วันเพ็ญ...เดือนสิบสอง

               หลังจากค่ำคืนวันลอยกระทงได้ผ่านพ้นไป อนุพงษ์กับพุ่มพฤกษ์ ได้แสดงความรักต่อกันอย่างเต็มที่ ทั้งคู่มีความสุขเป็นอย่างมาก     พุ่มพฤกษ์ ได้ตัดสินใจแล้วว่า จะเดินออกจากชีวิตของอนุพงษ์ แต่ขอเวลา เพื่อสัมผัสกับความรักบ้าง แม้มันจะเป็นเวลาเพียงหนึ่งเดือนนับจากนี้ก็ตาม มันคือเดือนที่สิบสองของปี จะเป็นเดือนสุดท้าย วันสุดท้าย ของการรักกัน แต่เธอไม่เคยปริปากบอกกับอนุพงษ์เลยสักคำ     อนุพงษ์รู้เพียงว่า เขารักพุ่มพฤกษ์ด้วยใจอันเปี่ยมล้น จนลืมเลือนหญิงคนอื่นหมดสิ้น รวมถึงแพรวา หญิงที่คบกันมาเป็นเวลา 5 ปี          พุ่มพฤกษ์รู้ดีว่า เวลาเพียงหนึ่งเดือนมันรวดเร็วมาก จึงใช้เวลาทุกนาทีให้มีค่าที่สุด     เธอแอบค้นเบอร์โทรศัพท์ของแพรวาจากโทรศัพท์มือถือของอนุพงษ์ แล้วโทรนัดแพรวาออกมาคุยเป็นการส่วนตัว ในเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ระหว่างตัวเธอ กับอนุพงษ์ เพื่อขอเวลาและต้องการให้แพรวาเข้าใจ ต่อสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ และกำลังจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเพียงความทรงจำที่ดีตลอดไป      แพรวาคิดไปว่าพุ่มพฤกษ์ มีเจตนาที่ไม่ดี เข้ามาสร้างสถานการณ์เพื่อทำลายความรักของตัวเธอกับอนุพงษ์ จึงปฏิเสธการนัดพบไป          พุ่มพฤกษ์ต้องการจะหยุด ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องราว ระหว่างตัวเธอกับอนุพงษ์ไว้เพียงเท่านี้เธอขอทำเรื่องย้ายที่ทำงาน ไปอยู่ต่างจังหวัด และพยายามเลิกติดต่อกับอนุพงษ์ อย่างเด็ดขาดอนุพงษ์จึงไม่สามารถติดต่อพุ่มพฤกษ์ได้อีก      แต่สิ่งที่พุ่มพฤกษ์กำลังทำ มันสร้างความทรมานและกระวนกระวายใจแก่อนุพงษ์ยิ่งนัก     สภาพของอนุพงษ์ ขณะนี้ ไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติ สายตาเหม่อลอย บางครั้งก็เผลอพูดคนเดียว ความสามารถ ในการทำงานลดลง จนหัวหน้าแผนกสั่งพักงานชั่วคราว      แพรวาเป็นห่วงอนุพงษ์มาก จึงรีบมาดูแล และคอยให้กำลังใจ จนอนุพงษ์เริ่มดีขึ้นและเป็นปรกติ     อนุพงษ์ทบทวนความคิดของตนเอง จึงเกิดความรู้สึกสงสารแพรวาขึ้นจับใจ ที่ถูกละเลยมาโดยตลอด ถึงเวลาที่เธอ จะได้รับการชดเชยด้วยความรักบ้างแล้ว     ‘แต่งงานกับผมนะแพร’ อนุพงษ์ตัดสินใจพูดประโยคนี้ออกมา     ไม่มีคำตอบใด หลุดออกจากปากแพรวาทั้งสิ้น มีเพียงรอยยิ้มพร้อมน้ำตา แสดงถึงความตื้นตันใจอย่างสุดซึ้ง เธอพยักหน้าตอบรับคำขอของอนุพงษ์ ด้วยความเต็มใจ     ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน อย่างแนบสนิท ด้วยความผูกพัน ที่มีต่อกันถึง 5 ปีเต็ม     งานแต่งงานระหว่าง อนุพงษ์กับแพรวา ถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในวันแรกของปีใหม่ซึ่งทั้งคู่ ถือเป็นวันฤกษ์ดีที่สุด     อนุพงษ์ในชุดสูทสีขาว ดูมีสง่าราศรีมาก ยืนคู่กับแพรวา ในชุดราตรีสีขาวเช่นเดียวกันทั้งคู่คือเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว ที่เหมาะสมกัน ราวกิ่งทองกับใบหยกโดยแท้     ทั้งคู่ยืนต้อนรับแขก อยู่ด้านหน้างาน แขกเหรื่อเริ่มทยอยเข้ามาร่วมงานกันบ้างแล้ว     แขกพิเศษซึ่งไม่ได้รับการ์ดเชิญ กำลังเดินเข้ามา หยุดยืนพร้อมรอยยิ้มและความยินดีต่อหน้าคู่บ่าวสาว     เธอคือพุ่มพฤกษ์นั่นเอง  !     ‘ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ขอให้ทั้งคู่รักกันตลอดไป’ พุ่มพฤกษ์กล่าวคำอวยพรอย่างจริงใจ     ‘ขอบใจมากนะพุ่ม’ อนุพงษ์กล่าวด้วยน้ำเสียงอันบางเบา     ‘ระยะเวลาหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ พุ่มพยายามทำทุกอย่างให้คุณทั้งคู่ได้กลับมารักกันเหมือนเดิม แม้ว่าตัวพุ่มเอง จะต้องทุกข์ทรมาน มากมายก็ตาม แล้วมันก็กลายเป็นความจริง อย่างที่พุ่มตั้งใจมันคือความสุข ที่ได้เห็นคนที่ตัวเองรัก ได้พบกับความรักที่แท้จริง พุ่มยังรักพี่พงษ์ไม่เปลี่ยนนะแต่แพรวาคือคนที่เหมาะสม กับพี่พงษ์มากกว่า ขอให้มีความสุขมากๆในชีวิตคู่นะคะลาก่อน’พุ่มพฤกษ์เอ่ยความในใจกับบ่าวสาว แล้วเดินออกจากงานไปด้วยรอยยิ้มและน้ำตา