ฟิคสั้นๆ 『Fic Attack on Titan 』

ความมืดมนในจิตใจ
ถึงแม้อาจจะดูเหมือนพวกโรคจิตในจิตใจ
ทั้งที่ไม่ใช่ ก็ไม่ต่างจากคุณ ที่มีความมืดในจิตใจกันทุกคน
ไม่ต่างจากคุณเลย............
============================================
 จิ๊บ....จิ๊บ...จิ๊บ เสียงของนกน้อยสีฟ้าที่กำลังร้องเหมือนปลุกเด็กหนุ่มที่นอนอยู่
"อือ…"เด็กหนุ่มผมทองลืมตาจนเห็นดวงตาสีฟ้าสดใส ที่เปิดรับแสงสว่างของแสงแดดที่ผ่านหน้าต่างบานเล็กบนหัวเตียงที่สอดส่งมาลงบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม
"อ้าว? อาร์มินตื่นแล้วหรอ? ตื่นสายนะนายเนี้ย"เสียงของหนุ่มหัวโล้นเกรียนๆ พูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทของเจ้าตัวอยู่แล้ว จ้องมองเด็กหนุ่มที่เพิ่งตื่นนอนตรงหน้า
"โคนี่…? กี่โมงแล้วเนี้ย?"อาร์มินถามโคนี่พลางบิดขี้เกียจในตัว
"ทุกคนกินข้าวเสร็จหมดแล้วเนี้ย…นายน่ะช้าสุดเลย ดีนะที่เอเลนกับมิคาสะไปจองไว้ก่อน"โคนี่พูดพลางมองอาร์มินที่กำลังลุกขึ้นและกำลังจะถอดเสื้อผ้า จนโคนี่ต้องหันหลังให้อาร์มิน
"เฮ้ย! อาร์มิน! เวลานายจะถอดเสื้อ ช่วยบอกทีดิฟร่ะ"
"ขอโทษนะ โคนี่ ผมเสร็จแล้วล่ะ"
"ไปกันเถอะ…"ทั้ง2คนได้ออกจากห้องไปโรงอาหารทันที
"เฮ้~ อาร์มิน!!"เอเลนและแจนโบกมือให้อาร์มิน
"เอเลน? แจน? แปลกจังนะครับ ที่ทั้ง2คนไม่ทะเลาะกัน"อาร์มินพูดพลางมองทั้ง2คน
"ก็วันนี้วันพิเศษนี่นา"
"วันพิเศษ?"อาร์มินเอ่ยถามด้วยความงุนงง
"เอาเป็นว่า ตอน3ทุ่มนายมาที่นี่แล้วกันนะ"ทั้ง3เอ่นพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย
"อะ…อืม"
ณ เวลา3 ทุ่ม
อาร์มินนั่งรอที่โรงอาหาร ทั้งโรงอาหารเงียบกริบ มีแค่หนุ่มผมทองนั่งเพียงคนเดียวทั้งโรง อาการระแวงและหวาดกลัวนิดๆ 
ตึก ตึก…เสียงฝีเท้าของคนปริศนา
'ใครกัน…!? แจน? โคนี่? คนอื่นๆ ไม่สิไม่น่าใช่ ความรู้สึกนี้'
หมับ! อาร์มินถูกปิดตาด้วยความตกใจของอาร์มินจึงตะโกนออกไป
"เหวอ!"
"ฉันเองไม่ต้องตกใจหรอก"เสียงใสของหญิงสาวรูปร่างคล้ายอาร์มิน ทั้งผมและดวงตา แต่แค่ตัวเล็กกว่าอาร์มินและผมยาวกว่า
"คริสต้า?"
"จ๊ะ^^ รอตรงนี้ก่อนนะ ห้ามถอดผ้าปิดตาจนกว่าฉันจะบอกให้ถอดนะ"
"อะ…อืม" คริสต้าวิ่งหายไปสักพักใหญ่ๆ อาร์มินนั่งคิดว่ามีใครจะมาแกล้งเขาอีกมั้ย อาร์มินสัมผัสถึงแสงสว่างความร้อนของเปลวไฟเล็กๆ ที่ส่องมายังผ้าปิดตา
"ถอดผ้าได้แล้วนะ อาร์มิน"เสียงของคริสต้าบอกพลางเดินไปข้างหน้า อาร์มินค่อยๆถอดผ้าปิดตาออก ก่อนจะลืมตามองภาพที่อยู่ด้านหน้า
ทุกคนในทีมและเพื่อนๆของเขา ยืนอยู่ตรงหน้า
"ทุกคน?"มีเค้กมาอยู่ตรงหน้าอาร์มิน อาร์มินมองคนที่ยื่นเค้กให้อาร์มิน เขาคือ แจน 
"จ-แจน?"อาร์มินมองพลางอึ้งกับการกระทำของอีกฝ่าย
"อาร์มิน…สุขสันต์วันเกิดนะ"ทุกคนพูดพลางส่งรอยยิ้มให้อาร์มิน ร่างบางน้ำตาไหลเอ่อ ออกมา
"เอ๋?…อาร์มิน เป็นอะไรไป? ตกใจหรอ/คะ "
"ป่าวครับ…ผมขอโทษที่เข้าใจว่า ทุกคนเกลียดผม ผมดีใจจริงๆ"อาร์มินสะอื้นและพลางเช็ดน้ำตาตนเองจนเป็นรอยแดง แจนรีบจับมืออาร์มินให้หยุดการกระทำแบบนี้นั้น และตนเองเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายด้วยความอ่อนโยน
"รอยแดงเต็มไปหมดเลย เดี๋ยวจะเจ็บนะ"แจนพูดพลางโอบกอดอาร์มินไว้ 
"แจน…ทำตามที่ตั้งใจไว้สิ" เสียงในความทรงจำของเขาดังขึ้นมา นั้นคือภาพเขากับมาร์โก้กำลังคุยกันเรื่อง
อาร์มิน
"อาร์มิน…ฉันมีเรื่องจะขอร้องนาย"
"ครับ?"
"นาย…ช่วยเป็นแฟนของฉันได้มั้ย?"
"เอ๋!? แต่ผมเป็นผู้ชายนะแจน"อาร์มินพูดพลางหน้าแดงและรีบปฏิเสธทันที
"เรื่องนั้นช่างมันสิ ความรักมันห้ามเรื่องเพศได้ด้วยหรอ?"
"ไม่…"
"หรือว่านายรังเกียจฉัน?"
"ไม่ใช่นะครับ! ผมน่ะ ชอบแจนที่สุดเลย ชอบตั้งนานแล้ว"
"งั้นเป็นอันตกลงนะ"
"กะ…ก็ได้ครับ"
"ฮิ้วววว อาร์มินกับแจนคบกันแล้วโว้ยยย"พวกผู้ชายในทีมสำรวจต่างตะโกน
"อ้าว นี่ใช้เวลาจีบกันไปตั้งจะเที่ยงคืนแล้วหนิ"
"จริงหรอเนี้ย?"แจนพาอาร์มินไปหลังพุ่มไม้ที่มีคนน้อยๆ
"มีอะไรหรอ? แจน"ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบอย่างดูดดื่มและหอมหวาน ต่างฝ่ายเคลิ้ม
"แจนบ้า"อาร์มินพูดเบาๆและทุบที่แขนแจนเบาๆ
"บ้าแล้วรักป่าวล่ะ?"
 "ไม่…"
"จริงดิ!!!?"
"ไม่ปฎิเสธ…สักหน่อย"เมื่ออาร์มินพูดจบก็ถูกแจนโอบกอดทันที ใบหน้าหวานเหมือนผู้หญิงหน้าแดงราวกับหญิงสาวที่ถูกผู้ชายโอบกอดโดยไม่ทันตั้งตัว
"รักนะ …"
              ==============END