ชีวิต

          “ อย่า ! มาร์ช่า ถ้าเธอตายฉันก็ไม่รู้จะอยู่อย่างไร ”
          “.......”   ฉันพูดอะไรไม่ออกนอกจากตอนนี้รู้เพียงว่าแก้มสองข้างฉันเปียกชุ่มไปด้วยหยาดใสๆที่ไหลจากดวงตานี่สินะที่เขาเรียกว่าน้ำตา
          “ เธอรู้มั้ยว่าการที่ฉันได้พบกับเธอมันทำให้ชีวิตนี้คุ้มค่ามากเลย... ”  เอริกจับดาบแล้วกะชากเข้าหัวตัวเอง ภาพเหตุการณ์เร็วมากรู้สึกตัวอีกทีดาบที่อยู่ในมือฉันตอนนี้ได้ไปอยู่ในมืออกซ้ายของเอริก โลหิตของเขาสาดกระเซ็นเต็มร่างกายของฉันภาพที่เขาล้มลงตรงหน้าฉันเหมือนผ่านไปช้าๆให้ฉันได้เห็นมันอย่างเต็มตา
          “ เอริก..... ”   ฉันรีบเข้าไปพยุงร่างเข้าไว้ในตอนนี้น้ำตาของฉันก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายทุกหยดเกิดจากความรู้สึในใจที่มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
          “ อย่า...ระร้องไห้สิ มารชะ.ช่า ”   เอริกเอื้อมมือมาปาดน้ำตาบนแก้มของฉัน ฉันกุมมือของเขาเอาไว้แน่น
          “ นายทำแบบนี้ทำไม...แล้วฉันจะอยู่กับใคร... ”
          “ ธะ...เธอก็หาพวกพ้องสิ ”    เสียงของเขาดูอิดโรย ใบหน้าของเขาค่อยๆซีด
          “ แต่...คนที่ฉันอยากอยู่ด้วยก็คือนายคนเดียวเท่านั้น ได้ยินไหม .....อย่าหลับสิ.....ฉันรักนายนะเอริก ”
เสียงลมหายใจที่แสนแผ่วเบาค่อยๆหยุดลง ฉันกอดร่างของ
เอริกไว้แน่น เขาตายแล้วสินะ เกิดมาไม่เคยรู้สึกถึงการสูญเสียเท่าครั้งนี้เลย ฉันค่อยๆดึงดาบที่ปักอยู่ในอกของเอริกแล้วกรีดลงบนตรารูปอสรพิษที่อยู่กลางหลังเลือดสีแดงชาดค่อยๆไหลลงมาจนไม่มีร่องรอยอสรพิษอีกแล้ว เอริกนายรอฉันอยู่ตรงนี้สักครู่นะ.....เดี๋ยวฉันจะไปเอาเลือดไอ้มาร์ทินมาส่งนายไปสวรรค์ ฉันกำดาบเอาไว้แน่นแล้วค่อยๆเดินย่างเก้าออกไปจากห้อง
          “ อ้าว...ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องเป็นคนเดินออกมาจากห้องนั้น    อึก  เธอทำอะไร ”   ฉันกระชากคอมันแล้วบีบเอาไว้
          “ เธอกล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้...อยากตายสินะ ”   ฉันรู้ว่ามาร์ทินเป็นยอดฝีมือแต่...แกเอาชนะฉันไม่ได้หรอก
          “ แกจะฆ่าฉันรึไง เอาสิ...ถ้าคิดว่าทำได้ ”    มาร์ทินหยิบมีดในกระเป๋ากางเกงแล้วตะหวัดเข้ามาหาฉัน ฉันใช้มืออีกข้างจับแขนมันเอาไว้แล้วทำการดึงกระดูกเล่นด้วยการหักแขนมัน  ฉันมีเรี่ยวแรงมากกว่าชายฉกรรจ์อีกนะ
มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดฉันปล่อยให้ร่างมันนอนเกลือกกลิ้งดิ้นทุลนทุลายอยู่กับพื้นก่อนที่จะกระชากผมให้มันเงยหน้าขึ้นมา 
แล้วค่อยๆใช้ดาบกรีดใบหน้ามันอย่างช้าๆ
         “ มาร์ช่า ฉันเป็นช่วยชีวิตเธอจากหมู่บ้านที่ถูกโจรปล้นนะ ”
          “ หึ....แกปล่อยให้ฉันตายดีกว่า... ”
ตอนนี้ใบหน้าของนายมาร์ทินผู้ยิ่งใหญ่ซีดเป็นไก่ต้มไปซะแล้วน่าสมเพช สุดท้ายฉันก็เอาดาบยกขึ้นมาทาบไว้ตรงคอหอยมันก่อนจะหันคมดาบเข้าหาคอหอยของมัน
           “ มีอะไรจะพูดกับเอริกก่อนไหม...”   เหงื่อผุดบนใบหน้าของไอ้มาร์ทิน  พอจะเดาได้ว่าตอนนี้แววตาของฉันดุดันแค่ไหน มาร์ทินเงียบแสดงว่ามันไม่สำนึก ฉันลงดาบบนคอของมันอย่างรุนแรงและรวดเร็วหัวของมันกระเด็ดหลุดออกจากบ่า
เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง ก่อนที่จะเอาเท้าวางบนหน้าของมันอีกสักครั้ง
เอริกฉันขอสาบานว่า....ศพนี้จะเป็นศพสุดท้ายของฉัน....