แอบรักผิดไม?

 ผมแจ็คสัน หวัง ผมเป็นฮ่องกงครับ ย้ายมาเรียนต่อที่เกาหลีจึงมาอยู่กับครอบครัวของมาร์ค

ฮยองตั้งแต่เด็ก เพื่อนสมัยเด็กมีเพียงแค่ผม มาร์คฮยองและก็น้องเล็กสุด แบมแบม พวกเราสามคน

โตมาด้วยกัน ผมติดแบมแบมมาก เพราะน้องขี้อ้อน ชอบขอให้ผมอุ้ม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึก

ของผมที่มีต่อน้องน้อยแบมแบม ถึงเปลี่ยนไป 

    ผมเริ่มไม่ชอบที่น้องให้ความสนใจมาร์คฮยองมากกว่าผม ผมเริ่มไม่ชอบที่เห็นความสนิทสนมกัน

ระหว่างมาร์คฮยองกับแบมแบม ผมเริ่มไม่ชอบสายตาที่มาร์คฮยองมองแบมแบม และผมเริ่มไม่ชอบ

ที่แบมแบมเอาแต่มองหามาร์คฮยองตลอดเวลา ทั้งๆที่ผมยืนอยู่ข้างๆ ตรงนี้ทั้งคน!

   " แบมแบมอา ฮยองจะพาไปเที่ยวสวนสนุก ไปป่าว " ผมเอ่ยถามร่างเล็กของแบมแบมที่ก้มหน้า วาดรูปภูเขา ต้นไม่ตามประสาเด็กน้อย พร้อมกับที่ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองผม

   " มาร์คฮยองไปรึเปล่าฮะ แจ็คสันฮยอง " เสียงที่คาดหวังเรื่องมาร์คฮยอง ทำให้ผมจุก ทั้งๆที่ผมตั้งใจจะชวนน้องน้อยไปกันแค่สองคนเท่านั้น ไม่ได้ต้องการให้มีคนอื่น! ไปด้วย แต่เมื่อมองหน้าน้องน้อยที่หวังเหลือเกิน ผมจึงต้องกล้ำกลืนพยักหน้า พูดว่า

   " ก็เดี๋ยวฮยองชวนแบมแบมก่อนไง แล้วเราค่อยไปชวนมาร์คฮยองด้วยกัน " ผมพูดพร้อมกับจับศีรษะของแบมแบมโยไปมาเบาๆ

    " ไปฮะ งั้นเดี๋ยวแบมแบมไปชวน มาร์คฮยองเลยดีกว่า เนอะ " ร่างเล็กพูด ก่อนจะวิ่งไปหาร่างสูงของมาร์คฮยองที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมสวน ในบริเวณบ้าน

       ผมมองร่างเล็กที่พูดหัวเราะคิกคัก กับร่างสูง ดูมีความสุขเหลือเกิน ผมอยากจะเข้าไปยืนแทรกตรงกลางนั่น และได้เห็นรอยยิ้มของน้องน้อยเพียงคนเดียว โดยไม่ได้มีผู้ชายคนนั่นยืนอยู่ด้วย ผมจะมีโอกาสวันนั่นไม ผมได้แต่เฝ้าถามตัวเอง จนวันหนึ่งที่ครอบครัวของมาร์คพากันไปเที่ยวพักร้อน โดยมีผมร่วมทิปไปด้วย พร้อมกับน้องน้อยที่ติดมาร์คฮยองแจ

     ผมมองภาพนั่นอย่างเจ็บปวด พร้อมกับหันหน้าไปมองทิวทัศน์ด้านข้าง ถึงแม้มันไม่สามารถบันเทาอาการแสบร้อนในอก ที่ดูเหมือนมันจะเจ็บมากเป็นพิเศษตรงบริเวณหัวใจ ผมได้เลยก็ตาม ในที่สุด ก็ถึงสถานที่ท่องเที่ยว ในตัวจังหวัดหนึ่งของประเทศไทย เป็นบ้านเกิดของน้องน้อยที่พาครอบครัวของมาร์คฮยองมาเที่ยว ร่างเล็กดูร่าเริง สดใส ทำให้ผมยิ้มตามได้ไม่ยาก 

    " ที่นี่คือ แก่งกระจานฮะ เป็นที่ที่มีน้ำตกสวยมากกก แถมยังมีป่าที่อุดสมบูรณ์แห่งหนึ่งของไทยเลยนะฮะ แบมแบมหวังว่าทุกคนจะชอบนะฮะ " น้องน้อยพูดพร้อมกับจับมือผมและมาร์ค

ฮยองคนละข้าง ยิ้มแจกจายให้ทุกคน ทำให้ทุกคนยิ้มตาม

       เราเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน จนมาถึงทิปที่พายเรือคายัค มีแค่ผมกับมาร์คฮยองเพราะคนอื่นขอไปพักผ่อน ส่วนน้องน้อยหลับไปแล้ว โดยมีมาร์คฮยองอุ้มไปวางไว้บนที่นอน 

     " ไปกันเถอะแจ็คสัน " มาร์ฮยองพูดขึ้น พร้อมยิ้มน้อยๆกอดคอผมออกไปเตรียมตัวพายเรือคายัด แก่งกระจานเป็นน้ำตกที่ไม่เรียกว่าเล็กหรือใหญ่มาก แต่น้ำเชี่ยวแรงน่าดู ผมยืนมองนักท่องเที่ยวชายสองคนที่เรือพลิกคว่ำ ทำให้เกิดความอยากลองสักครั้งเพราะผมเป็นที่ชอบเสี่ยงและมักหาอะไรตื่นเต้นทำอยู่เสมอ ผมเป็นคนอารมณ์ร้อน และกล้าได้กล้าเเสียจนบางครั้งก็มีเรื่องทะเลาะ ต่อยตี ทำให้ดูเป็นเด็กไม่ดีในสายตาผู้ใหญ่อยู่บ้าง ผมถูกยกให้เป็นหัวหน้าแกงค์อันธพาลแกงค์หนึ่ง โดยที่ไม่มีใครรู้

     " ไหวแน่หรอแจ็คสัน ฉันว่าเรา..." จู่ๆมาร์คฮยองก็พูดขึ้น ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีหนัก 

     " ไหวดิเฮีย เอาน่า ลองสักครั้ง ในชีวิต " ผมพูดพร้อมตบที่บ่ากว้างของมาร์คฮยอง อย่างให้กำลังใจ

    " ok งั้นไปกัน! " มาร์คฮยองพูด ก่อนจะก้าวไปตรงจุดที่เจ้าหน้าที่ยืนอยู่ พอตกลงเรื่องราคาได้แล้ว คราวนี้ล่ะ ลุยสิค้าบบบบบ

       มาร์คฮยอง เป็นคนออกพายก่อน เราห่างกันประมาณ ไม่ไกล้ไม่ไกลนัก น้ำไหลแรงมากจนผมแทบจะควบคุมเรือไม่อยู่ ผมเริ่มรู้สึกเป็นห่วงมาร์คฮยองขึ้นมา ถึงแม้มาร์คฮยองจะเป็นศูตรหัวใจของผม แต่เขาก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเช่นกัน จู่ๆเรือของมาร์คฮยองเกิดพลิกคว่ำ โดยที่ผมไม่เห็นมาร์คฮยองโพล่งออกมาสักที่ ความใจร้อนของผม ทำให้ผมพุ่งกระโจนลงไปตรงจุดที่มาร์คฮยองหายไปทันที่ พร้อมกับเสียงเอะอะโวยวายของเจ้าหน้าที่ ที่ผมไม่ได้ตั้งใจฟังสักเท่าไหร่

      เห็นแล้ว ผมดำลงไปตกจุดที่มาร์คฮยองหายไป เห็นมาร์คฮยองกำลังพยายามแก้เชือกที่รองเท้าติดซอกหิน ผมรีบเข้าไปถ่ายเทอากาศให้มาร์คฮยองทันที่ก่อนที่มาร์คฮยองจะขาดอากาศหายใจไปก่อน พร้อมกับขึ้นมารับอากาศข้างบนแล้วดำลงไปใหม่เพื่อแก้เชือกให้มาร์คฮยอง ผมลากมาร์คฮยองขึ้นมายังทุลังทุเล เพราะรูปร่างของผมกับมาร์คฮยองพอๆกัน

      " ขอบใจนายมากนะ แจ็คสัน ถ้าไม่ได้นายฉันคง.." มาร์คฮยองหลังจากหายเหนื่อย ก็พูดขึ้น พร้อมตบบ่าผมเบาๆ

    "ถ้าฉันมีอะไรตอบแทนได้ บอกได้เลยนะ ถ้าฉันทำได้ ฉันจะทำให้ " มาร์คฮยองพูดขึ้น พร้อมกับรอฟังอย่างตั้งใจ

      ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงขอ รถสักคัน หรือพูดฮาๆ บอกว่าไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ความคิด เลวๆ มันเริ่มควบงำผม มันทำให้ผมหลุดปาก และผมก็ไม่อยากจะแก้ไขมันด้วย

     " ผมขอแบมแบมได้ไมครับเฮีย ผมรักแบมแบม " พูดไปแล้ว มาร์คฮยองชะงัก มองหน้าผมอย่างสบสน ก่อนที่จะซ่อนสีหน้าเจ็บปวดไหวแปลเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกผิดและดีใจในเวลาเดียวกัน

     " ฉันจะช่วยนายให้สมหวังกับแบมแบมเอง " เสียงที่เอ่ยออกมาเบาๆ เหมือนคนหมดแรง ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสงสาร แต่กลับทำให้ผมรู้สึกมั่นใจขึ้นมาก มาร์คฮยองจะทำตามที่พูด ผมรู้ว่า ผมดูเลว ดูเห็นแก่ตัว พวกคุณคงกำลังด่า และเกลียดผมอยู่ แต่ผมอยากให้พวกคุณลองรักใครหมดหัวใจสักครั้ง คุณก็จะพร้อมทำเรื่องเลวๆแม้กระทั่งคนที่ดีกับคุณมาตลอด เหมือนที่ผมเป็นอยู่ ผมจะไม่ยอมให้หัวใจของผมหลุดมือ   

           อาอิตาแจ็คสันนี่นา ทุกคนว่าไงบ้าง ความรักอ่ะเนอะ ทำได้ทุกอย่าง มีทั้งด้านมืดและด้านสว่าง แล้วแต่เราจะเลือก เอาด้านไหนออกมาทำให้ตัวเองสมหวัง  เจ็บ

ปวดดีแท้

                                     ขอบคุณที่แวะมาอ่านเน้อคะ