ซีรี่ส์ 4 ประตูหลอน ตอน นักเรียนหญิง...

     เวลา 22.50 น. บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านธาราน้ำใจ หมู่บ้านที่ตั้งอยู่แถวรามอินทรา ในค่ำคืนที่ฟ้ากำลังมืดสนิท ภายนอกมีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าและแสงจันทร์ ชาวบ้านต่างพากันอยู่ในบ้าน ทำกิจวัติประจำวันตามปกติ เว้นแต่เพียง ยังมีบ้านอยู่หลังหนึ่งในซอย 10 ซอยสุดท้ายของหมู่บ้าน ที่ยังคงเปิดไฟสว่างอยู่ สมาชิกภายในบ้านต่างมีสีหน้าที่เคร่งเครียด และกระวนกระวายใจ เมื่อลูกสาวคนเดียวบ้านยังไม่กลับมาถึงบ้าน
"ทำไงดีพ่อ โทรไปก็ไม่รับด้วย ป่านนี้มิ้นมันจะเป็นยังไงบ้าง"
"ใจเย็นๆ นะแม่ลูกเราต้องไม่เป็นไร เดี๋ยวพ่อจะลองไปที่บ้านแนนดู เผื่อลูกจะอยู่ที่บ้านเขา"
เมื่อพูดจบพ่อของมิ้นก็รีบเดินออกจากบ้านตรงดิ่งที่บ้านของ แนน ทันทีซึ่งบ้านของแนนอยู่ซอย 9 บ้านของทั้งคู่ห่างกันไม่มากเท่าไร นั่นจึงไม่แปลกที่มิ้นกับแนนจะสนิทกันมากที่สุด
เมื่อพ่อของมิ้นมาถึงที่บ้านของแนนเขาก็ไม่รอช้า รีบกริ่งเรียกทันที แต่มีเพียงเสียงหมาเห่าที่ดังออกมาจากในบ้าน ก่อนที่จะมีเหงาเด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาเปิดประตู
"อ้าว คุณลุง..มาทำไรที่นี่ค่ะเนี่ย"
"แนน !! มิ้นมาที่นี่มั้ยลูก ลุงโทรไปหาหยกกับฟ้าก็บอกว่าไม่ได้อยู่กับเขา"
"เอ่อ...มิ้นไม่ได้มาที่นี่ค่ะ เกิดไรขึ้นงั้นหรอค่ะ" แนนเดินออกมาจากประตู และเดินตรงมาหยุดที่รั้วบ้าน ที่พ่อของมิ้นยืนอยู่ ยิ่งเข้าใกล้มากแนนยิ่งเห็นสีหน้าของคนเป็นพ่อที่กำลังกังวลได้อย่างชัดเจน
"คุณลุงค่ะ เกิดไรขึ้นงั้นหรอค่ะ"
"มิ้นหายไปไหนก็ไม่รู้ป่านนี้ก็ยังไม่กลับบ้าน พ่อกลัวว่าเขาจะเกิดอันตราย ปกติเขาไม่เคยกลับดึกขนาดนี้"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะค่ะลุง หนูว่าอีกสักพักเดี๋ยวเขาก็คงกลับมาแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้เขาอาจจะกำลังเดินกลับมาอยู่ ก็เป็ยไปได้นะค่ะ ใจเย็นๆก่อน"แนนพยายามพูดเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกดี
"ถ้าเป็นอย่างที่หนูพูดจริงๆ ก็ดีน่ะสิ งั้นลุงมารบกวนแค่นี้แหละ ลุงกลับก่อนนะ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"แนนยืนมองพ่อของมิ้นอยู่ตรงหน้าบ้าน จนพ่อของมิ้นเดินกลับที่ซอยบ้านตัวเอง แนนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับประตูล็อกกลอน
"เมื่อกี้ใครมาหรอลูก"แม่ของแนนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ เอ่ยถามขึ้น
"คือ...เขามาตามหามิ้นอ่ะค่ะ หนูเลยบอกเขาไปว่ามิ้นไม่ได้มาที่นี่"
"มิ้นหายตัวไปงั้นหรอลูก !?"
"ไม่รู้สิแม่ หนูไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า" แนนรีบวิ่งขึ้นบันไดกลับเข้าห้องไปทันที
 
เช้าในวันต่อมา แนนเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียน เธอมาที่โรงอาหารก็พบเพื่อนในกลุ่มเดียวกันของเธอสองคน ที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ แนนทำสีหน้าแปลกใจ พยายามกวาดสายตามองรอบๆ โรงอาหาร
"เฮ้ย อีแนนมึงมองไรอยู่ว่ะ มานั่งเร็ว"เสียงหยก สาวอ้วนจ่ำม่ำผิวเข้มร้องทัก จนแนนสะดุ้งและเดินมาที่โต๊ะที่เธอนั่งอยู่กับเพื่อนอีกคน ชื่อฟ้า สาวร่างอวบ ที่ชอบพูดคุยเรื่องเพื่อนๆในโรงเรียนนและประสบการณ์ที่เธอเจอมาในแต่ล่ะวัน
"เออ มึงๆๆแล้วไอ้มิ้นล่ะ มันยังไม่มาเรียนอีกหรอว่ะ"แนนเอ่ยถามพร้อมกับวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะอาหาร
หยกและฟ้าหยุดเงียบและหันมามองหน้ากัน ก่อนที่จะหันหน้ามาทางแนนและตอบเป็นเสียงเดียวกัน "ไม่ !!"
"เมื่อวานพ่อมันโทรมากูทั้งคืนเลยเว้ย ไม่รู้ว่าอีมิ้นหายไปไหน เนี่ยไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนขยันๆ แบบมันจะไม่กลับบ้าน ปล่อยให้พ่อแม่ตามจนน่าเป็นห่วงแบบเนี้ย"ฟ้าพูด
"เฮ้ย มึงมิ้นมันจะหายตัวไปจริงๆก็ได้ มึงก็รู้นิสัยมันนิ"แนนนั่งลงข้างๆหยก
"โอ้ย ก็ไม่แน่หรอกดูอย่างเพื่อนพี่สาวฉันสิ แรกๆ ก็ดีนะ รอนนี้สิแรดเชียว"ฟ้าพูดไปก็ตักข้าวเข้าปากไปด้วย
"เออน่ะ บางทีพ่อแม่มันอาจจะเจอตัวมันแล้วก็ได้ เดี๋ยวมันก็มาเรียนเองแหละน่ะ"หยกพูดบ้าง
แนนนั่งเผลอไปมองภารโรงคนนึง ที่กำลังเดินมาเปิดประตูตรงบันไดของโรงเรียน ซึ่งที่นี่จะมีกฎว่าจะไม่อนุญาตให้นักเรียนขึ้นห้องเรียน จนกว่าภารโรงจะมาเปิดประตูบันไดให้ เพราะส่วนมากชอบไปมั่วสุมสูบบุหรี่กันบนห้อง จนทางโรงเรียนต้องออกกฎ
"เฮ้ย มึงประตูตรงบันไดเปิดล่ะ ขึ้นไปเอากระเป๋าเก็บกันมั้ย"แนนรีบชวน
"เออ ไปดิวันนี้หนังสือเยอะ ขี้เกียจแบกด้วย"หยกกำลังจะลุกออกจากโต๊ะ ในขณะที่ฟ้าเองก็วางช้อนส้อมลงบนจานเตรียมเก็บจานและขึ้นห้องเรียน แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงนักเรียนหญิงดังขึ้น
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"เฮ้ย อะไรกันว่ะ"แนนรีบลุกออกจากโต๊ะอาหารและรีบวิ่งขึ้นไปหาต้นเสียง ที่กำลังกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
เมื่อแนนมาถึงก็พบเห็นนักเรียนชายหญิงยืนมุงที่ห้องเรียนของเธอ แนนจึงฝ่าวงล้อมในขณะที่หยกและฟ้าพยายามตามติดๆ สิ่งแรกที่แนนเห็นผ่านหน้าต่างห้องเรียนตรงระเบียงคือ ภายในห้องเรียนมีนักเรียนหญิงคนนึงกำลังนอนนิ่งจมกองเลือดอยู่ในห้อง แนนจึงเปิดประตูห้องเรียนและเข้าไปดูใกล้
"ศพ !!"แนนอุทานออกมา หยกและฟ้าที่กำลังตามเข้ามาถึงกับชะงัก
"หรือว่า..."แนนค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ศพที่นอนนิ่งอยู่กลางห้องเรียน ท่ามกลางสายตาของนักเรียนมากมายที่กำลังมองอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องเรียน แนนค่อยๆพลิกตัวศพอย่างช้าๆ จนเห็นใบหน้าของศพชัดเจน "ไอ้มิ้น!!"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น นักเรียนหลบสิ้"ครูพละคนนึงรีบเดินเข้ามาในห้องเรียน ก่อนที่จะหยุดชะงักลง ส่วนแนนเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน...
 
ในเวลาไม่นาน ตำรวจและรถร่วมกตัญญูก็มายังที่เกิดเหตุ ศพของมิ้นถูกหามขึ้นไปยังท้ายรถร่วมกตัญญู พ่อแม่ของมิ้นก็มายืนดูศพของลูกสาวของเขาเช่นกัน แม่ของมิ้นร้องไห้หนัก จนต้องวิ่งเข้ามากอดร่างอันไร้วิญญาณยองมิ้น ลูกสาวคนเดียวของเธอ ที่เธอรักดั่งดวงใจ
"โธ่ ลูกแม่...ไม่น่าอายุสั้นเลย แล้วใครจะอยู่ทดแทนพระคุณของพ่อกับแม่ล่ะลูก"แม่ของมิ้นพูดไปก็สะอึกสะอื้นไป จนสามีของเธอต้องเข้ามาโอบไหล่
"ลูกเราดีแล้วนะคุณ ทำใจเสียเถอะ ลูกเราทำบุญมาแค่นี้.."
"ฮือๆๆ มิ้นลูกแม่..."
ศพของมิ้นถูกนำไปไว้ท้ายรถร่วมกตัญญู แนนที่เห็นการณ์ทุกอย่างทนดูไม่ได้ จึงรีบวิ่งออกมาและตรงดิ่งที่ห้องน้ำหญิงทันที แนนร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ เธอเสียใจกับสิ่งที่เธอเห็น และเกิดขึ้นเรื่องทุกอย่างที่เธอกำลังเจอ ถ้าเลือกได้ เธอจะกลับไปแก้ไขมัน แนนรีบล้างหน้าและเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบกับครูพล ครูหนุ่มที่สอนภาษาอังกฤษ นักเรียนหญิงส่วนใหญ่ทักจะชื่นชอบครูคนนี้มากที่สุดในโรงเรียน
"ร้องไห้หรอ พิมประภา"
แนนรีบเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยมือเปล่า "หนูแค่เสียใจอ่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
'เรื่องของเพื่อนเธอ ที่ฆ่าตัวตายในห้องงั้นหรอ"
"ฆ่าตัวตาย !?"แนนทำหน้าสงสัย
"ใช่สิ ถึงแม้ว่าตำรวจจะสันนิฐานว่านี่คือคดีฆาตกรรม แต่ว่าครูเชื่อนะ เพื่อนของเธอน่าจะฆ่าตัวตายในห้องเรียน เพราะมีดกำไว้ในมือซะด้วย"
"ไม่จริงอ่ะ มิ้นไม่มีทางกำลังไรแบบนั้น มันไม่มีทางฆ่าตัวตาย"แนนจ้องมาที่ครูพล"นอกซะจากจะมีคนฆ่ามันให้ตายในห้องเรียนมากกว่า"ยิ่งแนนพูดแบบนี้ยิ่งเข้าทางครูพล ที่ตั้งใจจะหลอกปั่นหัวเธอ
"แล้วเธอคิดว่าใครล่ะที่ฆ่าเพื่อนเธอ..."ครูพลยิ้มมุมปาก"เพราะมีดนั่น ศพเองก็กำอยู่ในมือแท้ๆ ยอมรับเถอะพิมประภาเพื่อนเธอน่ะฆ่าตัวตายจริงๆ"
"ถ้ามันฆ่าตัวตายจริงๆ ก็ต้องมีต้นเหตุ หรือสาเหตุที่ให้มันฆ่าตัวตายใช่มั้ยค่ะ"แนนมองครูพลอย่างไม่ล่ะสายตา"ถ้ามันฆ่าตัวตายจริงๆ ก็คงเป็นเพราะ...คนเลวที่ทำร้ายมันจนมันทนไม่ได้ และฆ่าตัวตายนั่นแหละค่ะ แต่ก็เอาเถอะถึงจะเดาไปก็คงเปล่าประโยชน์" แนนเดินมาข้างตัวครูพล "เพราะยังไงความจริง ก็คือความจริง ใช่มั้ยค่ะ..คุณครู" แนนเดินหนีไป ทิ้งให้ครูพลยืนมองเธอ ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
 
ตกเที่ยง แนนและเพื่อนนั่งคุยกันในโรงอาหาร แต่เสียงพูดคุยของคนมากมาย กลับไม่เข้ามาในหูของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว แนนคิดแต่เรื่องของมิ้นเพราะเธอเองรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"แนน แนน ไอ้แนน!!"หยกร้องทักจนแนนสะดุ้ง
"ไรว่ะมึง"แนนทำหน้ามุ่ยใส่"กูกำลังเครียดอยู่"
"เรื่องไอ้มิ้นใช่มะ..."หยกถาม
"เปล่าหรอก กูคิดเรื่องอื่นอ่ะไม่มีไรหรอกน่ะ"แนนนั่งเขี่ยข้าวในจาน
"พูดถึงเรื่องไอ้มิ้น กูล่ะช็อก มึงไม่สงสัยกันหรอว่ะว่าทำไมมันตายในห้อง กูว่านะต้องเป็นฝีมือของ..."ฟ้าเงียบไปพักนึง แนนและหยกหันมาตั้งใจฟังอย่างสนใจ "ผีแน่ๆ"
"โห้ยยยยย อีบ้าผีเผลอไรล่ะ ไม่มีหรอกเว้ย"หยกตีแขนฟ้า พร้อมกับทำหน้าตาไม่เชื่ออย่างจริงจัง
"เฮ้ย พวกมึงไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าผีบังตาในโรงเรียนเราหรอว่ะ ตอน 6 โมงเย็นถ้ายังมีนักเรียนอยู่ในห้องเรียน ผีก็จะบังตาเอาไว้ ไม่ให้คนภายนอกมองเห็น ไอ้มิ้นกลัวมาก เลยเอาใดมาแทงตัวเองตายไปเลย"ฟ้าพูด
"มันจะฆ่าตัวตายไปอยู่กับผีหรอไงว่ะ วุ้มึงนิก็..."หยกนั่งตักข้าวใส่ปาก ส่วนแนนส่ายหัวและถอนหายใจ
แล้วอยู่ครูพลก็เกิดคลั่ง วิ่งอยู่แถวระเบียงชั้นสอง จนแนนและเพื่อนๆ รวมถึงนักเรียนคนอื่นๆ ต้องหันมามอง และมุงดูกันอย่างหนาแน่น
"ออกไป ออกไป อย่าเข้ามานะไอ้ผีบ้า ออกไป"ครูพลโวยวาย ยิ่งมองเข้าไปในห้องเรียนของแนน ที่ยังมีคราบรอยเลือดอยู่ ครูพลยิ่งโวยวายใหญ่ จนวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า ภารโรงกับยามรวมถึงครูคนอื่นรีบตามไป
"อย่ามายุ่ง ครูผิดไปแล้ว ยกโทษให้ครู ออกไป อย่าเข้ามา"ครูพลร้องโวยวายบนดาดฟ้า เขาไม่รับรู้ถึงเสียงห้ามและไม่เห็นยามกับภารโรงและคนอื่นๆ นอกจากผีเด็กผู้หญิง เลือดเต็มตัว เดินอยู่รอบๆตัวเขา 
ครูพลพยายามมองตาม จนถอยไปชิดกับขอบของตึกเรื่อยๆ สีหน้าตื่นกลัว กับสิ่งเล้นลับที่วนเวียนรอบๆตัวเขาอยู่ ไม่ยอมไปไหน
"มาหาเราสิ..."เสียงของดวงวิญญาณบอกข้างหูครูพล
จู่ๆ ร่างกายของเขาก็บังคับตัวเองไม่ได้ ครูพลพยายามไม่ได้ แต่เสียงเชิญชวนนั้นกลับดังเข้ามาในหูเรื่อยๆ
"มาหาเราสิ...มาหาเราสิ...ครูชอบหนูมากไม่ใช่หรอค่ะ"
"ม่ายยยย ออกไป ออกไป" ครูพลกระโดดตึกลงไป ยามและภารโรงพยายามจะวิ่งเข้าไปคว้าตัว แต่ก็สายไปเสียแล้ว ร่างกายของหนุ่มดิ่งตกลงมาสู่พื้นอย่างรวดเร็ว ครูพลนอนแน่นิ่ง เลือดไหลออกมาเต็มตัว ท่ามกลางสายตาของนักเรียนมากมาย รวมทั้งแนน
"นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย"แนนอุทานออกมา
นักเรียนที่เห็นเหตุต่างพากันตกใจและกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
 
ในเวลาไม่นานทางโรงเรียนจึงออกประกาศว่าให้นักเรียนทุกชั้นเรียนกลับบ้านทันที แนนและเพือนรีบเก็บข้าวของเตรีนมจะกลับบ้าน แต่ฟ้ากลับปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำกะทันหัน
"เห้ย ไอ้แนนไปเข้าห้องน้ำกับกูหน่อยดิ"ฟ้าพูดขึ้น
"มึงก็ไปเองดิ กูจะกลับบ้านล่ะ ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน"แนนตอบ
"เออน่ะ แปปเดียวเอง"ฟ้ารีบลากแนนไปที่ห้องน้ำ
หยกตะโกนตามไล่หลัง "กูรอข้างล่างนะ"
เมื่อทั้งสองมาถึงห้องน้ำ ฟ้าก็รีบจัดการทำธุระส่วนตัวทันที ส่วนแนนก็กดมือถือเพื่อจะโทรบอกที่บ้าน แต่แล้วจู่เสียงของผู้หญิงที่แนนคุ้นหูก็ดังขึ้น
"มาหาเราสิ..."
แนนมองหาต้น ซึ่งในห้องน้ำนอกจากห้องฟ้าเข้าอยู่ ทุกห้องก็ไม่มีใครแล้ว..
"มาหาเราสิแนน มาหาเราหน่อย...."
แนนเดินตามเสียงไป เธอเข้าไปในห้องน้ำห้องสุดท้าย ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอมาห้องนี้
"ใครอ่ะ ใครเรียก.."แนนถาม และมองรอบๆ
จากนั้นเสียงชักโครกก็ดังขึ้น แนนรีบหันไปทางประตูเพราะรู้ว่าฟ้าคงเสร็จแล้ว แต่ในขณะที่เธอกำลังจะออกไปจากห้องน้ำ ประตูก็ปิดใส่เธอ 
"เฮ้ย !! อะไรว่ะ เปิดนะ เปิด"แนนพยายามเปิดประตู และตะโกนให้ฟ้าได้ยิน "ไอ้ฟ้า มึงเปิดประตูให้กูที ไอ้ฟ้าาาา"
ฟ้ายืนจัดผมอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ พร้อมกับมองไปรอบๆห้องน้ำ "ไอ้แนนไปไหนว่ะ ??"
"ไอ้ฟ้าาา ช่วยกูด้วย กูอยู่ห้องนี้"แนนพยายามตีและทุบประตูให้ฟ้าได้ยิน
"อีแนน มึงแอบกูหรอ ห๊ะ ?" ฟ้าเดินดูห้องน้ำทุกห้องจนถึงห้องสุดท้าย ภาพที่ฟ้าเห็นคือประตูห้องน้ำเปิดอยู่ และไม่มีเสียงใดๆ 
แต่ด้านแนน เห็นขาของฟ้ายืนอยู่ตรงหน้าห้องที่เธอถูกขัง "ฟ้า...ช่วยกูด้วย"
"ไปไหนของมันเนี่ย ทิ้งกูอีกล่ะ"ฟ้าเดินออกจากห้องน้ำไป แต่แนนยังคงเห็นขานักเรียนหญิงยืนอยู่หน้าห้องน้ำ
แนนจึงก้มลงมา เพื่อจะบอกกับฟ้า "ไอ้ฟ้ากูโดนขัง...ไอ้ฟ้า ไอ้ฟ้าาา"
ขาที่แนนเห็นยังยืนนิ่ง แต่คราวนี้มีเลือดไหลกองเต็มพื้น แนนรีบลุกขึ้น และออกห่างจากประตูให้มากที่สุด...
"เธอเป็นใครอ่ะ..."แนนถาม แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
ทุกอย่างเงียบสงบไปพักนึงก่อนที่ขาปริศนาจะค่อยๆเดินมาที่ห้องข้างๆ แนนพยายามมองแม้จะเห็นไม่ชัด...และจู่ๆ ก็มีมือบางอย่างค่อยๆ เอื้อมขึ้นมา พยายามเกาะตรงผนังห้องน้ำ แนนกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอรีบดันประตู จนประตูเปิดออก แนนรีบวิ่งกลับไปที่ห้องเรียนทันที
 
เมื่อมาถึงแนนก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเรียนแล้ว ชั้นเรียนเงียบสงบมีเพียงเธอคนเดียวที่ยังอยู่ แนนมองมาที่ห้องเรียนของเธอ แนนยังเห็นกระเป๋าเรียนของตัวเองวางอยู่บนโต๊ะ แนนจึงเปิดประตูเข้าในห้องเรียน แต่สิ่งแนนเห็นคือนักเรียนหญิงคนนึงกำลังนั่งหันหลังอยู่บนโต๊ะของคุณครู
นักเรียนหญิงคนนั้นนั่งฮัมเพลงอย่างสบายใจ แนนอาศัยจังหวะนี้ค่อยๆเดินอ้อม พยายามคลานที่โต๊ะโดยไม่ให้เด็กคนนั้นเห็น แนนคลานมาที่หลังและค่อยๆ คลานไปตรงที่เธอนั่ง ติดริมหน้าต่าง แนนค่อยๆหยิบกระเป๋าให้เบาที่สุด ก่อนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นจะเงียบเสียงลง และค่อยๆลุกขึ้นมาจากโต๊ะเรียน
"ชิบหายแล้ว"แนนพูดกับตัวเอง แนนจึงพยายามนั่งติดริมกำแพงอาศัยเก้าอี้นักเรียน ที่ถูกยกคว่ำบนโต๊ะเรียนในการบัง พร้อมกับเอากระเป๋าบังปิดหน้าตัวเองไว้...
เสียงรองเท้าของเด็กผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ เดินใกล้เข้ามากับโต๊ะที่แนนกำลังแอบ เธอส่งเสียงฮัมเพลงอยู่เรื่อยๆ แนนพยายามมองผ่านกระเป๋าที่เธอเอาบังเอาไว้ เธอรู้คุ้นหน้ากับเด็กคนนี้มากๆ เหมือนกับ...
"อีแนน !!"
แนนสะดุ้งเฮือกเธอค่อยๆ เลื่อนกระเป๋าที่บังหน้าไว้ออกลงช้าๆ แนนเห็นมิ้นกำลังยืนอยู่พร้อมกับถือโทรศัพท์
"มิ้น..."
"เมื่อไรมึงจะมาสักทีว่ะ กูรอนานแล้วนะเนี่ย ของไรว่ะที่มึงจะให้กูหาเนี่ย"มิ้นเดินมาที่โต๊ะแนน พร้อมกับคว้าหาของใต้โต๊ะแนน ระหว่างนั้นแนนก็นั่งมองอยู่ใกล้ๆ 
"เออ งั้นมึงรีบขึ้นมาเลยนะ กูรออยู่"มิ้นนั่งรอแนนที่โต๊ะ แนนนั่งมองมิ้นโดยที่เอากระเป๋านักเรียนบังไว้เล็กน้อย
"ครูพล !"มิ้นลุกขึ้น แนนสังเกตุเห็นครูหนุ่ม เดินเข้ามาหามิ้น
"มาทำไรที่นี่คนเดียว มันเย็นมากแล้วนะ  ไม่รีบกลับบ้านหรอ"ครูพลเอื้อมมือมาจับไหล่ของมิ้น
"คือหนู..มารอเพื่อนอ่ะค่ะ เดี๋ยวมันก็มาแล้ว แล้วครูล่ะค่ะ ทำไมไม่กลับบ้าน"
"จะให้ครูกลับบ้าน โดยที่ไม่มีอะไรให้เธอติดไม้ติดมือกลับบ้านงั้นหรอจ๊ะ"ครูพลเข้ามากอดเอวของมิ้น
มิ้นพยายามดันตัวครูพลออก
"เฮ้ย ครูจะทำไรอ่ะ ปล่อยนะเดี๋ยวมีคนมาเห็น"มิ้นพยายามดันตัวครูพลให้ออกห่าง แต่อีกฝ่ายเข้าจู่โจม
ครูพลพยายามไซ้ร์ซอกคแของมิ้น ซึ่งมิ้นเองก็พยายามดิ้นรนทั้งดันตัวครูพลออก และร้องให้คนช่วย มิ้นผลักครูพลออกและรีบวิ่งหนี แต่เธอไปถึงเพียงหน้าเรียนเท่านั้นครูพลก็จับเธอนอนและพยายามปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของเธอออก 
"ไอ้มิ้น..."แนนยังคงนั่งมองอยู่ที่เดิม และมองดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ 
มิ้นพยายามดิ้นรหนีเอาตัวรอด จนมิ้นเห็นแนนที่กำลังแอบดูนอกห้องเรียน ซึ่งแนนก็ตกใจที่เห็นตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าห้องเรียน นั่นหมายความว่าตอนนี้แนนกำลังอยู่ในเหตุการณ์อดีตที่มิ้นสร้างขึ้น..
"ไอ้แนน ช่วยกูด้วย"มิ้นพยายามร้องเรียก แถมยังต้องสู้กับแรงของครูพลที่พยายามจะข่มขืนเธอ  แต่สิ่งที่แนนทำคือปิดประตูห้องเรียนและหนีไป มิ้นถึงกับอึ้ง
"เพื่อนของเธอไม่มีทางช่วยไรได้หรอก ยอมซะเถอะจะไม่เจ็บตัว"ครูพลพูด มิ้นจึงต่อยตบหน้าครูพลและถีบครูพลออกห่าง ตอนนั้นเธอทำไรไม่ถูก จึงพยายามจะวิ่งไปที่โต๊ะของตัวเอง ทีนั่งข้างๆแนน เธอจำได้ว่ามีฟุตเหล็กวางอยู่ อย่างน้อยก็ในนาทีนี้มันก็เอามาป้องกันตัวได้
"ฟุตเหล็กใต้โต๊ะ"มิ้นพูดและค่อยๆเดินโซเซพยายามมาที่โต๊ะ 
แนนมองมาที่ใต้โต๊ะมิ้น และพยายามจะคว้าฟุตเหล็ก แต่ได้ยินเสียงดัง ตึ่ง!! ร่างของมิ้นล้มลง ครูพลเป็นฝ่ายคร่อมมิ้นเอาไว้ มิ้นพยายามดิ้นสุดแรงเกิด
"มึงกล้าทำกูเจ็บหรอ ห๊ะ ตายซะดถอะมึง"ครูพลหยิบมีดพกพา ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"เฮ้ยยย อย่านะ!!"แนนตะโกนร้อง แต่บุคคลตรงหน้าไม่ได้ยิน กลับจวกแทงมิ้นอย่างเลือดเย็น แทงซ้ำๆ จนมิ้นหมดลมหายใจ ครูพลปาดคอมิ้นเป็นการปิดท้าย และนำมีดของตนมาเช็ดกับเสื้อ และยัดใส่มือให้ศพของมิ้นกำไว้ให้แน่นๆ เพื่อให้ลบรอยนิ้วมือของเขา ก่อนที่เจ้าตัวจะหนีไป
แนนนั่งมองดูศพของมิ้นที่นอนจมกองเลือด แนนได้แต่นั่งร้องไห้หวนย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ก่อนที่ครูพลจะมาข่มขืนมิ้น
แนนเอาใบเกรดวางบนโต๊ะของครูพล 
"นี่มันอะไรกันค่ะครู ทำไมเกรดหนูได้แค่นี้ งานก็ส่งครบนิค่ะ"
"นี่พิมประภา ถึงในห้องนี้จะไม่มีครูคนอื่นๆ อยู่ก็ใช่ว่าเธอจะมาส่งเสียงดังในห้องงพักครูได้นะ"ครูพลพูด
"งั้นครูตอบหนูมาสิค่ะ ว่าทำไมเกรดได้แค่นี้"แนนพูด
"อืม...ก็รายงานที่เธอส่งมา เธอทุจริตครูเลยจำเป็นที่ต้องหักคะแนนของเธอ"
แนนนิ่งเงียบไป ครูพลลุกขึ้นมาหาเธอ
"แต่ถ้าเธออยากได้เกรด 4 ในการสอบครั้งต่อไป ครูมีวิธีนะ"
"วิธีอะไรค่ะ"แนนทำหน้าสงสัย
"เพื่อนเธอที่ชื่อมิ้น ครูชอบเขา...เธอต้องให้เขามาหาครู ที่ห้องเรียนของเธอ เย็นนี้ เจอกันแบบสองต่อสอง แค่เนี้ย!! เธอก็ได้เกรด 4 ไปแล้ว"
"แค่นั้นจริงๆหรอค่ะครู"แนนพูด
"ใช่สิ หรือเธอไม่อยากได้เกรดล่ะ..."ครูพลพูดจบ แนนก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนที่เธิจะตอบตกลง
ตกเย็นของวันนั้น แนนได้โทรไปนัดมิ้นให้มาหาที่ห้อง
"ฮัลโหลมิ้น...มาหาเราสิ มาหาเราหน่อย บนห้องอ่ะ พอดีหาของไม่เจอ แปปเดียวๆๆ เออๆๆรีบๆมานะ"แนนกดวางสายมิ้นไป ก่อนที่จะหลบตัวอยู่ในห้องน้ำ ห้องสุดท้าย 
มิ้นนนั่งรอแนนจนถึงเวลา 6 โมง มิ้นต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ภารโรงที่เดินผ่านไปผ่านมา พร้อมกับโทรตามแนน แต่แนนกับบอกให้รอ จนครูพลเข้าข่มขืนเธอในห้องเรียน
ด้านแนนที่กำลังหลบอยู่ ไม่รู้เบยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง จนเธอตัดสินใจเดินออกมา และเดินมาที่ห้องแต่ระหว่างทางเจอกับภารโรงเธอเลยรีบเข้าไปถาม
"ห้อง ม.6/4 มีคนอยู่มั้ยค่ะ"แนนถาม
"ไม่นิหนู ห้องมันก็ปิดสนิทนะ"ภารโรงตอบ
"แต่เพือนหนูรออยู่ที่นั่นนะค่ะ"แนนบอก
"ถ้างั้นคงเป็นผีบังตาไว้แหละ ถ้าหนูไม่แน่ใจ ก็ลองไปดูสิ ห้องมันปิดแล้วจริงๆ"ภารโรงบอก
แนนรีบวิ่งที่ห้องเรียน แต่สิ่งที่แนนเห็นคือ ประตูยังคงเปิดอยู่ แนนเห็นครูพลพยายามข่มขืนมิ้นอยู่ มิ้นเงยหน้ามามองแนน ด้วยสายอ้อนวอน
"ไอ้แนน...ช่วยกูด้วย"
แนนยืนลังเลอยู่พักนึงก่อนที่ภารโรงจะเอ่ยถาม
"หนู ประตูเปิดทิ้งไว้หรอ ทำไมลุงไม่เห็นล่ะ"ภารโรงเดินเข้ามา แต่แนนรีบปิดประตูและเดินหนีไป
"อ้าวหนู และเพื่อนหนูล่ะ"ภารโรงถาม แต่แนนไม่สนใจ เมื่อภารโรงเดินมาที่ห้อง สิ่งที่ภารโรงเห็นคือ ห้องไม่มีคนและโต๊ะเก้าอี้ก็วางเป็นระเบียบ ภารโรงจึงเดินไปจากห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังหนีตาย อยู่ในห้อง เพราะผีบังตาลุงภารโรงจึงไม่สามารถเห็นได้นั่นเอง
 
กลับที่แนนที่กำลังนั่งมองศพของมิ้นอยู่ในห้อง แนนพนมมือไว้ศพมิ้น "กูขอโทษ ตอนนั้นกูไม่รู้ว่าจะช่วยมึงยังไง กูไม่อยากให้มึงมาตายเลยนะมิ้น" แนนพนมมือพร้อมกับร้องไห้
"มึงรู้ทุกอย่าง..."เสียงของมิ้นพูดขึ้น แนนนิ่งและมองมาที่ศพของมิ้น
"มึงทิ้งกู...มึงปล่อยให้กูต้องตาย..."ศพของมิ้นค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ บิดคอซ้ายขาวพร้อมกับดึงมีดออก ค่อยๆเดินเข้ามาหาแนน ที่นั่งตัวสั่นติดกำแพง
"กูขอโทษ ฮือๆๆๆ กูไม่ได้ตั้งใจ กูขอโทษ"แนนพนมมือไหว้ศพของมิ้นที่กำลังยืนถือมีดอยู่ตรงหน้า
"กูไม่ให้อภัย !! เพื่อนเลวๆอย่างมึง ไม่สมควรมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ตายซะ"มิ้นเอาแทงเข้ากลางของแนน และจวดแทงซ้ำๆ ไปทั่วอย่างไม่นับ "มึงต้องตาย ตายไปซะ มึงต้องตาย"มิ้นเอามีดแทงคอแนนเป็นการปิดท้าย ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้องเรียนอย่างช้าๆ และปิดประตูลง
ทิ้งให้แนนนอนยื้อชีวิตอยู่ในห้อง แนนพยายามหายใจทางปาก ยื้อชีวิตตัวเองให้ได้นานที่สุด ก่อนที่จะเห็นลุงภารโรงเดินผ่าน ไปแนนพยายามยกมือขึ้นใจก็อยากร้องเรียกให้ช่วย จนสุดท้ายเธอก็หมดลมหายใจ..
 
ก่อนที่แนนจะได้ยินประโยคสุดท้ายมิ้น "มาหาเราสิ...มาอยู่ด้วยกัน"
 
The end