ตามติด"รุ่นพี่"สุดหล่อ

       "พี่ภีม พาผมไปเที่ยวหน่อยสิที่ๆจะเก็บผมเป็นความทรงจำตลอดไป"
    ผมได้ยินคำนี้แล้วหัวใจผมมันกระตุกแปลกๆ ทำไมมินถึงพูดอย่างนั้นละ 
          "หืม อยากเที่ยวเหรอ ที่ไหนละ"ผมถามไป
 
         "สวนสาธารณะแถวนี้น่ะ"
 
          "ได้สิ ไปเตรียมตัวน่ะ พอดีพี่มีของจะให้ด้วย"
 
          "ครับ" ผมตอบไปคงเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วน่ะ
 
         พี่ภีม มารับผมกว่าจะไปถึงก้ประมาณ ห้าโมงกว่าผมรู้ใจเต้นแรงทำไมกันน่ะทำไมกับคนๆนี้คนที่รักผมทำไมผมถึงทำแบบนี้กับเขา ผมได้แต่ทะเลาะกับตัวเอง
 
       "มิน"
 
 
      "มินครับ"
 
 
    "อะ ครับ"
 
 
    "ถึงแล้วครับลงมาก่อน พี่มีของขวัญจะให้ด้วยน่ะ"แล้วพี่ภีมก้จูงมือผมมานั่งที่ม้้านั่งใกล้ๆแถวลานน้ำพุ
 
 
    "พี่ภีม พี่รักผมจริงรึเปล่า"
    "หืม ทำไมถามแบบนั้นละ พี่ก้รักมินจริงสิ พี่รักภีมที่สุดเลย"แล้วพี่เค้าก้จูบผม ผมได้แต่รู้สึกผิดน้ำตาผมเริ่มไหลลงช้าๆ ทำไมกันน่ะทำไมผมต้องหักหลังคนรักตัวเองด้วย
 
    "มิน ร้องทำไมเนี่ย ดูสิพี่มีของมาให้ด้วย แท๊นแทนนน นี้คือสร้อยเส้นเดียวของโลกเลยน่ะ พี่สั่งทำเฉพาะเลย ดูสิที่ตัวอักษรมีเพชรหัวใจฝังอยู่ด้วย" ใช่ มันสวยมากจริงๆสร้อยเส้นนี้สละตัวอักษรpและmเอาไว้โดยให้มันติด เหมือนกับว่าเราจะไม่จากไปไหนกันเลย พี่ภีมผมขอโทษ
   "ฮึก ผมรักพี่ได้ยินไหมผมรักพี่" ผมได้แต่บอกความในใจของผมออกมาในนาทีนี้
   "พี่ก้รักมินมากน่ะ ตอนแรกพี่คิดว่าจะแกล้งหลอกมินแต่พอพี่อยู่มินแล้วมันเหมือนมีสิ่งที่ขาดหายได้เติมเต็มก้เพราะมิน มาพี่สวมให้"
    "ฮึก ฮึก ผมขอพูดอะไรอีกนิดได้ไหมครับ"ผมพูดระหว่างที่พี่ภีมใสสร้อยให้
    "อ่า เสดแล้ว มีอะไรจะพูดกับพี่อีกเหรอ"
    "ฮึก พีภีมผมขอโทษทุกอย่างถ้ามันทำให้พี่เจ็บหรือเสียใจผมขอโอกาศได้ไหม ขอให้พี่จำผมไว้ในใจของพี่จนตราบเท่าชีวิต ขอให้พี่รักผมไม่เกลียดผม ผมสัญญาว่าจะรักษาสร้อยเส้นนี้ไว้อย่างนี้ ฮึก ฮือออ"
 
    "ได้สิครับ พี่รักภีมมากพี่ไม่มีวันเกลียดมิ...."
 
  ปัง!!
"ฮืออออ พี่ภีมมมมมมม ผมขอโทษ"
 
 
 
    "