รักเศร้าๆ สาวจิ้งจอกจำแลง

แฮกๆ นี่ข้าฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?!! ข้าฝันแบบนี้มาเกือบสิบรอบแล้วนะ เรื่องมัน.. จะไม่เกิดขึ้นจริงหรอกนะ.. ใช่มั้ย??
“ยูคิโกะ ข้าไปตัดไม้ก่อนนะ เจ้าก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ!!”
เสียงโคอุเมะ ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ของข้าทิ้งท้ายไว้ก่อนที่เขาจะไปทำงานตัดไม้ เป็นเช่นนี้มาเป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วอย่างที่พวกเจ้าสงสัยกันนั่นแหละ!! ข้าเป็นปีศาจ.. ปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง ปีศาจที่เหล่าชาวบ้านต่างหวาดกลัวกัน แต่สำหรับชายผู้นี้ผิดจากคนอื่นอย่างมาก..
ย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน
ข้าที่ในตอนนั้นเป็นเพียงจิ้งจอกธรรมดาที่กำลังฝึกวิชาอยู่ในถ้ำ ได้ถูกพวกชาวบ้านที่ออกมาล่าสัตว์จับตัวเพื่อส่งไปขาย แต่ชายผู้นี้… ชายผู้นี้เขามาช่วยข้าไว้
“พวกท่านปล่อยนางเถิด นางเป็นเพียงจิ้งจอกธรรมดาตัวหนึ่ง ยังไงก็คงหาเงินให้พวกท่านได้ไม่กี่ตังค์”
“แล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะโคอุเมะ เวลาที่พวกเราเสียไปเพื่อจับเจ้าตัวนี้มามันเกือบครึ่งวันเลยนะ ใครจะมาชดใช้ให้พวกเรา!!”
“รับนี่ไว้เถิด นี่คือเงินที่ข้าสะสมไว้ทั้งหมด”
ชายหนุ่มผู้นั้นพูดพร้อมกับยื่นถุงเงินที่เหน็บไว้ตรงเอวให้แก่กลุ่มคนเหล่านั้น เมื่อชายผู้ที่ดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าได้รับเงินก็พยักเพยิดให้ลูกน้องอีก 5 คนกลับบ้านได้แล้ว จากนั้นตัวเขาก็หันมาพูดกับชายหนุ่ม
“โคอุเมะ จิ้งจอกตัวนี้ถือว่าเจ้าซื้อต่อแล้วนะ ระวังอย่าให้มันถูกพวกข้าจับอีกล่ะ”
แล้วชายผู้นั้นก็เดินกลับไปจนลับสายตา ชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตข้าไว้ก็หันมาเปิดกรงให้ข้าออกมา ‘ขอบคุณท่านมาก’ ข้าอยากจะเอ่ยคำนี้เหลือเกิน แต่ข้าก็เป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่ง จะเอ่ยคำใดได้
“ออกมาสิ!! เจ้าจิ้งจอก ระวังอย่าให้โดนจับได้อีกนะ”
แล้วชายหนุ่มผู้นั้นก็เดินจากไป..‘โคอุเมะ’ นั่นนามของท่านใช่หรือไม่? หากใช่ ท่านก็ทำให้ข้าได้รับรู้สิ่งบางอย่างที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อน… ‘ความรัก’ ข้าอยากพูดคุยกับท่านสักครั้ง ท่านโคอุเมะ แต่ฟ้าดินจะมีวันนั้นสำหรับพวกเราหรือไม่แต่ยังไงข้าก็จะรอ…
ปัจจุบัน
และนี่.. คือเหตุผลที่ข้าอดทนฝึกฝนวิชาเรื่อยมา จนสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ และข้าก็ได้แปลงร่างเป็นมนุษย์เพศหญิง นามว่า ‘ยูคิโกะ’ เพียงเพื่อจะมาพบกับชายผู้นี้.. ชายที่ข้าเฝ้ารอมาเนิ่นนาน ชายที่เสียสละทรัพย์ทั้งหมดเพียงเพื่อช่วยจิ้งจอกอย่างข้า และชายที่เป็นผู้นำครอบครัวของเรา แต่ทว่า.. ตัวข้านั้นก็ยังมีจุดอ่อนอยู่ ข้าเพิ่งสำเร็จวิชามาได้ไม่นานนักทำให้ข้ายังกลัวเหล่าสุนัขล่าเนื้ออยู่ ข้าจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเข้าไปสังสรรค์กับโคอุเมะในหมู่บ้านเรื่อยมา ความสัมพันธ์ของพวกเราจะคงอยู่อีกนานแค่ไหน ข้าไม่อาจรับรู้ได้.. แต่สิ่งที่ข้ารับรู้ได้ตอนนี้คือ ข้าจะปรนนิบัติท่านตามหน้าที่ของภรรยาให้ดีที่สุด.. พลันข้าก็ได้ยินเสียงโคอุเมะร้องโวยวายข้าจึงตัดดสินใจเดินออกไปดู
“อะไรกัน!! พวกท่านจะมากล่าวหาภรรยาข้าแบบนี้ได้ไง?!!”
“มีเรื่องอะไรกันคะ?!!”
“นางจิ้งจอกออกมาแล้ว!! พวกเราปล่อยสุนัขล่าเนื้อได้!!”
พลันมือของพวกชาวบ้านก็ปล่อยเชือกที่จูงสุนัขล่าเนื้อ พวกมันต่างก็ปรี่เข้ามาจะกัดข้า แต่.. ท่านโคอุเมะก็เข้ามากอดข้าไว้ เอาตัวเองเข้ามาบังคมเขี้ยวแทน ช่วยให้ข้ารอดพ้นจากคมเขี้ยวของเหล่าสุนัขล่าเนื้อ อย่างไรก็ตาม ด้วยความกลัวทำให้ข้าลืมตัวกลายร่างกลับเป็นจิ้งจอกตามเดิม!!
“โคอุเมะเจ้าเห็นหรือไม่ ภรรยาเจ้าเป็นจิ้งจอกจำแลงแปลงกายมาจริงๆ”
“ใช่ข้าเห็น และข้าก็รู้มานานแล้ว เพียงแต่… ข้ารักนาง รักเกินกว่าที่จะโกรธหรือรังเกียจนาง ไยพวกท่านต้องมากีดกันเราสองคนด้วย?!!”
ณ ตอนนั้น ข้าทำได้เพียงแค่ร้องไห้ในอ้อมอกของโคอุเมะ เพราะข้าไม่สามารถสื่อสารอะไรออกมาเป็นคำพูดได้อีกแล้ว.. นี่สินะที่เขาเรียกว่าฝันบอกเหตุน่ะ เพียงแต่ในความฝันนั้น ตายเสียยังสู้อยู่แต่ไม่มีโอกาสเห็นหน้ากัน ไม่มีโอกาสรักกัน แต่ก็อย่างที่เขาว่ากัน ‘คนกับสัตว์ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้’ ขอให้ท่านจงมีชีวิตที่ดีเถอะนะท่านโคอุเมะ อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตของท่านมาทิ้งกับสัตว์เยี่ยงข้าเลย ชาตินี้… มีโอกาสแค่เพียงอยู่ร่วมกันชั่วคราว ถ้าชาติหน้ามีจริง… ข้าขอเกิดมาเคียงข้างท่าน… จากนั้นข้าก็สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ก่อนที่จะวิ่งหนีเข้าป่าไป จบแล้วสินะช่วงเวลาแห่งความสุข ยังไงข้าก็จะจำช่วงเวลาที่ได้อยู่กับท่านตลอดไปนะ… ท่านโคอุเมะ…