ป่าวิเศษ สวรรค์ของนักเดินทาง

สวรรค์ของนักเดินทาง

          ยังมีนักเดินทางอยู่ 2 คน ได้เดินผ่านป่าวิเศษแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วย แก้ว แหวน เงิน ทอง ของกินมากมาย มีสระน้ำอันใสสะอาดมีท่าลงอันดี และเรือนที่พักผ่อนอันบันเทิงใจพร้อมด้วยสาวน้อยอีกหลายคน     แต่พอพลบค่ำสาวน้อยเหล่านั้นจะกลายเป็นเสือสมิง กัดกินนักเดินทาง     ชายทั้ง 2 คนเห็นป่าวิเศษนั้นก็ยินดียิ่ง     ชายคนแรกเสพสุขอยู่ ณ ที่นั้นเองจนหลงลืมจุดหมายปลายทาง     ส่วนชายคนที่ 2  รีบเร่งหาเอาเสบียง น้ำดื่ม ของมีค่า อยู่พอบันเทิงใจแล้ว จึงกล่าวกับเพื่อนว่า “สหายหนทางข้างหน้ายังอีกไกลเราควรรีบไป” ชายคนแรกก็ไม่ได้สนใจที่เพื่อนกล่าว แม้จะหาสิ่งของมีค่าหรือเสบียงก็ไม่มี     ชายคนที่สองเห็นดังนั้นจึงออกจากป่าวิเศษนั้นไป     พอพลบค่ำสาวน้อยเหล่านั้นก็กลายเป็นเสือสมิงกัดกินชายคนนั้น เขาจึงตายไปเพราะความหลงใหลในความสุข ความบันเทิงใจนั้น     ส่วนชายคนที่ 2 นั้นเมื่อถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ก็เสพสุขกับเสบียงและของมีค่าที่ตนเก็บเอามานั่นเอง

          ท่านทั้งหลายจะตีความบทนี้เป็นเช่นไร     นักเดินทางนี้ก็คือเราทั้งหลายนี่เองที่ต้องเดินทางอยู่ในวัฏฏะสงสาร     ป่าวิเศษก็คือการได้เกิดมาเป็นมนุษย์นี่เองซึ่งเป็นสถานะที่จะทำอะไรก็ได้สร้างอะไรก็ได้กระบุญและบาป     แก้วแหวน เงิน ทอง ของกิน เสบียงต่างๆก็คือการสร้าง บุญ กุศล ที่จะติดตามเราไปได้ทุกหนแห่ง     เรือนพักและสาวน้อยทั้งหลายก็เปรียบกับความสุข สนุกสนานในโลกนี้นี่เองที่สร้างความลุ่มหลงและความสุขความทุกข์ได้

         เราทั้งหลายเกิดมาในโลกนี้ก็ถือว่าเป็นลาภอันประเสริฐ     เพราะเราสามารถที่จะสร้างบุญกุศลเท่าไร่ก็ย่อมได้ที่จะเป็นเสบียงและสมบัติของเราเองในภพหน้า     คนมีปัญญาก็ย่อมเพียรสร้างแต่ความดี สร้างแต่บุญกุศล เหมือนเก็บเอาเสบียงและสมบัติเพื่อเดินทางต่อไปยังจุดหมายและเสพสุขกับ เสบียง สมบัตินั้น     ส่วนคนเบาปัญญานั้นก็เพียรแต่สร้างสมบัติเอาไว้ในโลก และมัวแต่สนุกสนานกับสิ่งหาสาระแก่นสารไม่ได้ ซ้ำยังสร้างความทุกข์ ความพินาศ ให้แก่ตนอีกด้วย     ชีวิตของเราคือการเดินทางอันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด     หากไม่มีเสบียง(บุญ)ที่เพียงพอแล้วเราก็จะทุกข์เพราะความอดอยาก     หากเรามีเสบียง(บุญ)ที่มากพอ(เกินยิ่งดี)เราก็จะมี ความสุขเกษมสำราญ ในหนทางข้างหน้าอย่างแน่นอน