เสียงอันตรธาน เขียนโดยพี่ ฮางมะ

          เสียงฝีเท้ามันช่างเบายิ่งนัก ฉันแทบไม่ได้ยินหากไม่ได้ยินเสียงครืดๆ ของมันฉันก็คงไม่รู้ ยามได้ยินเสียงครางในลำคอทีไรฉันเสียวสันหลังวาบ! ราวกับเสียงกระซิบของความตาย ราวกับว่ามันนำสารแห่งยมฑูตมาบอก
          ฉันกลัวแมวที่สุดตั้งแต่เด็กจากประสบการณ์อันเลวร้าย ยามมันเดินเข้ามาใกล้ขณะที่ฉันนอน ชอบมาไต่ตามตัวทิ้งฝีเท้าอันเล็กจ้อยฉันจะตกใจตื่นทุกที มันไม่ได้รบกวนฉันแค่ตอนนอน แม้แต่ยามฝันมันก็เข้ามาจำแลงสร้างเรื่องราวอันน่าหวาดผวา ฉันกลัวแมวทำไมเขาถึงต้องเลี้ยงมันไว้ในบ้านด้วยนะ ไม่ว่าจะร้องขออย่างไรเขาก็ไม่ยอมนำมันไปปล่อย ฉันสะอิดสะเอียดทุกครั้งที่มันออดอ้อนเขาและเขาก็อุ้มมันอย่างกับลูกที่น่ารัก ฉันขนลุกที่เขาจูบปากกับมัน
          โอ้เจ้าแมวผู้ภักดี มันจะแค้นฉันหรือเปล่าที่ฉันทำร้ายเจ้านายของมัน แต่เขาก็สมควรแล้ว กับผู้ชายบ้าคนนั้นสมควรแล้ว ในเมื่อเราก็ไม่ได้รักกันแล้ว ยังจะกักขังฉันไว้ทำไม ฉันอยากจากไป อยากไปให้พ้นจากแมวบ้าไปให้พ้นจากชายอันต่ำช้า ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องเราก็ทะเลาะกัน และหลายครั้งจนนำพาจุดจบอันน่าสะพรึง
          เขาตายด้วยคมมีดแต่ฉันก็ต้องมานอนจมกองเลือดแบบนี้ มันใกล้เข้ามาแล้ว! แม้ห้องมืดสนิทแต่ฉันรับรู้ว่ามันกำลังใกล้เขามา เสียงฝีเท้าแผ่วเบา แต่เสียงครางของมันทำฉันเย็นวาบไปถึงขั้วหัวใจ มันคงไปดูศพเจ้านายของมัน แล้วมันก็มาหาฉันด้วยความโกรธแค้น ฉันเกลียดเสียงครางนั่นใครก็ได้ช่วยฆ่ามันตายที
          เสียงครืดๆ ในลำคอดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆราวกับทำหน้าที่ชักจุงชี้เป้าให้เหล่ายมฑูต เพียงสัมผัสจากลิ้นอันสากอุ่นบริเวณหางคิ้วมันเข้ามาเลียเลือดราวกับการโหมโรงของการเข่นฆ่า ชิมรสชาติของเหยื่อก่อน! ตัวฉันสั่นด้วยความกลัว แต่กลั้นใจลืมตาจ้องมันสบกับดวงตาสีเหลืองคมจ้า พร้อมคมเขี้ยวและเสียงขู่ ฉันได้ยินแต่เสียงกรีดร้องอันไม่รู้สิ้น...
 
ปล.เรื่องราวเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นโดยพี่ ฮางมะ ท่านพี่ได้โพตส์ในเฟสบุ๊คเมื่อวันที่ 25 มกราคม 2558 เวลา 22:17  นาที กระผมจึงขออนุญาติท่านพี่นำมาให้เหล่าบรรดาชาวขีดเขียนได้อ่านกัน หวังว่าทุกท่านจะได้รับความอบอุ่นในลายปากกาของท่านพี่ ฮางมะ นะครับ