มารยาหญิง...ลืมไม่ลง

          ปี พ.ศ.นั้น ข้าพเจ้ายังเด็ก และไร้เดียงสา แค่เด็กนักศึกษาบ้านนอกซื่อ ๆ คนหนึ่ง จิตใจบริสุทธิ์ ไม่รู้ความหลากหลายของสังคมเมือง มีเพียงความมุ่งมั่นจะบรรลุมรรคผลแห่งดนตรี ตามประสาที่ได้รับรู้ จากคำบอกเล่าของสังคมแห่งท้องทุ่ง          ชีวิตนักศึกษาวิชาดนตรีที่มีโอกาสได้ร่วมกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยทำให้ได้รู้จักน้องกอล์ฟนักร้องหญิง ซึ่งยังเป็นนักเรียนในโรงเรียนมัธยมชื่อดังประจำจังหวัด          น้องกอล์ฟ พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อเป็นครู ส่วนแม่เป็นพยาบาล เธออยู่กับพ่อ แต่พฤติกรรมของเธอเป็นเด็กที่มีปัญหา อยู่ในสังคมซิ่งมอเตอร์ไซต์ ประเภทขว้างตู้โทรศัพท์ระบายอารมณ์ อยู่กับแก๊งค์กวนเมือง          ความน่ารัก สดใส ของน้องกอล์ฟ เป็นที่หมายปองของเพื่อน ๆ ร่วมรุ่น มีเพื่อนบางคนอยากจะได้น้องกอล์ฟเป็นแฟนจริงจัง ซึ่งเป็นประเด็นพูดคุยกันในมหาวิทยาลัย ที่ไม่มีใครสนใจ ใส๋ใจมากนัก          ความจำที่เลือนลางไม่สามารถบอกได้ว่าข้าพเจ้ากับน้องกอล์ฟรู้จักและสนิทสนมกันได้อย่างไร เราสอง คบกันประสาเด็ก ๆ น้องกอล์ฟมาหาข้าพเจ้าที่หอบ่อย ๆ สนิทสนมใกล้ชิด จนข้าพเจ้าอยากให้น้องกอล์ฟเป็นแม่ของลูกในอนาคต เพราะรักเธอมาก เธอเป็นทุกอย่าง เป็นคำถาม เป็นคำตอบในชีวิตของข้าพเจ้าที่ไม่เคยคิดต้องการอะไรมากกว่านี้ หากมีเธอ           ด้วยโอกาสที่ได้รับจากครอบครัว สภาพแวดล้อมของสังคมห่างไกลชุมชนสังคมเมือง และความเอาใจใส่ในกีตาร์ หล่อหลอมให้ข้าพเจ้าพัฒนาฝีมือดนตรี ได้รับโอกาสทำงานดนตรีในสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ขอเพียงได้เล่นดนตรี เรื่องอื่น ๆ ไม่เคยสนใจ มีรายได้จากการทำงานพอสมควรไม่ต้องพึ่งพาครอบครัวมากนัก          วันนั้นด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ ที่พนักงานสาวโฮสเตสคนหนึ่งชื่ออิ๋ว มีความใกล้ชิดกับข้าพเจ้า เธอได้มานอนค้างที่หอ โดยที่ไม่ได้มีอะไรกัน จนรุ่งเช้า ฟ้าสว่าง ราว ๆ เจ็ดโมง น้องกอล์ฟเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อคเข้ามา และรีบปิดทันที เมื่อเห็นข้าพเจ้ากับอิ๋ว นอนเคียงกัน ข้าพเจ้าสะดุ้งเฮือก รีบคว้าผ้าห่มคลุมเธอเอาไว้ และรีบไปพูดคุย อธิบายกับน้องกอล์ฟ ว่าเราไม่มีอะไรกันด้วยใจบริสุทธิ์ แล้วเหตุการณ์ทุกอย่างปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น          หลังจากนั้นข้าพเจ้าออกไปส่งน้องกอล์ฟที่โรงเรียนเพื่อทำกิจกรรมที่อาจารย์นัดวันเสาร์ เมื่อกลับเข้ามา ไม่พบอิ๋ว พบเพียงแต่ห้องของข้าพเจ้าที่ข้าวของกระจัดกระจาย ที่คาดเดาว่า เป็นผลงานของอิ๋วที่โกรธ และน้อยใจที่ข้าพเจ้าเอาผ้าห่มคลุมหน้าตอนที่น้องกอล์ฟเข้ามา ข้าพเจ้ารู้สึกขำ ๆ ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง          ข้าพเจ้าเชื่อมั่นในความบริสุทธิ์ใจ ที่ไม่ได้มีอะไรกับอิ๋ว แต่หลังจากวันนั้น น้องกอล์ฟได้จากข้าพเจ้าไปอย่างถาวร ไม่มีการติดต่อกันอีก และไม่รู้จะติดต่อ จะง้ออย่างไร ด้วยเหตุที่ข้าพเจ้าโง่และไร้เดียงสากับผู้หญิงจนเกินไป          ข้าพเจ้าไม่เคยจะลืมเหตุการณ์วันนั้น และไม่เคยคาดคิดว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ จะเป็นการจากลาน้องกอล์ฟแบบไม่เจอกันอีกเลย ทั้ง ๆ ที่ใจยังรักเธอมาก แม้วันเวลาผ่านไปกีวัน กี่เดือน กี่ปี ไม่เคยลืมภาพเธอ ตอนที่ข้าพเจ้ายื่นมีดให้เธอแทงเพื่อพิสูจน์รักแท้ที่มีต่อเธอ พี่รักเธอมากนะ น้องกอล์ฟ