Kill Montage ฆาตกรตัดต่อ

บทนำ

ผู้ คนสามารถอยู่หรือตายโดยที่เราไม่สามารถรู้ได้ เราจะเป็นเช่นไรอยู่ที่ตัวของตัวเอง ทุกคนเลือกเดินทางชีวิตเพราะเหตุผลของตน แต่บางเหตุผลมันก็ทำไห้คน ตายได้ในพริบตา.......

"ไซยาระ…..ตื่นเถอะข้าอยากจะฆ่าคนเต็มทีแล้ว"  เสียงเรียงห้วนๆมาจากที่ไหนก็ไม่อาจรู้มันเป็นเสียงที่กระซิบมาทางสายลม เรียกชื่อใครบางคนไห้ตื่นขึ้น

"ไซยาระ ….ตื่นสักทีได้เวลาแล้วได้เวลาแล้วข้าอยากจะฆ่าอยากจะฆ่าเสียจริงๆ…….."

เสียงกึกก้องเริ่มไกล้เข้ามาเรื่อยๆ มันข้อยๆดังขึ้นไกล้ขึ้นไกล้ขึ้น

"ได้เวลาแล้วหรอหะห๊า .." เด็กหนุ่มก็ได้ไปหยิบมีดที่คล้ายเหมือนกริช มันเป็นมีดที่ดูน่าเกรงขาม น่ากลัวผู้ที่เข้าไกล้มีดเล่มนั้น

"เราไปกันได้แล้ว กริชแห่งการฆาตกรรม"

"น่านสิทำไห้ข้าสนุกกว่านี้อีกไซยาระ"

ไซยาระได้เดินออกจากบ้านหลังไหญ่ที่ดูเงียบสงัดเขาอยู่เพียงคนเดียวเขาได้เดินถือกริชเล่มนั้นเดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เสียงฝีเท้าที่ไม่มีเสียงค่อยๆย่างกลายเข้ามาที่บ้านหลังหนึ่ง สีสันสะดุดตา มันเป็นเวลาที่เราจะต้องทำอะไรสักอย่าง

ก๊อกๆ~ ก๊อกๆ~ กีอกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ใครกันเดี่ยวไปเปิดเดี่ยวนี้แหละ"  เสียงชายคนภายในบ้านขานเรียกเสียงที่เคาะประตูเขาได้รีบเดินไปเปิด

"นี่ใครกัน คุณเป็นใครมาเคาะประตูดึกๆดื่นๆ"

"คุณชื่อ โอกามะ ไซยากิ ไช่หรือเปล่า"

คำถาม ที่ยังไม่ได้ตอบ เขาได้พลักผู้ชายคนนั้นเข้าไปในห้อง พร้อมกับปิดประตูอย่างเงียบๆๆ ดวงตาที่แดง พร้อมกับกริชในมือมันทำไห้เจ้าของบ้านต้องใจสั่น

"คุณเป็นใคร คุณจะทำอะไร มะ ไม่นะ มะ ไม่นะม่ายย"

ไซยาระคนนั้น หยิบกริชที่ตนถือมาได้แทงเข้าไปบริเวณท้อง แทงย้ำๆเข้าไปราวๆ10แผล เลือดไหลออกมาพร้อมเสียง ซึบๆๆๆๆๆๆๆ มันเป็นเสียงแทงที่ไม่สนว่าคนที่โดนจะตายหรือเปล่า

เสียงร้องของความเจ็บปวด ที่ทรมาณอยู่นานมันก็ค่อยๆซาลง

"อย่า ~ทำ~อะไร~ ฉั้น~ เลย"

"แกนะ หมดคำขอร้องนั้นแล้วนะ แล้วก็ได้เวลาที่จะสนุกแล้วสิ ห้าๆๆๆ"

เพียงไม่นานชายคนดังกล่าวก็ได้ล้มลงไปจมกองเลือดและเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่มเขาได้หัวเราะอย่างบ้าคลั่งได้นำกริชที่ปักอยู่ตรงท้องค่อยๆดึงมันขึ้นมาอย่างช้าๆ เลือดที่ไหลออกมาจากแผลมันค่อยๆพุ่งออกมาราวกับน้ำพุที่กำลังพุ่งออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มันยังไม่สาแก่ใจคนผู้ถือกริชแห่งฆาตกรรมเขาได้เอากริชค่อยๆปาดคอไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็น ไขมันที่อยู่ตรงคอพร้อมเลือดมันค่อยๆพุ่งออกมา เขาค่อยๆปาดคอไปมาหัวกลิ้งๆตักๆตักๆเลือดที่โชกไปทั้งร่างกาย คอที่ค่อยๆหลุดออกจากตัวเหลือเพียงหนังที่ร่อยหลอเต็มทีมันเป็นการทรมานที่แสนสนุก

"ยังไม่พอข้าต้องการอีก ห้าๆๆ……" เสียงหัวเราะราวสัตว์ป่ากระหายเลือดร้องครวญครางอย่างสนุกสนาน

เขาได้เอากริชตัดคอไปจนขาดเห็นทั้งลูกกระเดือกที่โดนผ่าเป็นสองท่อนกระดูกที่ถูกตัดเขาได้โยนหัวที่ไม่มีร่างออกจากตรงนั้นเขาก็ได้จับศพที่ไร้หัวทำท่าไห้ตรง พร้อมกับเอามือล้วงไปตรงระหว่างคอล้วงเข้าไปในร้างกายเลือดก็ค่อยๆไหลพร้อมกับไส้ที่ทะลักออกมาไซยาระได้เอามือไปค้นข้างในตัวเพื่อหยิบหัวใจออกมา หน้าของไซยาระพร้อมพื้นบ้านเต็มไปด้วยลือด และกลิ่นคราว เขาก็ยิ้มและเล่นอย่างสนุกสนาน

"งั้นคราวนี้ เอาหัวมาตั้งตรงหน้าทีวีดีกว่านั่นสิน้า" ไซยาระไม่รอช้าเขาได้หยิบหัวขึ้นมาเดินไปเรื่อยๆพร้อมหัวใจที่ถูกนำออกจากร่างที่ไร้วิญญาณได้ถือหัวที่ตาไม่ได้หลับวางไว้บนหลังทีวี แล้วนำหัวใจไปไว้ในตู้เย็นร่างที่ไร้หัวเขาก็ได้ลากมาอย่างช้าๆ เอากลับมานอนที่โซฟา เหมือนดวงตาที่มองร่างตัวเองมันไม่มีหัว

"สนุกจริงๆ คืนนี้ งั้นรีบกลับไปบ้านดีกว่าฮ้าๆๆๆ"  เขาได้ถือกริชเล่นนั้นออกไปพร้อมรอยคราบเลือดเดินไปตามถนนจนถึงบ้านของตนก็ได้อาบน้ำอย่างสะใจ สีหน้ายิ้มแย้มสนุกสนาน

เมืองโรแร้น ณ เกียวโต

"เจ้านั่นออกอาละวาดอีกแล้วสิเราก็ยอมไม่ได้" ….. เสียงเย็นยะเยือกพูดขึ้นมาพร้อมโซฟาสีแดง มันเป็นเสียงของผู้ที่ไช้ เส้นเอ็นแห่งการตัดต่อ ผู้ได้ชื่อการตัดร่างกายโดยไม่เห็นตัวตน

สิ่งที่พวกเราทำทั้งหมดนี้คือการฆาตกรรม เพื่อหา1 จุดประสงค์ของตัวเอง ใครที่ฆ่าได้มากที่สุดโหดที่สุดแม้แต่พวกเดียวกันก็ไม่เว้นและเหลือเพียงคนเดียว ในหมู่คนที่ฆาตกรรมด้วยกันคนๆนั้นจะได้พร 1 ประการ

และอุปกรณ์ที่ฆ่าทั่งหมดมีชีวิตที่เหมาะกับเจ้าของ

เพราะนี่มันคือเกมส์ฆาตกรรม