ชีวิต

                 ฉันถูกจับมาอยู่ในบ้านร้างหลังใหญ่กลางป่า

ตั้งแต่ยังเด็ก เด็กพอที่จะจำความไม่ค่อยดีนักบ้านหลังนี้

เป็นบ้านที่พวกทาสอย่างพวกเราจะถูกจับมาขังไว้แล้ว

ฝึกให้เป็นนักฆ่าคนส่วนมากที่ถูกจับจึงมีแต่เด็กผู้ชาย

ที่หน่วยกร้านใช้ได้ แต่...ทำไมผู้หญิงอย่างฉันถึงถูก

จับมาน่ะหรอ ไม่รู้สิ นายของฉันท่านบอกว่าฉันมีลักษณะ

ที่พิเศษกว่าผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ถึงทาสอย่างพวกเรา

ต้องนอนในที่ๆไม่ต่างจากห้องขัง แต่...ก็ยังกว้างและสะอาด

กว่าที่อื่น ที่ทาสต้องนอนกับพื้นคอกม้าหรือคอกวัวไม่มีผิด

ฉันถูกพามาที่นี่ได้สิบสามปีแล้ว ตั้งแต่ฉันอายุสามขวบ

จนตอนนี้ฉันอายุสิบหกปีแล้ว เมื่อสิบสามปีก่อนหมู่บ้านของฉัน

มีโจรป่ากลุ่มใหญ่บุกเข้ามาปล้นและฆ่าชาวบ้านเสียสิ้นซาก

แต่...เหลือฉันเพียงคนเดียวที่เป็นผู้อยู่รอด จนได้พบกับนาย

อย่างน้อย นายก็ให้อาหารแก่พวกทาสอย่างเราครบทุกมื้อ

เพราะงานรับฆ่าคนมันได้ค่าตอบแทนจากผู้จ้างวานมหาศาล

ทาสนักฆ่าอย่างเราไม่ใส่โซ่คล้องแขนหรือขาให้รุงรัง เพราะ

เวลาลอบสังหารใครแล้วมันจะเกิดเสียงทำให้เหยื่อรู้สึกตัวก่อน

จึงประทับตรารูปอสรพิษไว้กลางหลังช่วงระยะเวลาที่ฉันอยู่ในบ้านหลังนี้ ฉันได้รับรู้ว่า ผู้อ่อนแอย่อมไม่มีจุดยืน การฝึกเป็น

นักฆ่าช่างโหดร้ายจะถูกสั่งฆ่าพวกเดียวกันตอนไหนก็ไม่รู้

เพราะฉะนั้นอย่าผูกมิตรกับใครจำไว้ไม่เป็นคนฆ่าเราก็จะถูกฆ่าซะเอง ทาสทุกคนที่อยู่ที่นี่จะได้รับชื่อใหม่จากนาย บ่อยครั้งฉันได้ยินทาสอาวุโสพูดถึงชื่อเก่าของตน แต่...ฉันหาได้สนใจไม่

เพราะฉันลืมชื่อของตนเองไปแล้ว นายตั้งชื่อใหม่ให้ฉันว่า

' มาร์ช่า ' (ผู้กระหายทำศึกสงคราม) ฉันเริ่มฆ่าคนตั้งแต่อายุได้

เจ็ดปี จนมาถึงปัจจุบันนี้ฉันไม่เคยจำได้เลยว่าคร่าชีวิตผู้ คน

ไปแล้วเท่าไหร่ และอีกอย่าง ทาสอย่างพวกเราจะสวมเครื่องแต่งกายที่นายมอบให้เท่านั้น ซึ่งมีแค่เสื้อกับกางเกงเก่าๆเท่านั้น

เท้าของเราไม่เคยได้สัมผัสสิ่งที่เรียกว่ารองเท้าเลย วันนี้นาย

กลับมาหลังจากออกไปทำธุระที่ชายแดน เมื่อสามวันก่อน

วันที่นายไปมีแค่กระเป๋าหนึ่งใบกับม้าอีกหนึ่งตัวแต่...ขากลับ

นายพาชายหนุ่มดูจากหน้าตาอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียว

กับฉัน เนื้อตัวมอมแมม          

          " อ้าว...มาร์ช่ามารับฉันหรอ พอดีเลยช่วยพาเจ้านี่

ไปอาบน้ำทีนะ "   นายเรียกฉันที่ยืนอยู่ตรงประตูบ้าน

มีทาสไม่กี่คนที่ จะเดินไปไหนมาไหนในบ้านได้ตามอำเภอใจ

แต่...หนึ่งในไม่กี่คนนั้นก็คือฉัน นายเป็นคนที่ดูเหมือนลุงใจดี

นั่นมันแค่ผิวเผิน แต่ภายในช่างเย็นชาเยือกเย็นไร้หัวใจเกินมนุษย์ ฉันก้มหัวให้นาย แล้วเดินไป พาชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน

          " นี่เธอ! เธอชื่ออะไรหรอ "   ชายหนุ่มคนนั้นถามฉัน

มันไม่ใช่หน้าที่ ที่ฉันต้องตอบ ฉันทำเพียงแค่หันไปมองหน้า

          " ตาเธอสวยจัง แต่ไม่มีแววเธอไม่เคยมีความสุขเลยหรอ "

          " แล้วทาสที่ไหนมีความสุขบ้างล่ะ "   ฉันเลือกที่ จะตอบ

          " ก็มีบ้างนะ ตอนอยู่กันนายคนเก่า นายเขาแค่ให้ฉัน

ทำสวนตักน้ำและปล่อยให้ฉันมีเวลาว่างบ้าง "

          " แต่ตอนนี้นายถูกซื้อมาอยู่กับนายมาร์ทินผู้ไร้หัวใจ

ทาสที่นี่เขาไม่ทำสวนกันหรอกนะ "

          " แล้วเขาทำอะไรกัน "   ชายหนุ่มถามกลับอย่างซื่อๆ

          " ฆ่าคน... "   

          " ฉะ...เคยแต่ฆ่าหมูอ่ะ "

          " เดี๋ยวก็ชิน... "   ฉันหันหลังแล้วเดินนำไปห้องน้ำทาส

ทำตัวอ่อนหัดแบบนี้อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก แต่...จะออกไปจากที่นี่

ก็ไม่ได้ มีแค่สองทางที่จะออกไปจากที่นี่ได้ อย่างแรก ออกไป

ทำภารกิจ อย่างที่สองออกไปโดยที่ไม่มีลมหายใจ

เคยมีึนสิ้นคิดหนีจากนายมาร์ทิน แต่ก็ได้ออกไปอย่างสมใจ

แต่...แดบดิ้นกันหมด นานส่งชายหนุ่มไปฝึกตั้งแต่ต้นกับเด็ก

ดูเหมือนเขาจะเรียนรู้ได้ช้ากว่าเด็กเสียอีกสงสัยเขาคงถนัด

แต่ทำสวนจริงๆ