[FicVocal]Trick And Treat หลอกและเลี้ยง

Trick And Treat
หลอกและเลี้ยง
ตอนที่ 3 เพื่อนรักตลอดไป
 
 
วันนี้เป็นวันแรกและวันสุดท้ายที่มิคุเด็กสาวผู้เคยทรยศจะได้เจอเพื่อนรัก
 
และอยู่ด้วยกันตลอดไป
 
 
 
      เด็กชายผมสีเหลืองทองเป็นประกายที่ถูกมัดไว้ข้างหลังเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูรูปร่าง
 
ประลาดที่มีโซ่คล้องพลางหันมามองเด็กสาวผมทรงทวินเทลที่กำลังเดินกระโผลกกระเผลก
 
"อืม....แบบนี้คงเดินยาก งั้นฉันช่วยนะ" รินสาวน้อยผมสีเหลืองทองสั้นประบ่าพูดและใช้
 
นิ้วมือวนรอบแผลที่ปวด ไม่ถึงเสี้ยววินาทีรอยแผลนั้นก็หายไป
 
"วะ เวทมนต์จริงๆเหรอเนี่ย" เด็กสาวผมทวินเทลพูดเบาๆพร้อมกับลองหมุนตัวไปมา
 
"งั้นเราไปกันเถอะ" เด็กชายที่ยืนรออยู่ เอื้อมมือไปเปิดลูกบิดประตูบานนั้น
 
"นี่ปิดตาไว้นะ" รินใช้ผ้ามามัดปิดตาของมิคุไว้
 
"อะ เอ๋!? ทำไมล่ะ" เด็กสาวถามต้นเสียงเพราะตอนนี้เธอมองไม่เห็นใครเลย
 
"เล่นปิดตาเดินยังไงล่ะจ๊ะ" รินตอบอย่างร่าเริง
 
เลนเห็นว่าคงเดินลำบากกว่าเดิมเลยพูดออกไปว่า
"งั้นฉันจะช่วยจับมือเธอไว้นะ"
 
มิคุจับมือเลน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นของเขา เด็กสาวอายจนแก้มแดงออกมาเล็กน้อย
 
พวกเขาเริ่มออกเดินผ่านประตูนั้นไปด้วยความสนุกสนาน
รินคอยดูข้างหลังให้เพื่อกันไม่ให้ มิคุล้มตอนเสียหลัก ส่วนเลนก็จับมือมิคุและให้เธอเดินตาม
มองดูรวมๆแล้วก็ไม่ต่างไปจากสอนเด็กให้หัดเดินเลย 
 
"เลน ใกล้ถึงรึยัง" เด็กสาวผมทวินเทลพูด
 
"เอ้า! ถึงแล้ว เธอนั่งตรงนี้นะ" เลนบอก รินร้องลั่นเมื่อเห็นมิคุกำลังจะแกะผ้าออก "เอ๊ะ!?
 
อย่าเพิ่งแกะผ้านะ!" เด็กสาวหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น
 
"ฉันจะแกะออกได้เมื่อไรง้ันเหรอ?" เด็กสาวผู้ถูกปิดตาอยู่เอย
 
"รอถึงเวลาแล้วผมจะบอกเอง" เด็กชายพูด "อยู่นิ่งๆก่อนนะ ผมจะขอสะกดจิตนิดหน่อย
 
ภาพในอดีตจะค่อยๆหมุนกับมาในหัวเรื่อยๆ ตอนห้าขวบเกิดอะไรขึ้นาบ้างเธอจะได้เห็น"
 
มิกุถูกเจ้าของเสียงนั้นสะกดจิตให้หลับไป สักพักก็มีภาพที่รู้สึกคุ้นตาเหลือเกินปรากฏขึ้นมา
 
นั้นฉันตอนห้าขวบนี่นา กำลังเล่นของเล่นอยู่ซะด้วย ไหนตอนนั้นฉันเล่นอะไรอยู่นะ
 
มิคุเดินตรงไปหาเด็กน้อยที่กำลังเล่นของเล่น 
 
"มาเล่นพ่อแม่ลูกกันเถอะ" เสียงเด็กน้อยคนนั้นพุดกับของเล่นชิ้นนั้น
 
อ้อ! ต้องเป็นตุ๊กตาผมสีชมพูที่ฉันกำลังเล่นอยู่แน่ๆเลย เมื่อเธอเดินไปดูใกล้ๆ มันกลับเป็น....
 
ตุ๊กตาฝาแฝด!? เอ....ฉันเคยมีตุ๊กตาพวกนี้ด้วยงั้นเหรอ ไม่เห็นจะจำได้เลย
 
"ริน เลน เล่นกันนะ" เด็กน้อยพูด อ๊ะ! ริน เลน อือ....ทำไมนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกล่ะ
 
 
 
 
มิกุค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและดูเหมือนผ้าที่ปิดตาไว้มันหลวมๆนะ มองเห็นแล้ว
 
เด็กสาวกับเด็กชายฝาแฝดอีกคนนึงกำลังนั่งพิงกำแพงและพูดเรื่องบางอย่างอยู่
 
"ดูเหมือนมิคุจะยังไม่รู้สึกตัวนะ" รินพูด
 
"ว่าจดหมายนั้นเป็นของพวกเราน่ะ" เอ๊ะ! จดหมายฉบับนั้นน่ะเหรอ
 
ห้องนี่มัน ห้องนอนตอนฉันห้าขวบนี่นา! ทำไม....รึว่าสองคนนี้ งะ เงานั้น
 
เด็กสาวลองมองไปตามเงาของทั้งสองที่สะท้อนกับโคมไฟ มันทำให้เธอขนลุกขึ้นมา
 
"เงาตุ๊กตา!?.." เด็กสาวเผลอส่งเสียง
 
ทั้งคู่หันมาสังเกตเห็นเด็กสาวนั่งตัวสั่นระริก
 
"จดหมายนั้น.." เด็กสาวพูดเสียงสั่น
 
"ใช่ฉันเป็นคนเขียนและส่งไปให้เธอเอง" รินมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัว
 
"อ้าว เด็กดี ตื่นแล้วเหรอ" เลนพูดด้วยท่าทีที่ต่างไปจากทุกที
 
"เร็วไปรึเปล่า งั้นก็ต้องปิดตาอีกทีน่ะสิ" รินยื่นหน้ามาใกล้ๆ
และใช้นิ้วชี้ทั้งสองข้างดึงมุมปากของมิคุให้ยิ้มขึ้นมา
"เอ้า ขอดูรอยยิ้มน่ารักๆของเธอหน่อยนะ" รินแสยะยิ้ม
 
 
 
"...นี่ ส่งมันมาให้ฉันสิ ฮิ ฮิ..."
 
 
 
"เป็นอะไรไปล่ะ ให้ฉันเสิร์ฟนมอุ่นให้เธอไหม" เลนพูด
สายตาของเขาเปลี่ยนไป มันไม่ใช่สายตาที่ชวนหลงไหลอีกต่อไป
มันกลายเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชัง
 
"รีบส่งมันมาเร็วเข้าสิ..." รินกอดเธอจากข้างหลังและจับดอกกุหลาบตรงเสื้อ
มิคุเริ่มกลัวแต่กลับก้าวขาไม่ออก
เลนเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับทำหน้าเสียใจพร้อมกับพูดออกมาเบาๆ
เพื่อให้เด็กสาวได้ยินคนเดียวว่า
"ผมนึกว่าเธอรักพวกเราซะอีก ทำไม...ทำไมถึงทิ้งพวกผม!!!!" เลนร้องลั่น
ภาพตอนที่เธอเป็นคนทิ้งพวกเขาผุดขึ้นมา
 
เด็กสาวกำลังจะขยับปากเพื่อบอกบางอย่างกับเขา "เลน ฉัน...." ทว่า....!?
 
ฉึก!! เสียงบางอย่างทะลุผ่านหลังเธอ แขนรินทะลุมาถึงข้างนอกอีกด้าน 
ดอกกุหลาบที่เคยติดอยู่ร่วงโรยลง สิ่งที่รินเอาไปคือหัวใจ
เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลออกมา หน้าเริ่มซีดจาง
 
เหมือนคนตาย ลมหายใจของเธออ่อนแรงลงเรื่อยๆ
เด็กชายวิ่งเข้ามาประคองเธอไว้และฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูด
"เลน ฉันขอโทษ ยกโทษฉันนะ..." สิ้นเสียงเด็กสาวก็สิ้นลมไป
 
"แก้แค้นสำเร็จ ทีนี่พวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกันที่นี้ตลอดไป เหมือนสัญญาของเธอไง มิคุ"
 
รินร้องด้วยความดีใจ แต่เลน....
 
"ริน ฉันขอพามิคุไปนั่งตรงนั้นนะ" เลนกลั้นน้ำตาและอุ้มร่างที่ไร้ชีวิตชีวาไป
 
'เลน ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันนะ' ประโยคสุดท้ายของผู้ที่เคยเป็นเจ้าของดังก้อง
 
"มิคุ ผมยกโทษให้และผมขอโทษ..." เลนกอดร่างนั้นด้วยน้ำตา
 
"เลนจะเช้าแล้วนะ" รินเดินเข้ามาหาเขา
 
"ริน ดูสิเปื้อนเลือดหมดเลยเห็นไหม" เด็กชายปาดน้ำตาและใช้มือเช็ดเลือดจากมือพี่สาว
 
"ช่างเถอะ เลอะเท่ากันแล้วนิ" รินกอดน้องชายของตัวเอง
 
"เลน เราจะได้อยู่ด้วยกันที่นี้.." รินพูดพร้อมกับไปนั่งจับมือมิกุข้างๆ
 
"ตลอดไป..." เลนต่อท้ายประโยคนั้นและจับมือมิคุอีกข้างเช่นกัน
 
 
 
ไม่นานแสงสว่างในยามเช้าก็ส่องลอดผ่านกิ่งไม้เข้ามาในป่าลึก เสียงนกร้องแสนไพเราะ
 
แต่ฝาแฝดทั้งสองยิ้มและร่างของพวกเขาก็ค่อยๆหดลงจนกลายเป็นตุ๊กตาที่นอนมือเปื้อน
 
เลือดอยู่ข้างศพ ไม่สิ เพื่อนรักต่างหาก รักตลอดกาลและตลอดไป....
 
 
 
The End
 
 
 
 
ตุ๊กตาทุกตัวมักจะมีชีวิตจิตใจ เพียงแค่เรายังไม่รู้สึกและได้ยินเท่านั้น
แต่อย่างน้อยพวกเราก็รู้ว่าพวกเขาก็รักเราจากใจจริง