คุณครูพิเศษครับ ขอบคุณนะครับ

          ผมริวเองครับวันนี้ท่านครูไคโตะก็มาสอนผมเหมือนเดิมเพียงแต่ผมรู้สึกไม่ดีแบบแปลกๆ
แต่คงคิดไปเองละมั้ง เขาก็สอนผมด้วยความปัญญาอ่อนเหมือนเดิมทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี
จนกระทั่งถึงตอนเย็นเมื่อผมกำลังจะทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคนแต่วัตถุดิบหมดพอดี แถม
ความรู้สึกไม่ดียังมีมากขึ้นด้วยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ผมจึงขอตัวไปจ่ายตลาดแต่เขาก็
ขอมาด้วยเพราะอยู่คนเดียวมันเหงาแรกๆก็ไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไหร่แต่ก็ยอมให้มาด้วยจนได้ ผม
กับครูออกมาจ่ายตลาดสักพักก็ซื้อของครบ ระหว่างทางกลับบ้านนั้นต้องข้ามถนนเส้นทางนึง ขณะ
พวกเรากำลังข้ามถนนนั้นผมดันทำของหล่นขณะกำลังก้มลงไปเก็บนั้นก็พอดีกับที่ไฟเปลี่ยนสี
พร้อมกับรถบรรทุกวิ่มมาพอดี "เฮ้เจ้าหนูหลบไปเบลกมันแตกก!!!!"เสียงเจ้าของรถร้องขึ้นเมื่อ
เห็นผม ตอนนั้นผมทำตัวถูกมันเหมือนกำถูกสะกดให้อยู่กับที่ "ริวจังระวังนะ!!!"เสียงนั้นดังขึ้น
พร้อมกับร่างสูงของใครบางคนที่คุ้นเคยวิ่งมาพลักผม บัง!!เสียงอะไรชนสักอย่างผมค่อยตั้งสติแล้ว
ค่อยๆลืมตาขึ้นแต่สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้หัวใจผมหยุดเต้นทันที เพราะร่างๆหนึ่งที่กระเด็นเพราะแรง
ชนมาอยู่ตรงหน้าผม ร่างนั้นคือครูไคโตะผมช็อคครับสติเริ่มเลือนราง ตัวสั่นไปหมดก่อนหยดนํ้า
ใสๆจะล่วงหล่นลงมาเป็นสาย แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปรู้สึกขึ้มมาอีกทีผมก็อยู่ในห้องสีขาว
สะอาด"ตื่นแล้วหรอคะ"ผมหันไปตามเสียง หมองั้นหรองั้นที่นี่ก็โรงพยาบาลน่ะสิ จริงสิแล้วครูไค
โตะล่ะผมหันไปรอบๆก่อนหันไปถามคุณหมอสาว"เอ่อแล้วครูไคโตะละครับ เอ่อผมหมายถึงผู้ชาย
ร่างสูงๆหล่อๆน่ะครับ(แต่น้อยกว่าผมนิดนึง)"ซึ่งแน่นอนประโยคหลังผมคิดในใจ "เอ่อถ้าหมายถึง
คนไข้ที่ชื่อ ทาคาโตะ ไคโตะน่ะหมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะคนไข้เสียชีวิตแลล้ว"ช็อคครับ
แถมนํ้าตามันยังไหลออกมาอีกก่อนสติผมจะดับวูบไปอีกรอบ......ตอนนี้ผมอยู่ในงานศพของครู
ญาติครูหลายคนถามว่าผมคือใครผมก็ตอบแค่ว่าเป็นลูกศิษ หลายคนถามว่าเป็นลูกศิษทำไมถึงพูก
พันธ์กันถึงขนาดนี้ผมก็ตอบไปว่าเขาเป็นคนเดียวที่สามารถให้ในสิ่งที่ผมต้องการมาโดยตลอดนั่น
คือความอบอุ่น การเอาใจใส่เพราะพ่อแม่ผมต้องไปทำงานไกลบ้านจึงไม่ค่อยมีเวลาให้ผมจึงรัก
เขาเหมือนเขาเป็นพี่ชาย
15ปีต่อมา   ตอนนี้ผมอยู่หน้าป้ายหลุมศพครูไคโตะพร้อมดอกไม้ ตอนนี้ผมทำงานเป็นครูสอนอยู่
โรงเรียนม.ปลายแห่งหนึ่งผมตั้งใจจะเดินตามรอยครูไคโตะเพราะงั้นผมถึงจะมาสัญญาว่าผมจะเป็น
ครูที่ดีเหมือนคุณให้ได้ เมื่อผมพูดเสร็จกรีบซากุระก็ร่วงหล่นมาตามสายลม เหมือนว่าเขาได้รับรู้
แล้ว