ในหน้าร้อนนี้

   ตัวฉันที่อยู่คนเดียวในป่าใหญ่ซึ่งไร้ทางออก
ไม่มีใครรู้ว่าฉันมีตัวตน
ตัวฉันคือปีศาจร้ายในตำนาน
เหล่าผู้คนต่างก็รังเกียจ มันช่างเหงาเหลือเกิน
"ไฟน์ ถึงเราจะถูกรังเกียจแต่เจ้าอย่าเกียจเหล่ามนุษย์เลย"
"ทำไมหรอคะ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรให้พวกเขาแท้ๆ แต่พวกเขายังรังเกียจเราเลย"
"ไฟน์อย่าลืมสิว่าเจ้าเป็นครึ่งจิ้งจอก พ่อของเจ้าเองก็เป็นมนุษย์"
"สัญญากับแม่สิว่าเจ้าจะไม่ไปยุ้งเกี่ยวกับมนุษย์จนกว่าเจ้าจะควบคุมพลังจากดวงตาสีแดงได้"
"ค่ะข้าสัญญาท่านแม่"
.
.
.
"ท่านแม่วันนี้ข้านำดอกไม้มาให้ท่านด้วยนะ"
ไฟน์ ที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพของแม่เขาทำสีหน้าเศร้าๆดวงตาที่ไม่สท้อนแสงเหมือนกับว่าเธอไม่ได้คิดถึงโลกภายนอกแล้วกักขังตัวเองไว้ที่ไหนซักแห่งและไม่ได้คิดอะไรอีก
"เมื่อไหร่ข้าจะควบคุมดวงตาสีแดงได้ซักทีนะ"
"อยากไปข้างนอกจังเลย โลกที่อยู่นอกคฤหาสน์จะเป็นยังไงนะ จะมีทะเลรึเปล่าอยากเห็นบ้านเมืองจังเลย อยากจะไปตามหนังสือที่กล่าวไว้ ข้าอยากมีเพื่อนเหลือเกิน"
ไท่ว่าห้องเวลาจะผ่านพ้นไปนานเท่าไหร่แต่เด็กสาวก็นั่งอ่านหนังสือแล้วเหม่อลอย แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่อ่านหนังสือก็มีสายลมพัดมากลิ่นไอของมนุษย์ก็พัดมาด้วย่นกัน ไฟน์ได้สูญเสียสติ แล้ววิ่งออกคฤหาสน์ไปแล้วก็ได้เจอเด็กหนุ่มที่หลับได้ต้นไม้ต้นใหญ่
"เออะ... ห๊ะ ที่นี่ที่ไหนไม่เอานะไม่นะ"
ไฟน์ ที่ได้สติก็ร้องไห้ข้างๆเด็กหนุ่ม
"หึ?  เธอเป็นอะไรหรอทำไมถึงมานั่งร้องไห้ตรงนี้ล่ะ"
เด็กหนุ่มถามแต่เด็กสาวก็ไม่ได้ตอบเหมือนเสียงของเขาส่งไปไม่ถึง
"นี่ฉันชื่อว่าสึกิฮิโกะ โซตะนะแล้วเธอหล่ะ"
เด็กหนุ่มจับมือเธอไว้แล้วเด็กสาวก็เงยหน้าพร้อยสีหน้าหวาดกลัว
"ไฟน์!! ขะ ขะขะข้าชื่อไฟน์!!!!"
เด็กสาวตะโกนด้วยเสียงสั้นๆของเธอแล้วเด็กหนุ่มก็ยิ้มแล้วพูดว่า
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอเจออะไรมาบ้าง แต่ว่าอย่ากลัวฉันเลยนะ มาสิไปที่บ้านฉันก่อนนะ"
เด็กหนุ่มยื่นขึ้นแล้วส่งมือของเขาให้เด็กสาว
"ขอบคุณเจ้ามากเลยนะ"
เด็กสาวร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจมาก เด็กหนุ่มกุมมือเด็กสาวแล้วพูดว่า
"อย่าร้องสิไฟน์"
(อา... ความอบอุ่นเหล่านี้มาจากมือของเจ้าที่กุมมือข้าไว้พวกมนุษย์เนี่ยมือุ่นแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ)
หลังจากนั้นโซตะก็พาไฟน์ไปรู้จักกับเพื่อนของเขาในบ้านหลังใหญ่