Kill Montage ฆาตกรตัดต่อ

ในมัยยุค 20 ผู้ที่เป็นฆาตกรทั่วทั้งโลก ได้นำอาวุธต่างๆนาๆ ที่ไช้ได้มาฆ่าคนอาวุธพวกนั้นเปรียบดั่งดวงใจของฆาตกร เพื่อทำการตัดเฉือนและชำแหละ ร่างกายมนุษย์ หรือทำการฆาตกรรม อาวุธพวกนั้นมีชีวิตเพื่อเสพความตาย   มันเป็นเกมส์ชนิดหนึ่ง เมื่อใครฆาตกรรมได้โหดที่สุดและฆ่าพวกที่มีอาวุธฆาตกรรมพิเศษเหล่านี้ได้ทั้งหมดจนเหลือตัวเองเพียงคนเดียวเกมส์ก็จะสิ้นสุดและขอพรได้ 1 สิ่งมันเป็นสิ่งที่พวกร่วมเกมส์นี้ปรารถนา

"อาชิน ได้เวลาแล้ว" ….. ชายคนหนึ่งผู้ที่ถือ เส้นเอ็นบางๆพร้อมกับหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา

“นั่นสิฉั้นก็ได้เวลาไปแล้วเหมือนกัน วันนี้รับคำสั่งมาสินะ” เขาคนนั้นได้ลุกออกจากโซฟาสีแดงในเวลาช่วงหัวค่ำ เขาได้เดินไปอย่างช้าๆเพื่อเข้าไปหาบ้านหลังหนึ่ง

“วันนี้ มีอารมณ์ในความสนุกสนานพร้อมกับนาย เส้นเอ็นที่รักของข้าเรามาร่วมกำภารกิจที่น่ายินดี ดีกว่าน่า” ชายผู้นั้นหยิบเส้นเอ็นมาวางไว้ข้างตัวบนห้องชั้นที่2 ของบ้านที่ไม่รู้จักเขาได้นั่งรออย่างใจเย็น อยู่แบบเงียบๆไปเรื่อยๆ

แก็กๆ ~ แก็กๆ ~

เสียงหมุนลูกบิดมันเริ่มดังขึ้น

“วันนี้ก็กลับบ้านช้าแฮะ เราต้องรีบไปทำอะไรไห้เสร็จแล้ว” ผู้ชายที่เข้ามาในบ้านของตนหลังจากกลับทำงาน เขาไม่รู้เลยว่ามีสิ่งใดรออยู่

เจ้าของบ้านได้เปิดประตูเข้าเขาตนได้ถอดรองเท้ากำลังจะเดินเข้าบ้าน ชายคนนั้นได้เดินเข้าบ้านไปอย่างช้าๆ ……

แต่เพียงไม่นานชายคนนั้นก็ได้ล้มลง ไปแนบกับพื้น ซึ่งหัวนั้นได้หายไปจากรางของตนเสียแล้ว หัวที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนขาดเมื่อไหร่เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้นเพราะมันขาดออกจากกันตั้งแต่หน้าประตู….

ตึ่ง ~ ตึ่ง ~ ตึ่ง

เสียงเดินลงมาจากบันใด ชายคนนั้นเดินลงมาอย่างเงียบๆ เพื่อมองผลงานของตนที่น่าภาคภูมิใจ ที่จะนำเสนอมันคือรายงานชิ้นเดิมๆ ที่ตายไม่รู้ตัว

“แบบนี้มันยังไม่น่าภาคภูมิใจเท่าไหร่เลยนะ เรามารออีกคนที่จะเข้ามาดีกว่า” 555

อาชินเดินไปนั่งรอที่ห้องรับแขกเขารู้ว่าจะต้องมีอีกคนที่จะเข้ามาในบ้านหลังนี้เขารออย่างใจเย็นนั่งเงียบๆรอเสียงฝีเท้าที่น่ายินดี

ก๊อกๆ~ ก๊อกๆ ~ ก๊อกๆ

เพียงไม่นานที่อดใจรอเสียงเคาะประตูก็เริ่มฉายภาพ

“คุณคาวามุระ ฉั้นกลับมาแล้ว”  ภรรยาของเจ้าของบ้านเธอเคาะอยู่แบบนั้นนานสองนานสามีของเธอก็ไม่เปิด เธอจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปเอง

แก็กๆ ~ แก็กๆ

“นะ นะ นี่มันอะไรกันไม่ คุณค้า”  เสียงร้องของหญิงสาวที่มองเห็นหัวอยู่ตรงทางเดินกับคราบเลือดที่กระจัดกระจายเต็มบ้านพร้อมร้างที่ไร้หัว เธอกลัวหวาดผวาพร้อมกับร่ำไห้เสียงดังไปทั่วบ้าน

ตึ่งๆ~ ตึ่งๆ

เสียงเดินจากห้องรับแขกค่อยๆไกล้เข้ามา

“นะ นั่นใครกันแกไช่ไหมไอฆาตกร”

“ฉั้นหรอคือฆาตกรงั้นเหรอ ฉั้นแค่ทำหน้าที่ ที่ยิ่งไหญ่เพียงแค่นั้น”

หญิงสาวที่มองเห็นหน้าตาของผู้ที่ฆ่าสามี เธอกลัวจนรีบลุกเพื่อจะวิ่งออกไปจากที่นั่น

กิ้ง ~ ฉับ

เสียงตัดเบาๆ ดังขึ้นมาเพียงครั้งเดียว ร่างหญิงสาวก็ขาดเป็นสองท่อนพร้อมเลือดที่พุ่งออกมาทั้งไส้ที่มันไหลออกมา ทั้งเครื่องในของมนุษย์ที่หลุดล่วงลงมามันเป็นภาพที่สวยงามตัวที่ถูกตัดออกจากกันก็ดิ้นสั่นไม่หยุดเลือดก็ไกลเต็มหน้าทางเดินสีหน้าของเธอที่ตายมันยังคงเป็นสีหน้าที่หวาดผวา มันเหมือนสีหน้าที่ร้องขอชีวิตเลือดที่เต็มพื่นไขมันสีขาวๆบางๆ ลำไส้ที่มีทั้งเส้นเล็กหรือเส้นไหญ่เนื้อที่หลุดออกมาทีละน้อย มันเป็นศิลป์ปะ ที่อาชินยิ้มไม่หยุด

“แบบนั้นแหละดีแบบนั้นแหละ ข้าชอบมากที่สุด ห้าๆๆ”  เสียงหัวเราะที่เยาะเย้ยร่างที่ไม่มีวิญญาณเขาขำอย่างสะใจสนุกสนาน เขาไม่ได้หยุดแค่ตรงนั้นอาชินได้นำเอ็นผู้เป็นที่รักทำเป็นบ่วงบางๆ จับค้องกับคอของหญิงสาวและจับกระตุก ฟิบ เพียงครั้งเดียวเลือดก็พุ่งออกมาพร้อมกับหัวที่หลุดออกไป ตุบๆๆ ตุบๆๆ

อาชินเห็นสามีภรรยาที่รักกันมากก็ได้คิดไอเดียบางอย่างออกจึงได้ไปหยิบหัวภรรยาวางไว้หน้าบ้าน และจับหัวของสองสามีมาไกล้ๆเอาริมฝีปากมาจูบกันอยู่แถบรั้วประตูข้างหน้า ร่างของทั้งของเขาได้ไช้เส้นเอ็นลอกหนังกับกระดูกออกภายในบ้านหลังนั้น ผ่านไปเพียง 30 นาทีก็เสร็จสิ้นภาระกิจ โครงกระดูกเขาได้นำไปไว้ไนอ่างอาบน้ำส่วนเนื้อต่างๆก็ไส่ถุงสีดำนำไปเป็นอาหารของตนเอง

“หมดภารกิจแล้ว เหลือลำไส้น่าเสียดายแฮะ มันตกพื้นไปแล้วไม่งั้นแทนลำไส้หมูได้เลยอร่อยเหมือนกัน ย่างแบบมีกลิ่นหอมหวานพร้อมอบด้วยน้ำผึ่งห้าๆๆๆๆ”

อาชินก็ได้หายวับไปจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับเนื้อ ที่น่ากินอย่างสะอิสะเอียน

“ข้าคาดว่าเราคงจะได้เจอกันนะ ผู้ถือกริชแห่งฆาตกรรม” 5555

“สักวันหนึ่ง”

โปรดติดตามตอนต่อไป