

.....ในเมื่อไม่มีเรื่องคาใจแล้วฉันจะคอยรักษานายเท่าชีวิตของฉันเลยล่ะ.............