อ่อนนักหักเล่นบอล

ฟุตบอล...คือกีฬาที่เล่นกันเป็นทีม และเป็นอีกหนึ่งกีฬาที่ผมเล่นไม่เป็น ที่จริงเพราะไม่มีใครเล่นด้วยหรือเปล่านะ

ย้อนไปยังอดีตตอนสมัยผมอยู่ประถมปีที่ 4 แห่งโรงเรียนวังม่วยวิทยาคาร ตอนเย็นๆ ในวันนั้น เพื่อนๆ รุ่นเดียวกับผมเขาชวนผมไปเตะฟุตบอลด้วย

“บาสไปเตะบอลนำกันบ่”

“ไสๆ เตะนำๆ”  ตอนนั้นผมดีใจมากๆ ที่เพื่อนๆ ชวนผมไปเตะบอลด้วย และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าไอ้กีฬาฟุตบอลเนี้ย...เขาเล่นกันยังไง?

เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ยที่ผมได้ลงสนามเป็นตัวจริง 555+ ไม่นึกไม่ฝัน...แม่ครับผมได้เป็นตัวแทนของประเทศไทยไปแข่งบอลโลกแล้ว เย้ๆ

“แล้วข่อยอยู่ตำแหน่งไส”  ผมถามเพื่อน...และมันก็ให้ผมเป็นผู้รักษาประตู นั้นคือตำแหน่งที่ผมได้ลงไปสัมผัสมันเป็นครั้งแรก แต่ทว่าผมไม่ได้สัมผัสบอลเลยนี้สิปัญหา

“แล้วไอ้ผู้รักษากรอบนี้...มีหน้าที่เฮ็ดอีหยังล่ะ”

“ยืนเฉยๆ”  เอาล่ะครับพี่น้อง ในเมื่อเพื่อนบอกว่าให้ยืนอยู่เฉยๆ ผมก็ไม่ขยับไปไหนเลย ตอนนั้นสายตาของผมทำได้แต่จับจ้องลูกบอลก้อนกลมๆ ที่เหล่าบรรดาเพื่อนๆ ทั้งหลายไล่เตะกันอยู่กลางสนาม

“เฮ้อ...อยากเล่นด้วยจัง”  ขณะผมบ่นคนเดียว ณ ที่ประตู พอดีเพื่อนอีกคน...ทีมของอีกฝั่งเลี้ยงลูกบอลมาทางประตูของผม เพื่อหวังยิงลูกบอลลูกกลมๆ นั้นเข้าประตู

ปังง!! หนึ่งต่อศูนย์...!!

“ไอ้ควาย ยืนอยู่เฉยๆ ทำเห้อะไรของมึง ลูกมาทำไมไม่รับฟะ”

“อ้าว”  ตอนนั้นผมงงเห้ๆ บอกเลยว่างงเห้ๆ อะไรตกลงผมผิดใช่ไหม? ผมก็ทำตามที่คุณเพื่อนบอกทุกประการ บอกว่าให้ยืนอยู่เฉยๆ ไฉนเลยยังจะมาด่าผมอีก โอเค...ชีวิตนี้เลิกๆ เลิกเล่นฟุตบอลอีกแล้ว

จนผ่านไปได้ 2 ปี...ผมก็ไม่ได้แตะหรือสัมผัสกับลูกบอลอีกเลย ปกติก็ไม่คิดว่าจะเล่นเลยด้วย

ประถมปีที่ 6 จนผมจำจดทุกการกระทำที่เหล่าบรรดาเพื่อนเล่นและได้ดูการแข่งขันฟุตบอลทางโทรทัศน์มาบ้าง เลยพอรู้กฎกติกาการแข่งขันและหน้าที่ของผู้เล่นในทีมพอสมควร

“บักรถบาสไปเตะบอลกันไหม”

“อือๆ แต่ว่าข่อยบ่เป็นผู้รักษาประตูเหมือน 2 ปีที่แล้วเด้อ”

“ได้ๆ”  ผมรับหน้าที่เป็นกองหลัง ในครั้งนั้น...แข่งกับเพื่อนที่อยู่ต่างห้องทั้งหมดก็ 11 คนพอดีไม่ขาดไม่เกิน

ต่างคนต่างไม่มีคำว่ายอมแพ้ในจิตสำนึก จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงยังไม่มีทีมไหนทำประตูกันได้เลยสักประตูเดียว ทุกคนต่างเหนื่อยล้า...แต่ว่าผมไม่ได้เหนื่อยอะไรกับพวกเพื่อนๆ เขาเลย เพราะผมไม่ได้สัมผัสอะไรลูกบอลเลยแม้แต่น้อย

พอถึงครึ่งหลัง...เพื่อนอีกฝ่ายเลี้ยงลูกบอลมาทางผม เหล่าเพื่อนๆ ในทีมผมก็อยู่สูงเกินไป...ตอนนี้มีผมคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถสกัดการบุกของเพื่อนฝ่ายตรงข้ามได้

“ไอ้รถโดยสารสกัดมันไว้”  เพื่อนๆ ในทีมเดียวกันกับผมกระโกนบอก

“อืมๆ ข่อยรู้แล้ว”  ผมรีบวิ่งเข้าหาหวังสกัดหยุดลูกบอลที่เพื่อนต่างทีมต่างห้องเลี้ยงมา จนในที่สุด

เปรี้ยง..........! เปราะ

แข้งประสานแข้งอย่างจัง กระดูกขาของผมแตกในร้าวไปทั่วบริเวณ จนผมลุกขึ้นยืนเป็นครั้งที่ 2 ไม่ได้ในตอนนั้น

“บักบาสเป็นหยังหลายบ่หมู่”

“สงสัย...โอ้ยยย อย่าจับขาข่อยมันเจ็บบบ”  ผมได้รับดาเมจที่ขาอย่างแสนสาหัส จนทุกคนทั้งหมดหยุดการแข่งขันพาผมส่งโรงพยาบาล

“อะไรเนี้ย เป็นหยังกูคือบ่เป็นอะไรเลย แต่ว่าบักรถบาสมันเสือกกระดูกร้าวขาหักเฉย”  คนที่ผมประสารแข้งด้วยพูดขณะที่ผมนอนเจ็บอยู่กับพื้นในตอนนั้น

เหอะๆ รู้ทั้งรู้ว่าร่างกายของผมมันไม่ค่อยดีมาตั้งแต่เกิด เจอการพลาดท่าถึงขึ้นบาดเจ็บจนกระดูกร้าวแค่นี้ผมก็ลุกขึ้นวิ่งต่อไม่ไหวแล้วหรือ

เชอๆ ลาก่อนฟุตบอล...ต่อไปนี้จะไม่เล่นกีฬานี้อีกแล้ว...