สำหรับชั้นแกคือเพื่อนแท้ 2
9.7
เขียนโดย นิกซ์
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 17.43 น.
18 ตอน
2 วิจารณ์
20.34K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 26 มีนาคม พ.ศ. 2558 08.44 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
7) อย่าทิ้งผมนะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความP พากย์
สวัสดีคะ เหล่ามะหมานั้นเป็นสัตว์ที่รักและผูกพันธ์กับเจ้าของมาก และสิ่งที่เหล่ามะหมาที่มีเจ้าของกลัวที่สุดก็คือ...การถูกทอดทิ้งนั่นเอง และชั้นก็จะเล่าเรื่องของเจ้าแตงไทย มะหมาเชื้อสายหลังอาน หูตั้งสีน้ำตาลแดงรูปร่างผอมเพียวไม่สูงไม่เตี้ยจนเกินไป ที่วันหนึ่งมันเกิดป่วยอึออกมาเป็นเลือด ในตอนนั้นทั้งชั้นและแม่ต่างกลัวว่ามันจะตาย พวกเราจึงตัดสินใจพามันไปที่ คลีนิกสุนัขแถวบ้าน
โดยแม่ของชั้นเป็นคนพาไป แม่เล่าว่าพอพาเจ้าแตงไทยไปถึงเตียงหมอ สัตวแพทย์บอกว่าเจ้าแตงไทยต้องรักษาอยู่ที่คลีนิกคืนหนึ่ง แม่เดินไปลาเจ้าแตงไทย เจ้ามะหมาเชื้อหลังอานพยายามขยับตามแม่ ส่งสายตาเว้าวอน บ่งบอกว่าอย่าทิ้งผมนะ
แตงไทย พากย์
สวัสดีครับผมแตงไทย ผมเคยป่วยจนต้องพาไปหาสัตวแพทย์ ในตอนรักษานั้นผมกลัว...กลัวเหลือเกินว่าเจ้าของจะทิ้งผมไป หนึ่งคืนในการรักษาที่คลีนิกนั้นมันช่างทรมารใจของผมมากๆเลย พอแม่จะจากผมไป ผมพยายามขยับตัวตามแม่ แต่แม่กลับบอกผมว่า
แม่ : แตงไทย เดี๋ยวแม่มารับนะ
ผมแทบนอนไม่หลับเลยหารรักษาผมผ่านไปแม่มารับผมกลับบ้าน
พอมาถึงบ้านผมดีใจจริงๆ ผมไม่ถูกทิ้ง ผมสัญญาผมจะปกป้องทุกคนในบ้านนั้น บ้านที่เป็นที่พักของผมบ้านที่เป็นของเจ้าชีวิตของผม ผมสัญญา โฮ่ง
อาจจะสั้นไปหน่อยนะค่ะ
สวัสดีคะ เหล่ามะหมานั้นเป็นสัตว์ที่รักและผูกพันธ์กับเจ้าของมาก และสิ่งที่เหล่ามะหมาที่มีเจ้าของกลัวที่สุดก็คือ...การถูกทอดทิ้งนั่นเอง และชั้นก็จะเล่าเรื่องของเจ้าแตงไทย มะหมาเชื้อสายหลังอาน หูตั้งสีน้ำตาลแดงรูปร่างผอมเพียวไม่สูงไม่เตี้ยจนเกินไป ที่วันหนึ่งมันเกิดป่วยอึออกมาเป็นเลือด ในตอนนั้นทั้งชั้นและแม่ต่างกลัวว่ามันจะตาย พวกเราจึงตัดสินใจพามันไปที่ คลีนิกสุนัขแถวบ้าน
โดยแม่ของชั้นเป็นคนพาไป แม่เล่าว่าพอพาเจ้าแตงไทยไปถึงเตียงหมอ สัตวแพทย์บอกว่าเจ้าแตงไทยต้องรักษาอยู่ที่คลีนิกคืนหนึ่ง แม่เดินไปลาเจ้าแตงไทย เจ้ามะหมาเชื้อหลังอานพยายามขยับตามแม่ ส่งสายตาเว้าวอน บ่งบอกว่าอย่าทิ้งผมนะ
แตงไทย พากย์
สวัสดีครับผมแตงไทย ผมเคยป่วยจนต้องพาไปหาสัตวแพทย์ ในตอนรักษานั้นผมกลัว...กลัวเหลือเกินว่าเจ้าของจะทิ้งผมไป หนึ่งคืนในการรักษาที่คลีนิกนั้นมันช่างทรมารใจของผมมากๆเลย พอแม่จะจากผมไป ผมพยายามขยับตัวตามแม่ แต่แม่กลับบอกผมว่า
แม่ : แตงไทย เดี๋ยวแม่มารับนะ
ผมแทบนอนไม่หลับเลยหารรักษาผมผ่านไปแม่มารับผมกลับบ้าน
พอมาถึงบ้านผมดีใจจริงๆ ผมไม่ถูกทิ้ง ผมสัญญาผมจะปกป้องทุกคนในบ้านนั้น บ้านที่เป็นที่พักของผมบ้านที่เป็นของเจ้าชีวิตของผม ผมสัญญา โฮ่ง
อาจจะสั้นไปหน่อยนะค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ