รัก4มุมมอง

ดวงจันทร์
              กริ้งๆๆๆเสียงนาฬืกาที่บอกถึงเช้าวันใหม่  เช้าที่แสนเบื่อหน่าย  ฉันมองไปที่นาฬิกาที่
บอกเวลาว่าตอนนี้คือ ตี4 ครึ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมฉันต้องตื่นเช้า คำตอบนั้นง่ายๆมากๆนั่นคือ
ไปปลุกเจ้า เซน นั่นเอง ทุกครั้งในเวลาที่พ่อกับแม่หมอนั่นไม่อยู่ แต่บ้านมันก็ถัดไปอีกแค่5หลังเอง
เดินไปซักพักก็ถึง  แต่ปัญหาก็คือหมอนั่นขี้เซามากๆ  ถึงขนาดหลับใหห้องนํ้าเลย  จนฉันแทบจะ
บ้าตาย โอ๊ยเซ็ง!แต่ฉันก็ไม่คิดจะโกรธหรือรำคาญเจ้าบ้านั่นหรอกนะ เพราะว่าฉันนะ...อะมัวแต่คิด
อะไรเพลินไปหน่อย ต้องรีบแล้วสิ ไหนต้องงานที่มหาลัยอีก 29 นาทีผ่านไป เสร็จซักที ทีนี้ก็มื้อ
เช้า หืมวันนี้ต้องอาหารอิตลี่นี่นาไหงเป็นอาหารญี่ปุ่นละ ก่อนที่ฉันจะได้ถามอะไ พ่อครัวก็ตอกมา
ว่า
"ฉันขี้เกียจน่ะ" จ๊ะ-_- เจริญแหละพ่อครัวบ้านฉัน "แล้วพ่อกับแม่ละ"ฉันพูดขึ้น "ไปทำงานน่่ะ ฉัน
เองก็ขอตัวละกัน " พ่อครัวพูด "อืม"ง่ายๆสั้นๆจากใจจริง
อันที่จริงพ่อครัวฉันก็อายุมากกว่าฉันแค่2ปีเอง แล้วอีกอย่างฉันให้เขาพูดแบบเป็นกันเองจนเป็น
กันเอง มากเกินไป
เอาละเป้าหมายต่อไปคือ เซน ผ่านมา14นาที ฉันก็มาหยุดอยู่ที่เตียงนอนเซน สูดลมหายใจลึกๆ
ตั้งท่า เตรียมตัว ลุยย!! "โอ้ยยย!" ตุบ! ไม่ต้องแปลกใจค่ะนั่นเป็นเสียงของเซนที่ตกเตียงด้วยฝีมือ
ฉัน "อูย ยัยบ้านี่เวลาปลุกฉันช่วยอย่าถีบจะได้ไหม" "ไม่" ง่ายๆสั้นๆ "ไปอาบนํ้าได้แล้วนายน่ะ"
หมอนั่นทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมไปโดยดี ผ่านไป1ชั่วโมง เราก็มาถึงหน้ามหาลัย แล้วก็คุยกัน
ปกติ
ทะเลาะกันปกติ จนกระทั่ง ตอนที่มิ้นมา ตอนที่เธอเขินอาย กับท่าทีเป็นห่วงของหมอนั่น มันทำให้
ฉันเจ็บเสียจริง อยากร้องไห้แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นปกติ จนเห็นต้นจึงแกล้งทิ้งของที่มีให้มันหมด 
แล้วก็พาต้นไปด้วย เพราะว่าถ้าหมอนี่อยู่ด้วยคนที่รู้สึกเจ็บจะไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว