รัก4มุมมอง

ดิน
          เช้าวันใหม่อันแสนสดใส แต่ในใจกลับมืดมน ทำไมนะหรอครับก็เพราะ เธอ คนนั้นไงครับ
เพราะผมรู้ว่า....เธอคนนั้นชอบใคร
เพราะผมรู้ว่า....เขาก็ชอบเธอเช่นกัน
และเช้าวันนี้สิ่งที่ผมเห็นคือเขาและเธอ ที่มีท่าทีห่วงใยและเขินอาย มันทำให้ผมเจ็บและไม่ใช่ผม
คนเดียวยันนั่นก็ด้วย..เจนก็ด้วย เจนเองก็รู้สึกแบบผม เจ็บปวด ทรมาน จากสิ่งสวยงามที่เรียกว่ารัก
ตอนนั้นตอนที่เจนเห็นผม เธอรีบวิ่งมาแล้วลากผมไปซื้อของโดยที่ผมยังไม่ได้ทันพูดอะไรเลย เธอ
ถามผมว่า "นายเห็นใช่ไหม นายเจ็บใช่ไหม เหมือนกับฉันหรือป่าว แล้วควรจะทำยังไงต่อดี"เสียง
ของเธอดูแผ่วเบา และเจ็บปวด ผมได้แต่เงียบแล้วก็ผยักหน้า ส่วนคำถามสุดท้ายผมคงพูดไม่ได้ 
เพราะผมเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอเองก็ก็คงเข้าใจดี "เย็นดียานว่างเปล่า" "อืม ทำไมหรอ"
ผมถามด้วยความงงสุดๆ งงชิปหาย เพราะอะไรหรอก็ร้อยวันพันปียัยนี่ไม่เคยพูดแบบนี้สักที ไม่สิ
นํ้าเสียงมากกว่า หรือมันเป็นแบบนี้นานแล้วแต่ผมไม่รู้สึกนะ นํ้าเสียงที่อ่อนโยน อบอุ่น หวานด้วย
ตั้งแต่ตอนป.6สินะ ยัยนั่นแอบรักเซนตั้งแต่ตอนนั้นนี่ เหมือนผม แล้วตอนนั้นคือตอนที่ผมกับเจน
รู้ว่า เซนกับมิ้นแอบชอบกัน เจนก็เปลี่ยนไปถึงจะยิ้มถึงจะหัวเราะได้แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม 
ไม่อบอุน ไม่อ่อนโยน เย็นชาเสียมากกว่าเหมือนผม เธอคงรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ เธอหัวเราะเบาๆแล้ว
พูดว่า "ฉันแค่คิดถึงวันเก่าๆน่ะ มันทำให้รู้สึกดี อ้อแล้วฉันก็กะชวนนายไปทะเลน่ะ ไปปล่อยวางกับ
ทุกสิ่ง ถึงอาจจะพบเจอเรื่องเศร้า เรื่องเจ็บปวดอีก ฉันอยากให้นายนึกถึงตอนนั้น ตอนที่เราไป
ทะเลกัน ฉันจะสอนนายให้ปล่อยวาง เพราะต่อไปฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะไปเรียนต่ออเมริกา"
มันทำให้ผมตกใจไม่น้อยเลยที่เดียวกับสิ่งที่ยัยนั่นพูด แต่พอคิดๆดูแล้วมันก็จริง หลังจากนั้นเราก็
กลับไปมหาลัยแล้วเริ่มจัดเตรียมงาน