ปฏิบัติการเลี้ยงน้องด้วยมือเรา

ณ  ร.ร.อะไรซักกะอย่างของเซล่า
" ขี้เกียจเรียนอ่าาา " เซล่าบ่น   " อย่าขี้เกียจสิเซล่า  เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว " คาเวียร์ให้กำลังใจสุดๆ "แต่ชั้นไม่มีแรงงงงง" เซล่าพูดเสียงยาน  สภาพของเธอตอนนี้ดูไม่ต่างอะไรกับซอมบี้ไปแล้ว มีแต่เพื่อนสนิทสุดยอดของเธออย่างคาเวียร์เท่านั้นแหละที่กล้าเข้าใกล้เธอ แต่เซล่าก็ไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้ว มีเพื่อนคนเดียวแต่รู้ใจและเชื่อมั่นในตัวเรายังดีกว่ามีเพื่อนเยอะๆแต่ไม่รู้ใจเลยสักคน  นี่แหละสิ่งที่แม่ของเซล่าสอนตั้งแต่อยู่อนุบาล  ตอนนี้เธอจำจนขึ้นใจไปเลยล่ะ   " เหม่ออะไรเซล่า " คาเวียร์สะกิด  "เปล่าหรอก  หิวน้ำอ่ะ ไปก่อนนะ" เซล่าทำหน้าเลิ่กลั่ก แล้วเดินออกจากโต๊ะเรียนไปทิ้งคาเวียร์ที่ทำหน้าสงสัยอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
"เอาล่ะทุกคน วันนี้เราต้องวิ่งรอบสนามกัน ใครวิ่งเสร็จแล้วให้มารับใบคะแนนที่ครูนะ" ครูพละประกาศเสียงดังฟังชัดให้ทุกคนฟัง  "เฮ่อ  วิ่งอีกแล้วเหรอเนี่ย ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด" เซล่านับนิ้วประมวลผลความเหนื่อยอย่างไม่ยอมรับความจริง  "รีบไปวิ่งเหอะเซล่า เดี๋ยวนับนิ้วเหนื่อย" คาเวียร์ถอดเสื้อกันหนาวสีฟ้าอ่อนวางไว้ที่ม้านั่งแล้วเริ่มออกวิ่ง  ส่วนเซล่าถอนหายใจดังๆแล้วผูกเชือกรองเท้าผ้าใบก่อนจะออกวิ่งตามเพื่อนสนิทไปเป็นคนสุดท้ายของห้องเรียน จนครูพละต้องหันมามองด้วยสายตาละอายใจแทนครูประจำชั้น
10นาทีผ่านไป
" แฮ่กๆๆๆ มาแล้วจร้าาา " เซล่าเดินกลับห้องมาพร้อมใบคะแนนอย่างเหนื่อยหอบ  "เป็นอะไรมากมั้ยจ๊ะ" คาเวียร์วางสมุดการบ้านลงบนโต๊ะครู แล้ววิ่งเข้ามาประคองเพื่อนสาวอย่างเอาใจ  "ขอดื่มน้ำก่อนละกัน" เซล่าเดินโซซัดโซเซไปยังชั้นวางกระเป๋า  " อะไรนะ!!!" คาเวียร์ตกใจรีบไปห้ามไม่ให้เพื่อนดื่มน้ำแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว อึกๆๆๆๆๆๆ เซล่าดื่มน้ำไปเยอะมากๆ 
5นาทีผ่านไป
"โอยยยย ช่วยด้วยคาเวียร์ เค้าจุก" เซล่าร้องโอดโอย "แล้วใครใช้ให้ดื่มน้ำฮะ" คาเวียร์นึกสมน้ำหน้าแต่ก็สงสารไม่น้อย  "ปะ..เดี๋ยวเราประคองเธอกลับบ้านเอง" คาเวียร์เข้ามากอดคอเซล่าเพื่อนรัก เซล่าทำตาแป๋ว  แล้วเดินกลับบ้านไปพร้อมกับคาเวียร์เพื่อนผู้มีน้ำใจของเธอ...