คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     ผมเป็นเจ้าที่ ผมดูแลเขตพื้นที่นี้ และที่อยู่ตรงหน้าผม ก็คือตัวผมที่ไม่ใช่ตัวผม...

     “สวัสดีตัวฉันอีกคนหนึ่ง”

     คนที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนผม เพียงแต่เขาสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีขาว กางเกงขายาวสีดำ สีเดียวกับองเท้าหนังคู่นั้นที่เขาสวม

     “สวัสดีตัวฉันอีกคนหนึ่ง” ผมทักทายกลับไป และเขายิ้มบาง ๆ ส่งกลับมา

     “นายพอมีเวลาจะคุยกับฉันไหมตัวฉันอีกคนหนึ่ง”

     “แน่นอน” ผมตอบรับ และเชิญตัวผมอีกคนหนึ่งนั้นเข้ามาในร้าน

     แม้ภายนอกเขาจะเหมือนผม แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเขายิ่งใหญ่กว่านั้น ไม่ใช่แค่พลังในตัว ไม่ใช่แค่ท่าทีที่แสดงออกมา ไม่ใช่แค่แววตาที่เขามอง

     “นายมีความสุขไหมกับชีวิตที่ผ่านมา” ตัวผมอีกคนหนึ่งถามผม

     “แน่นอน ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องให้เสียใจบ้างก็เถอะ แต่ฉันพูดได้เมปากว่าฉันมีความสุขมากกับชีวิตนี้”

     “นายรู้จักเรื่องเกี่ยวกับตัวตน ในโลกคู่ขนานมากแค่ไหน”

     “ไม่มากหรอก ก็รู้แค่ว่า นอกจากตัวฉันแล้ว ก็ยังมีตัวฉันในมิติอื่น ๆ โลกอื่น ๆ อีกนั่นแหละ”

     เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง แล้วถึงเปิดปากออกมา

     “นายอยากฟังเรื่องราวของฉันไหม” เขาถามผม

     “ก็เอาสิ” ผมตอบกลับไป

     เขายื่นมือส่งมาให้ผมโดยไม่พูดอะไร แต่มันก็สื่อได้ชัดว่าต้องการให้ผมจับ

     วูบ!

     ราวกับว่าทุกอย่างรอบตัวดำเนินไปด้วยความเร็วแสง ภาพ รส กลิ่น เสียง แสง ทุก ๆ อย่างที่ตัวฉันอีกอีกได้เคยพบเจอมา ไหลเข้ามาในหัวของผมอย่างรวดเร็ว แต่ทั้งหมดนั้น เกิดขึ้นใน0.5วินาที

     ผมทรุดลงกับพื้น หยุดที่จะหลั่งน้ำตาไม่ได้ หยุดที่จะคิดถึงสิ่งที่เขาพบเจอมาไม่ได้ เพราะเรื่องราวเหล่านั้น ยากเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมด

     หลายนาที ผมตั้งสติ และกลับลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง

     “ฉันต้องการพลังของนาย” ตัวฉันอีกคนพูดกับผม และด้วยความทรงจำที่เขาถ่ายทอดมา ผมเข้าใจได้ทันทีว่ามันหมายความว่ายังไง

     “ฉันต้องตายสินะ”

     ตัวฉันอีกคนพยักหน้า

     ผมนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจให้คำตอบไป

     “ตกลง... แต่ว่านายต้องไปกับฉันที่ที่แห่งหนึ่งก่อน”

     “ได้” เขาตอบตกลง และที่ที่ผมพาเขามาก็คือสุสาน แต่การที่พาเขามา ไม่ใช่ว่าเพื่อที่ผมจะมาหาที่ตาย แต่พาเขามาเยี่ยมหลุมศพด้วยกันเท่านั้น

     “ที่หลุมนี้...” ผมพูดขึ้นเมื่อมาหยุดที่หน้าหลุมศพหนึ่งในสุสาน “เป็นที่นอนของผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นจากฉันไปเมื่อเจ็ดสิบกว่าปีก่อน... ฉันยังใจได้ว่าเธอมักจะแวะมาที่ร้านฉันบ่อย ๆ... เธอเหมือนน้องสาวฉัน ฉันยังจำได้ดีถึงตอนที่เธอถามว่า ฉันมีใจให้เธอรึเปล่า”

     “เธอคงมีความสุขมากที่มีนายเป็นเหมือนพี่”

     “เธอมีความสุขมากกว่าที่ได้มีคนรัก ได้มีครอบครัว และมีลูก ๆ ที่น่ารัก”

     ผมพาเขาเดินไปที่อีกหลุม ซึ่งไม่ห่างกันมาก และเป็นหลุมศพที่ค่อนข้างใหญ่กว่าหลาย ๆ หลุมในบริเวณนั้น

     “ที่หลุมนี้... มีครอบครัวหนึ่งนอนหลับอยู่... ทั้ง ๆ ที่พวกเค้าแค่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีความสัมพันธ์กันเชิงชู้สาวกัน แต่พวกเขาเหมือนคู่รักกันเสียยิ่งกว่าอะไร ที่สำคัญ เขามีลูกสาวที่ร่าเริง และแข็งแรง”

     “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา” ตัวฉันอีกคนหนึ่งถาม

     “คนที่เป็นพ่อแม่เสียชีวิตในระหว่างงาน แล้วอีกหลายปีต่อมา ลูกสาวก็ได้เข้าทานที่เดียวกับพ่อแม่ของเค้า แต่หายปีหลังจากนั้น เธอก็เสียไปอีกคน... อ้อ ไม่ใช่เพราะงานหรอกนะ แต่เพราะป่วย เป็นผลจากการทำงานที่มากเกินไปนั่นแหละ จนละเลยสุขภาพของตัวเอง”

     แล้วก็อีกหลาย ๆ หลุมที่ผมพาไป จนมาถึงหลุมสุดท้ายที่ผมเอง แทบไม่เคยมาเลย ตั้งแต่เธอจากโลกนี้ไป...

     “ที่หลุมนี้มีคนสำคัญของฉันนอนอยู่... ฉันเคยคิดว่าถ้าตาย ก็อยากให้เอามาฝังไว้ข้าง ๆ เธอ แต่ก็นะ ฉันพอเข้าใจหรอกว่าการที่เจ้าที่ตาย จะไม่เหลือซากไว้ให้ฝัง เพราะกายเนื้อที่มีอยู่ ก็เป็นสิ่งที่คงสภาพไว้เท่านั้น”

     ความเงียบเข้าปกคลุมช่วงเวลานั้นอยู่หลายวินาที ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับไปหาตัวผมอีกคนหนึ่ง ซึ่งมองผมด้วยแววตาที่ฉายแววเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

     “สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากขอ... อย่าลืมบุคคลที่ฉันรัก ที่หลับอยู่ ณ ที่แห่งนี้จะได้ไหม”

     “ฉันสัญญา” ตัวฉันอีกคนหนึ่งรับคำ

     กริ๊ก!

     เขาเปิดฝานาฬิกาพกเรือนหนึ่งออก และในชั่วขณะนั้น ผมก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของผมเบาขึ้นอย่างประหลาด เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างบอกไม่ถูก ในขณะที่บรรยากาศรอบ ๆ ข้างนั้นค่อย ๆ มืดลงอย่างช้า ๆ จนในที่สุด ทุกอย่างก็เหมือนถูกตัดวูบไปอย่างรวดเร็ว

     “ขอบใจมาก” คนที่หน้าตาเหมือนคุณเจ้าของร้านเอ่ยขึ้นกับพื้นที่ว่างเปล่าที่คุณเจ้าของร้านนั้นเคยยืนอยู่

     “ได้เวลาแล้วค่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของเขา

     เขาพยักหน้ารับ ก่อนที่เขา และเจ้าของเสียงนั้นจะเดินหายไปกับความมืด