ชีวิต
เขียนโดย nongfin
วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.34 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.17 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ อย่า ! มาร์ช่า ถ้าเธอตายฉันก็ไม่รู้จะอยู่อย่างไร ”
“.......” ฉันพูดอะไรไม่ออกนอกจากตอนนี้รู้เพียงว่าแก้มสองข้างฉันเปียกชุ่มไปด้วยหยาดใสๆที่ไหลจากดวงตานี่สินะที่เขาเรียกว่าน้ำตา
“ เธอรู้มั้ยว่าการที่ฉันได้พบกับเธอมันทำให้ชีวิตนี้คุ้มค่ามากเลย... ” เอริกจับดาบแล้วกะชากเข้าหัวตัวเอง ภาพเหตุการณ์เร็วมากรู้สึกตัวอีกทีดาบที่อยู่ในมือฉันตอนนี้ได้ไปอยู่ในมืออกซ้ายของเอริก โลหิตของเขาสาดกระเซ็นเต็มร่างกายของฉันภาพที่เขาล้มลงตรงหน้าฉันเหมือนผ่านไปช้าๆให้ฉันได้เห็นมันอย่างเต็มตา
“ เอริก..... ” ฉันรีบเข้าไปพยุงร่างเข้าไว้ในตอนนี้น้ำตาของฉันก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายทุกหยดเกิดจากความรู้สึในใจที่มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
“ อย่า...ระร้องไห้สิ มารชะ.ช่า ” เอริกเอื้อมมือมาปาดน้ำตาบนแก้มของฉัน ฉันกุมมือของเขาเอาไว้แน่น
“ นายทำแบบนี้ทำไม...แล้วฉันจะอยู่กับใคร... ”
“ ธะ...เธอก็หาพวกพ้องสิ ” เสียงของเขาดูอิดโรย ใบหน้าของเขาค่อยๆซีด
“ แต่...คนที่ฉันอยากอยู่ด้วยก็คือนายคนเดียวเท่านั้น ได้ยินไหม .....อย่าหลับสิ.....ฉันรักนายนะเอริก ”
เสียงลมหายใจที่แสนแผ่วเบาค่อยๆหยุดลง ฉันกอดร่างของ
เอริกไว้แน่น เขาตายแล้วสินะ เกิดมาไม่เคยรู้สึกถึงการสูญเสียเท่าครั้งนี้เลย ฉันค่อยๆดึงดาบที่ปักอยู่ในอกของเอริกแล้วกรีดลงบนตรารูปอสรพิษที่อยู่กลางหลังเลือดสีแดงชาดค่อยๆไหลลงมาจนไม่มีร่องรอยอสรพิษอีกแล้ว เอริกนายรอฉันอยู่ตรงนี้สักครู่นะ.....เดี๋ยวฉันจะไปเอาเลือดไอ้มาร์ทินมาส่งนายไปสวรรค์ ฉันกำดาบเอาไว้แน่นแล้วค่อยๆเดินย่างเก้าออกไปจากห้อง
“ อ้าว...ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องเป็นคนเดินออกมาจากห้องนั้น อึก เธอทำอะไร ” ฉันกระชากคอมันแล้วบีบเอาไว้
“ เธอกล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้...อยากตายสินะ ” ฉันรู้ว่ามาร์ทินเป็นยอดฝีมือแต่...แกเอาชนะฉันไม่ได้หรอก
“ แกจะฆ่าฉันรึไง เอาสิ...ถ้าคิดว่าทำได้ ” มาร์ทินหยิบมีดในกระเป๋ากางเกงแล้วตะหวัดเข้ามาหาฉัน ฉันใช้มืออีกข้างจับแขนมันเอาไว้แล้วทำการดึงกระดูกเล่นด้วยการหักแขนมัน ฉันมีเรี่ยวแรงมากกว่าชายฉกรรจ์อีกนะ
มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดฉันปล่อยให้ร่างมันนอนเกลือกกลิ้งดิ้นทุลนทุลายอยู่กับพื้นก่อนที่จะกระชากผมให้มันเงยหน้าขึ้นมา
แล้วค่อยๆใช้ดาบกรีดใบหน้ามันอย่างช้าๆ
“ มาร์ช่า ฉันเป็นช่วยชีวิตเธอจากหมู่บ้านที่ถูกโจรปล้นนะ ”
“ หึ....แกปล่อยให้ฉันตายดีกว่า... ”
ตอนนี้ใบหน้าของนายมาร์ทินผู้ยิ่งใหญ่ซีดเป็นไก่ต้มไปซะแล้วน่าสมเพช สุดท้ายฉันก็เอาดาบยกขึ้นมาทาบไว้ตรงคอหอยมันก่อนจะหันคมดาบเข้าหาคอหอยของมัน
“ มีอะไรจะพูดกับเอริกก่อนไหม...” เหงื่อผุดบนใบหน้าของไอ้มาร์ทิน พอจะเดาได้ว่าตอนนี้แววตาของฉันดุดันแค่ไหน มาร์ทินเงียบแสดงว่ามันไม่สำนึก ฉันลงดาบบนคอของมันอย่างรุนแรงและรวดเร็วหัวของมันกระเด็ดหลุดออกจากบ่า
เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง ก่อนที่จะเอาเท้าวางบนหน้าของมันอีกสักครั้ง
เอริกฉันขอสาบานว่า....ศพนี้จะเป็นศพสุดท้ายของฉัน....
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ